Zdjęcie Mirandy Kerr jako Hudson

Carter Kelly P.O.V

Jutro spotykam sie z mamą Tyler.

Stwierdzić, że jestem zdenerwowana to wielkie niedopowiedzenie.

Jeśli zawale albo urażę ją w jakiś sposób, zniszczę wszystko. Szczerze, dziwie sie że mnie zaakceptował.

Co gorsze, Tyler nie będzie przez cały dzień i wróci dopiero około 21. Więc nie może mnie uspokoić. Cóż powiedział że w każdej chwili mogę do niego zadzwonić ale to nie to samo.

Plus, nie jestem całkiem sama, Lee i Liam siedzą cały dzień ze mną. Tyler twierdzi że to środki bezpieczeństwa w razie gdyby zbuntowani zaatakowali ale sądzę że ma po prostu paranoje że mogłabym znowu... to zrobić.

Ale nie zamierzam. To ostatnie co mam ochotę zrobić. Tu jest dobrze. Widuje sie z siostrą, mam nowych przyjaciół i mam Tylera.

Aktualnie Lee siedzi na stołku barowym i obserwuje jak Liam krząta sie po kuchni. Widzę to wszystko z drzwi na korytarz a po chwili do niech dołączam.

-Hej- Lee uśmiecha sie do mnie gdy siadam obok niej.

-Dzień dobry Luna- odwraca sie do mnie Liam po czym wraca do robienia śniadania.

-Jak ci sie spało?- pyta dziewczyna opierając policzek na dłoni.

-Okay-odpowiadam machając nogami ze zdenerwowania.

-Śniłaś o mnie?- mówi głos za mną. Wiem że to nie Tyler bo nie czuje żadnych dreszczy, Lima za bardzo mnie szanuje by powiedzieć coś takiego i nie jest to też moja siostra bo zdecydowanie jest to męski głos.

Zostaje tylko jedna osoba.

-Cześć Aleks.- uśmiecham sie odwracając do niego.

-Dzień dobry Carter- nachyla sie nade mną.

Aleks ma ok 6' ale to jak sie zachowuje sprawia że mam wrażenie że jest o wiele wyższy. Zawsze gdy patrze w jego brązowe oczy uspokajam sie. Nie tak bardzo jak przy Tyler ale wciąż.

-Co tu robisz?- pyta Liam- Myślałem że dziś pracujesz.

-Miałem ale Ty chciał bym dołączył do was jako niańka. - czochra moje włosy- Wspominał coś że przydałby sie tu lekarz w razie co.

-Sprawiasz że brzmi to jakbym miała dziesięć lat. - udaje małe dziecko.

-Wyglądasz na dziesięć- śmieje sie zabierając miskę z kremem od Liam i oblizuje łyżkę.

-No dalej- Lee chwyta mnie za ramiona i prowadzi korytarzem.

-Gdzie idziemy?- pytam.

-Jestem jedyną osobą która pomyślała o tym obiedzie wcześniej. Pomogę ci wybrać co założyć. -tłumaczy wprowadzając mnie do mojej sypialni a ja jestem wdzięczna że nigdzie nie leżą brudne ubrania.

Siadam na łóżku gdy ona otwiera moją szafę.

-To nie musi być nic wielkiego. Tylko prostego. - mówi- Ma pokazać kim jesteś. Sądzę że pójdziemy w jakiś sweter i spódnicę, może rajstopy.

-Okay- mówię.

Szczerze, jestem jej za to wdzięczna. Świrowałam co założyć na ten obiad od kiedy Tyler mi o nim powiedział.

-Co sądzisz o tym?- Pyta Lee trzymając czarną spódnicę i różowy sweter. - Prosta, słodka, dziewczęca.

-Może- zgadzam sie z nią. -Mogłabym związać włosy w koński ogon i zakręcić końcówki.

-Yeah- potakuje.

-Nie! Źle to robicie!- Alek otwiera szeroko drzwi wchodząc do pokoju. - Jest zbyt niewinna na czerń. To musi pokazać kim ona jest tak naprawdę. Jestem tu cały czas i nigdy nie widziałem cie w tym kolorze.

-Co założyłaś?- pytam jej.

-Mała chłopczyca założyła sukienkę.

-Założyłam szeroką sukienkę do kolan.- odpowiada Lee- Landon pozwolił mi ją zachować. Powiedział że pewnego dnia gdy będziemy mieli córeczkę- o ile będzie to dziewczynka- gdy ona będzie sie szykowała na swój pierwszy obiad z teściową mam jej pokazać tą sukienkę.

