Annesiyle tanıştım.

Akıl hastanesinde bir odada kilitliydi.

Hemşireler onun hakkında tehlikeli olduğunu söyledi ve onunla görüşmeyi yeniden düşünmem için beni uyardı.

"Onun bir zararı olacağını sanmıyorum."

Karşılaştığım bakışlar pek hoş değildi.

Ama bununla başa çıkabilirim, o gün neler olmuş olabileceğine dair ipucu bulabildiğim sürece.

"Be-benim NingNing'im ne-nerede?"

Gözlerinin umutla parladığını görünce kalbim sıkıştı.

Sessiz kaldım.

Devam etti.

"L-lütfen Ningning'imi bu-bulun, o açtır. En sevdiği t-tteokbokki'yi yaptım."

Kendimi ezici duygulardan uzaklaştırmak zorunda kaldım.

"Onu daha çabuk bulabilmem için bana NingNing'in hakkında daha fazla bilgi vermelisin."

Beş yaşındaki bir çocuktan hayali arkadaşını anlatmasını istemek gibiydi.

Her kelimesini dikkatle dinledim.

"Asla arkadaş e-edinmedi. Se-sekiz yaşı-yaşındayken bir çocuk onu gö-göle itmişti. Ben onun te-tek arkadaşıymışım, öyle di-diyor."

O gerçekten yalnızdı.

Hep kendi başınaydı.

Neden arkadaşın olmasını istemiyorsun Kai?

Dört yaşındayken oyuncak arabanı neden öylesine seviyordun ki, onsuz uyuyamazdın?

O araba hâlâ yanında mı?

Uyuyabiliyor musun?

Sen yaşıyor musun?

☄