EPILOGUE 

Tiningnan ko siya habang nakatitig sa lake. Pinapanuod niya ang paglubog ng araw. napangiti siya habang pinapanuod ang mga kabarkada namin na naglalaro sa lawa. I smiled secretly. Hindi ko maitatangging, maganda pa rin siya tulad ng dati. Inayos niya ang buhok niya ng tumama ang hangin sa kanya.

Masaya ako dahil kung hindi umalis si Hina nun sa simbahan. Hindi ko magagawang ipagisgawan sa lahat na si Hina lang ang gusto kong pakasalan at wala ng iba. Siya lang at siya lang. Buti nalang nagkaroon ako ng lakas ng loob para tumanggi pa.

Masakit man sa part ng parents ko at parents ni Monique. Wala akong pakielam. Alam kong kay Hina lang ako sasaya. Siya lang ang buhay ko. Siya lang at isusuko ko na buhay ko pag mawawala pa ulit siya sakin. Alam kong kami lang dapat sa huli.

“Anong problema?” Umiling ako. Ngumiti lang siya at pinagmasdan ulit ang paglubog ng araw.

“Halika.”

Tumayo ako at inalalayan siya. Na-miss ko din ‘to. Dalawang taon din ang lumipas. Matagal ko ng hindi nahahawakan ang kamay niya. Pinisil ko ‘to habang nakatitig sa mga mata niya. Nababaliw na ata ako. Para bang ayaw ko na siyang bitawan.

“Kung hindi ka ba pinilit ni Ken na bumalik ng Pinas, wala na talagang pag-asa?”

“Siguro.”

“Hindi mo na ako babalikan?”

“Pano kita babalikan, eh sino ba satin ang unang nang-iwan?” It’s hard to think that I was the reason why everything went up and down. I was the cause of her suffering. I was the reason for all the tears she shed. “Pero masaya pa rin ako, dahil tama ang desisyon ko.. May binalikan nga ako.”

Napangiti ako.

“Na-miss kita.”

“I missed you too.”

Isinuot ko ang kamay ko sa bulsa ko at kinapa ang bagay na matagal ko ng itinatago. Dati humahanap ako ng tyempong ibigay ‘to sa kanya pero nanghihina ako tuwing maiisip ko kung anong mangyayari samin kung ibigay ko man ‘to. Natakot ako.

Hinigpitan ko ang hawak dito. Ito na ang tamang oras, di ba? Pano kung mawala pa siya? Ayoko ng masaktan. Ayoko ng umasa. Gusto ko ng siyang mahalin ng buong buo na walang humahadlang samin. Masyado ng naging mahirap para samin ang mawalay ng dalawang taon.

“Hina.”

“Bakit?”

“Pede bang akuin ko din si Czarina?”

Ngumiti ulit siya, “Oo naman, ikaw ang ama e.”

Bakit ba nauubusan ako ng mga salita ngayon? Nung wala siya, ang dami kong gustong sabihin.. itanong.. ipagtapat. Pero bakit hindi ko na masabi ang mga yun? Gusto kong ipagsigawang mahal na mahal ko siya at miss na miss ko na siya. Gusto kong itanong kung mahal pa ba niya ako at kung na-miss niya ako o nahirapan ba siya nung wala ako. Madami. Pero nawawalan ako ng lakas ng loob.

Dinala ko siya sa isang lugar na madalas kong puntahan nung bata pa ako. Matagal na rin akong di nakakabalik dun. Hawak ko ang kamay niya. Ayoko ng sayangin pa ang pagkakataon ‘to, pero bakit parang kinakabahan ako? Bakit parang may mali? Naramdaman kong humigpit ang hawak niya sa kamay ko. Napatingin ako.

“Ba-bakit?”

“Kinakabahan ako.” Bakit kinakabahan din siya? “I think we should go home.”

Wag. Ayoko. Ayoko pang sayangin ang oras na ‘to.

“Give me 10 minutes. Please?” She nodded. Dinala ko siya sa mas magandang part ng lake kung saan makikita ang buong paglubog ng araw. 

Nabitawan niya ang kamay ko. I smiled involuntarily. Tumingin siya sakin. It was a beautiful smile—pero bakit dahan dahang nawawala. Everything went slow-mo. Happiness went to horror.

“N-no. Please.. NO!” Napatingin ako sa likod ko. I saw  Monique, holding a gun and pointing it on me. I froze.

“Ang gusto ko lang naman mahalin mo ako!” She was glaring at the two of us.

“Please Monique, put the gun down.” Nanginginig ang kamay niya habang umiiling.

“Mahal kita Zai. Sobra! Masyado na akong nagdusa. Tama lang na pagdusahan niya din lahat ng naranasan ko.” Ikinatakot ko ang ngiti ni Monique. “Kelangan mawala ang taong pinakamamahal namin.”

We need help.

Asan ba sina Akii?

Nanlalamig ang buong katawan ko.

“Wag.. Please. Wag mo namang gawin samin ‘to.”

Ito ba ang dahilan kung bakit kami kinakabahan? Kelangan may gawin ako. I love her so much that I need to sacrifice everything for her.

“Pagusapan natin 'to, Monique.” 

“Kung hindi ka magiging akin, hindi ka din magiging kanya.”

I closed my eyes. Waiting for the gunshot. There was it. An explosive bang that changed everything.

*

Love is something that you need to hold on too. Pag dumating, grab it and never let it go. Hindi magkakaroon ng bahaghari kung walang ulan. Kaya ang saya, hindi mo makakamtan—kung walang paghihirap. That’s love. It may be full of sacrifices and sufferings but in the end.. Love will grant happiness.