-Alfa zapewne zrobi to samo z tobą, Luna- mówi Liam. Oczywiście nim wszedł do środka to zapukał.

-Mam pomysł!- krzyczy Aleks- Każdy z nas wybierze ci po dwa outfits które przedstawią naszą mała Carter i ten kto wygra wybierze imię dla twojego pierworodnego.

-C-co?- mamroczę.

-Jestem już gotowy nazwać dziecko Landona i Lee. Jeśli to będzie chłopiec będzie to Aleksander a jeśli dziewczynka Aleksandra.- mówi Alek.

-Kto powiedział że nazwiesz moje pierwsze dziecko!- Lee krzyczy z garderoby.

-Pierwszy wymyśliłem co założysz.- wzrusza ramionami.

Lee wraca i rzuca sie na łóżko tuż przy mnie. Kładzie sie na brzuchu.

-Cóż, jeśli nazwie moje dziecko to twoje też musi.- mówi- Najlepsi przyjaciele.

Warczę opadając na plecy i zakrywając twarz poduszką. Nie mam jak protestować.

-Liam, no dawaj. Wybierz dla niej dwa stroje. - zachęca Aleks- Grasz z nami.

-Nie jestem pewien czy powinniśmy to robić....- mówi drapiąc sie po karku- Alfie sie to nie spodoba.

-Tylko nie dotykaj pewnych rzeczy w szafie- mówię- Przeżyje tak długo jak będziesz ich unikał.

-Jesteś pewna Luna?- spogląda na mnie. Kiwam głową. Wzdycha i dołącza do Aleks i Lee w garderobie.

To będzie długi dzień.

-Carter? Dlaczego trzymasz bokserki Tyler w swojej szafie?- krzyczy Aleks.

<3 <3 <3

-Okej ludzie? Czas minął- mówię w końcu.- Po prostu pokazujcie.

-W porządku, w porządku- odpowiada dramatycznie Aleks- Oto moje propozycje.

Aleks wybrał prostą, luźną, szarą, długą sukienkę i do tego parę długich białych skarpet oraz buty na koturnie. Następnie jest biała obcisła sukienka i zielony sweter.

-Myślę że Mila to odpowiednie imię dla twojego dziecka.- mówi drapiąc sie po policzku.

-Oh błagam mówisz tak tylko dlatego że kochasz Milę Kunis- jęczy Lee- A teraz, zwyciężczyni.

Pierwszy zestaw to jasna niebieska długa przyległa bluzka i biała, zwiewna spódnica. Kolejna to fioletowa sukienka z lekko błyszczącym paskiem w tali.

-Fiolet to za ciemny kolor- komentuje Aleks.

-Zamknij sie- Lee wywraca oczami i pada na łóżko- Dalej Liam! Pośpiesz sie!

-Okay, okay- wychodzi z dwoma sukienkami- To dziwne.

-Zgadzam sie- wzdycham- Ale nie ma innego wyjścia. Proszę, Liam?

Najpierw jest jasno szara spódnica i biały sweter. A potem krótka różowa sukienka.

Serce mi staje na ostatnią kreację. Nie chodziłam w niczym na krótki rękaw od kiedy skończyłam dziesięć lat. I nie zamierzam tego zmienić.

-W sumie podoba mi sie ostatnia wersja- komentuje Lee, podchodząc do Liam i odbierając od niego ubrania.

-Jestem pod wrażeniem- zgadza sie Aleks- Spróbuj Carter.

-Uh..- przygryzam dolną wargę i wychodzę z pokoju szykować sie do pokazania im tego.

Nagle dzwoni telefon.

Szybko biegnę do kuchni i podnoszę telefon by go odebrać. Uśmiecham sie na to kto dzwoni.

-Hej- mówię do telefonu.

-Cześć księżniczko- odzywa sie Tyler- Jak mija ci dzień?

-W porządku- odpowiadam- Dziękuje tak w ogóle. Uratowałeś mnie przed przymiarką sukni.

-Dlaczego mierzysz sukienki?- chichocze.

-Lee próbowała mi pomóc co założyć na jutrzejszy obiad i wtedy Aleks wpadł na świetny pomysł by każdy z nich wybrał po dwa outfits a kto wygra ten nazwie nasze pierwsze dziecko. - rumienie sie mówiąc ostatnią część.

-Przypomnij mi żebym następnym razem wezwał twoją siostrę gdy zostawię cie samą.- wzdycha- Dlaczego nie chcesz ich mierzyć?

-Bo- odwracam sie by sprawdzić czy pozostała trójka wciąż jest czymś zajęta. Wychodzę na balkon nim kończę szeptem zdanie- Ma krótki rękaw. Nie chce by zobaczyli moje blizny.

