Obudziłam się kiedy tylko pierwsze promyki dziennego światła, jakimś cudem trafiły na moją twarz.

Przeciągnęłam się mocno, aż poczułam nieprzyjemne pstryknięcie w plecach i ziewnęłam przeciągle. Przetarłam sklejone powieki i otworzyłam powoli oczy.

- Ajj, słońce mnie rezi! - Zaczęłam narzekać rozglądając się po jaskini z przymrużonymi oczami. Wstałam i doszło do mnie, że nie ma już Itachiego. Kisame chrapał po drugiej stronie.

Po cichu wyszłam i zastałam zabawny widok. Moja 'groźna', niezastąpiona, poważna, profesjonalna przywołańcza pantera...  siedziała na panu Uchiha i lizała go po twarzy, a on chichotał jak pojebaniec.

- Ekhm... Nie chciałabym przeszkadzać, ale musimy już ruszać, jeżeli chcemy dotrzeć na miejsce jeszcze dzisiaj. - Oznajmiłam i próbując powstrzymać śmiech wpatrywałam się w moje stopy na których lekko się kołysałam.

Zrzucił z siebie panterę, która zniknęła w kłębie białego dymu z cichym 'puf' i odchrząknął.

- Etto... - Zaczęłam i nagle coś mi się przypomniało. Uśmiechnęłam się szaleńczo i zachichotałam.

Zaczęłam powoli podchodzić do lekko zdezorientowanego czarnowłosego, powoli kumulując chakrę w prawej pięści, którą mocno zaciskałam. Kiedy znalazłam się na wystarczającej odległości z dzikim okrzykiem wbiłam zaskoczonemu Itachiemu pięść prosto w brzuch.

Pech chciał, że przy lądowaniu trafił na głaz. Duży głaz. Ała.

- To za wczoraj, i dobrze wiesz o co chodzi. - Pstryknęłam palcami obu rąk i już chciałam odchodzić, kiedy usłyszałam ciche kasłanie. Itachi stał tyłem do mnie opierając się dłonią o kamień, a krew przeciekała przez palce i skapywała brudząc zieloną trawę.

- I-itach..i- Wystękałam z szeroko otwartymi oczami. Szybko do niego podeszłam. Przecież uderzenie nie było takie kurwa mocne! - Co się dzieje? - Spytałam cicho jakby samej siebie.

Po chwili długowłosy opanował krwawy kaszel i wyciągnął coś zza połów płaszcza. Z malutkiego słoiczka wyjął jakieś białe tabletki i szybko połknął trzy odchylając głowę do tyłu. Oddychał głęboko, ale słychać było słaby charchot w gardle.

Nagle wyrwałam się z otępienia i przyłożyłam dłoń do jego brzucha. Nagle złapał mnie za nadgarstek.

- To nie przez ciebie. - Powiedział krótko chłodnym tonem i powoli udał się w stronę kryjówki.

- Więc co się dzieje Itachi? - Zapytałam dotrzymując mu kroku. - Jesteś na coś chory? - Dodałam po chwili. Co mu jest do licha!?

- Tak musi być. - Powiedział oschle nawet na mnie nie patrząc. Pomimo wszystko, jego chłodne nastawienie do mnie boli.

- Jestem tu po to, żeby wam pomagać, pamiętaj. Mogę pomóc tobie. Wystarczy jedno twoje słowo, Uchiha. - Powiedziałam smutno i odprowadziłam go wzrokiem, kiedy wszedł do jaskini po nasze rzeczy.

- itachi-san już taki jest. - Odezwał się ktoś nagle. Obok mnie stał Kisame, wpatrując się w dal, w bliżej nie określony punkt. Samehada dumnie spoczywała na jego plecach. - Uchihowie są zbyt dumni, żeby prosić o wsparcie, Neko-san. - Powiedział łagodnie i spojrzał na mnie. - Wasze relacje i tak są wyjątkowe. Po czasie jaki spędziłem w towarzystwie mojego partnera, jeszcze nigdy nie widziałem go tak szczęśliwego i pełnego życia jak przez te ostatnie dni. Nawet ślepy by zauważył, że jesteście dla siebie ważni. - Westchnął. - Aż wam zazdroszczę...

- Nadal jesteś pijany prawda?

- Piękny mamy poranek prawda?