I sighed deeply to control my tears, “He let me define what is the LOVE thing all about.”

Everything.

“A very special guy who’d help me through ups and downs. A companion when I need one. A lover when I seek for some love. He’s a brother to care for me when I’m weak and a best friend by staying always beside me.”

I cry.

“Hindi ko siya makakalimutan. Hindi ko kaya. At kung magka-amnesia man ako ulit—puso ko na ang bahalang magpaalala sakin kung gano siya kahalaga. I love him so much. I was there when that scene happened. Wala akong nagawa kundi umiyak. Nasasaktan ako dahil naging mahina ulit ako.”

I missed him.

“The guy of my life and my destined ‘meant to be with’.. I will miss you my best friend, Kevin.”

Burst of tears were shed during the funeral. Hanggang ngayon tulala parin ako sa nangyari nung isang linggo. We were there. Monique aimed the gun. I saw everything. Kevin came rushing and pushed Zai away.

“Hina, dun lang kami  sa bahay nina Kevin ha? Kelangan ni tita ng kasama e.” Tumango lang ako kay Akii.

“Susunod nalang ako. Kukunin ko pa si Czarina.”

“Are you sure that you’re okay?”

“I'm trying my best, Kuya.”

Tinapik niya ang ulo ko, “Una na kami sa sasakyan. Andun si Czarina.”

Tiningnan ko siya. Puno pa rin ng lungkot ang mata niya. Ginawa ulit ni Czarina ang lahat mapangiti siya. He smiled weakly. Masakit.

“Appa! Appa! Pa!”

“Everything goes for a reason.” Lumapit ako sa kanya.

“Kung ako ang namatay..iiyak ka ba tulad ng pagiyak mo sa burol niya?”

I smiled, “Hindi ako iiyak.”

He frowned. “Pero paniguradong, susunod ako sayo.”

“I love you and I’m sorry.”

Kinuha ko si Czarina sa kamay niya. Matagal ko ring hindi naririnig ang salitang yun sa kanya. Nakakalungkot isipin na kelangan may magbuwis ng buhay para maging Happily ever after ang pagsasama namin. Nalulungkot ako dahil nawala ang lalaking isa sa pinakaespesyal sa buhay ko.

“Hina.”

I stopped. He pulled my hand.

“Ba-bakit?”

“Matagal ko na gustong itanong sayo ‘to..at alam kong laging mali ako sa tyempo. At mali ulit ako ngayon, pero Ayoko ng patagalin pa.”

Kinabahan ulit ako sa pagkakataong ‘to.

Napakamot siya sa ulo.

Ayoko ng masaktan pa ulit.

Natatakot na ako dahil sa tuwing nagsasama kami..

Kelangan may magsakripisyo.

“I love you. I love you. I love you. I love you. I love you. I love you. I love you. I LOVE YOU.” Czarina and I were just looking straight at him.

“I love you kahit na dati ayaw na ayaw mo sakin. I love you kahit na lagi mo akong sinisigawan. I love you kahit na alam kong hindi talaga ako ang ‘yong prince Charming. I love you kahit ilang beses mo na akong nasaktan. I love you kahit na nakalimutan mo ako. I love you kahit na kumanta ka parin sa kasal ko kahit sinabi kong wag nalang. I love you kahit na iniwanan mo ako dito sa Pinas ng walang pasabi. I love you kahit na hindi mo agad pinaalam sakin na may baby na tayo—”

I kissed him.

“I love you kahit na may sacrifices pang dumating sa buhay natin. Kahit masakit, malungkot, mahirap at masaya. I still and will love you.”

He sighed.

“Ms. Hina Yasu, binabalaan kita. Wala na ‘tong bawian.”

He kneeled before me and offered the simplest ring I saw.

“Please, be with me forever. Will you marry me?”

“I will.”

Love is not all about the happiness. It’s all about the things you have done for each other to deserve happiness. It’s about thinking for your partner’s sake and not for your wants and need.

It’s not all about that you love him.

It’s not all about that you need him.

It’s not all about you life’s completion.

It’s not all about your wants, haves and have-nots.

And now, this is the end of our love’s stupidity. The trials and struggles we’ve been through. It’s all about how you became strong and proven how you really love one another. Alam natin may nasaktan. Alam nating may nagsasakripisyo pang iba. Pero tulad ng sabi nila, may dahilan ang lahat kung bakit. Basta ang alam ko—gusto Niya lang tayo lahat maging masaya.

If there are times na feeling natin na susuko na tayo sa sakit. It’s only part of it. You can’t attain goal if you’re not putting effort on I and if you’re not feeling any hardships. No pain, No glory ika nga. It doesn't matter if we look like stupid or what.. The important thing is.. We know how to LOVE.. 

THANK YOU for staying with us through the end. Alam kong hindi natin ineexpect kung pano matatapos ang story na ‘to.  Isa man kami sa mga imperfect couples, I don’t care. Atleast, alam kong masaya ako sa tabi niya. Kahit gangster man siya o hindi. Panget o gwapo. Alam kong kay Zai lang ako babagsak. Walang perpektong pag-ibig..pero Stupid love, I know it’s existing.

Going crazy, but it doesn’t matter. All we know is LOVE, right? 

This is STUPID LOVE SECOND EDITION:

HIS GANGSTER SIDE

© iamKitin

WP: www.wattpad.com/iamKitin

FB: www.facebook.com/KitinWP