Tyler pozostaje cicho przez chwile, na pewno zastanawia sie co powiedzieć.

-Zajrzyj do mojej szafy. Jest tam pudełko z twoim imieniem. Kupiłem to dla ciebie w dniu gdy zabrałem cie do sklepu.- mówi w końcu. Robię tak jak powiedział- Zobaczyłem to i od razu pomyślałem o tobie.

-Masz racje.- śmiej sie cicho.Jest to luźny kremowy sweter, i rozkloszowana spódniczka w kwiaty.- To coś w moim stylu.

-Ciesze sie że ci sie podoba, kochanie- mogę wręcz usłyszeć jak sie uśmiecha.- Nie pozwól żeby Liam, Alek albo Lee zobaczyli jak sie przebierasz. Chce żebyś przebrała sie w łazience i potem im sie pokazała.

-Wiem wiem- wzdycham z uśmiechem- Jestem twoja, wiem. Przerabialiśmy już to.

-Dobra dziewczynka- mówi Tyler- Tęsknie. Nie lubię być z dale od ciebie przez tak długi czas.

-Yeah, dziwnie jest nie mieć cię obok.- zgadzam sie z nim.

-Będę w domu tak szybko jak sie da, kochanie. - przypomina mi- Obiecuje. Nienawidzę gdy nie mogę cie przytulić. Boże tak bardzo za tobą tęsknie.

-Ja za tobą też- zapewniam go,

-Musze kończyć, wrócę nim sie obejrzysz- Tyler wzdycha- I obiecaj mi dwie rzeczy. Nie pokazuj im blizn jeśli nie chcesz by je zobaczyli. I nie pokazuj nikomu sowich piersi i tyłka. One są dostępne tylko dla moich oczu.

-Wiem, wiem- śmieje sie- Jestem twoja.

-Kocham to słyszeć.- mówi- Do zobaczenia wkrótce, kochanie.

-Pa, Tyler- mówię cicho nim sie rozłączam.

Cieszę sie że pomyślał o tym że źle sie czuje w krótkim rękawie. I ciesze sie bo to mój ulubiony kolor. Szybko sie przebieram i wraca do pokoju.

-A co myślicie o tym?- pytam całej trójki.

-Skąd to masz?- Lee uśmiecha sie łagodnie podchodząc- Jest idealna dla ciebie!

-Kto to wybrał?- pyta Aleks.

-Tyler- odpowiadam- Gdy zapytał co robimy a ja opowiedziałam mu że wybieramy strój na jutro powiedział mi że kupił coś dla mnie kilka tygodni temu.

-Więc to Alfa nazwie twoje pierwsze dziecko. - uśmiecha sie Liam- Dobrze to brzmi.

-Bez żartów- śmieje sie.

- W porządku, cóż, Landona nie będzie przez następną godzinę. Alfa jest na spotkaniu, Bet także nie ma. - wzdycha Lee, wychodząc z pokoju. Podążamy za nią do kuchni gdzie zgarnia swoją torebkę. - Idziemy na lunch. Do zobaczenia ludzie.

-Czekaj! Też chce iść!- krzyczy Aleks zakładając kurtkę i goniąc za nią.

-Ludzie! Nie sądzę żeby to był dobry pomysł bym został sam z naszą Luną!- woła za nimi Liam.

-Nie martw sie- odzywa sie nowy głos- Ja tu jestem.

Odwracam sie by zobaczyć moją siostrę stojącą w drzwiach. Nic na to nie poradzę ale szybko do niej podbiegam by ją przytulić. Właśnie jej potrzebowałam.

-Cześć, Cake- śmieje sie Hudson gdy ją puszczam.

-Widzimy sie następnym razem Luno- Liam kłania sie mi nim wychodzi. Źle sie czuje z tym że pozwoliłam mu tak szybko wyjść.

-Nie wierze że to robię- mówię jej.

-Ja też nie- Hudson kręci głową- To będzie dla ciebie dobre, dla nas obu.

-Wiem- wzdycham-Ale to wszystko dzieje sie tak szybko.

-Cóż, znacie sie od sierpnia a jest prawie październik- mówi- Zazwyczaj nie trwa to tak długo, ale wasz przypadek jest inny.

-Denerwuje sie- mówię.

-Nie potrzebnie, Tyler będzie tam z tobą. Plus, jeśli zamierzasz w tym iść jego mama pomyśli że jesteś piękna.

-Wszystko od tego zależy- myślę na głos- Jeśli to zawale to Tyler będzie zawiedziony, a i tak zniszczyłam mu życie kilka miesięcy temu, nie mogę znów tego zrobić.

-Ej, spójrz na mnie- Hudson chwyta mnie za ramiona i spogląda na mnie- Nigdy go nie zawiodłaś, nie wmawiaj tego sobie. Wiesz jak bardzo mu na tobie zależy, że zrobi dla ciebie wszystko, że kocha cie bezwarunkowo.

-Wciąż sie denerwuje.- szepcze- Mam mętlik.

-Tyler tam będzie tuż obok ciebie. Okay?- mówi spokojnie- Nie martw sie tym. Słyszałam że jego mama jest bardzo miłą kobietą, pokocha cie, Carter.

-Naprawdę mam taką nadzieje- wypuszczam drżący oddech.

Chciałabym żeby był tu Tyler.

<3 <3 <3

Hudson wychodzi ok. 22:30 kiedy decyduje sie położyć. Od tamtej pory minęły dwie godziny, najdłuższe dwie godziny w moim życiu. Jest już prawie 1 a ja jestem strasznie zmęczona.

Nie byłam zdolna zasnąć bez Tyler. Siedzącego na brzegu łóżka każdej nocy gładzącego mnie po plecach albo bawiącego sie moimi włosami. Plus, budzę sie zawsze gdy wychodzi i zakładam jego koszulkę do łóżka.

Wzdycham i siadam na łóżku, związując włosy w niechlujnego koka. Jestem tylko w koszuli Tyler i spodenkach, ale jestem zbyt zmęczona by o to zadbać.

Po wyjściu z pokoju podążam korytarzem do kuchni gdzie planuje zrobić sobie gorącą czekoladę. Siadam na krześle i okrywam sie kocem.

Nie mam nic lepszego do roboty niż czekać aż wróci- nie żebym mogła zasnąć.

I właśnie słyszę jak drzwi sie otwierają. Szybko wstaje, odstawiając kubek na stół i zrzucając koc by pobiec do wejścia.

Tyler stoi tam, odwieszając kurtkę nim sie do mnie odwraca. Uśmiecha sie kierując w moją stronę. Owijam ręce dookoła jego toru a on robi to samo.

-Tęskniłem, malutka- mówi Tyler, zjeżdżając dłońmi na moje biodra by mnie podnieść. Owijam nogi wokół jego bioder a ręce dookoła szyi.

-Też za tobą tęskniłam- chowam głowę w jego ramieniu.

-Dlaczego wciąż nie śpisz?- mówi teraz poważniej. Zapomniałam że nie lubi gdy zarywam noc.

-Nie mogłam spać. - odpowiadam.

-Przepraszam że jestem tak późno, kochanie. Wyszedłem tak szybko jak mogłem- całuje czubek mojej głowy.- Jak miną ci dzień?

-Okay- mówię- A ci?

-Długo- wzdycha, niosąc mnie z powrotem do salonu by usiąść na kanapie. -Nie lubię być z dala od ciebie. Wszystko o czym myślałem przez cały dzień to wrócić do domu, obudzić cię i trzymać w ramionach aż znów zaśniesz.

-Nie mam nic przeciwko.- mówię ziewając.

-Wyglądasz na zmęczoną, malutka- chwyta moje policzki i całuje mnie w nos- Cały dzień na to czekałem.

-Zabierzmy cie do łóżka, kochanie- wstaje ze mną na rękach.- Nigdy mi sie to nie znudzi.

-D-dupek- mamroczę. On jedynie całuje czubek mojej głowy.

Gdy docieramy do mojej sypialni stawia mnie delikatnie. Biegnę i skacze na łóżko lądując na brzuchu. Co wywołuje śmiech Tyler.

-Chodź tu do mnie- Tyler kładzie sie na plecach na łóżku. -Wyjdę gdy tylko zaśniesz, wiem że nie jesteś na to gotowa.

Potakuje, przybliżając sie i kładą na jego piersi.

-Denerwowałam sie cały dzień.- szepcze.

-Dlaczego?- spogląda na mnie.

-Jeśli jutro zawale wszystko legnie w gruzach.- przygryzam wargę- Zrobiłam już tak wiele głupich rzeczy a ty przez to też dużo wycierpiałeś po prostu nie mogę znowu tego zrobić...

-Ej, ej spójrz na mnie- chwyta moją twarz w dłonie i zmusza do spojrzenia sobie w oczy- Wszystko przez co przeszliśmy doprowadziło nas do tego momentu, tutaj. Jesteś najbardziej troskliwą, słodką, miłą, śliczną, inteligentną, kochającą kobietą na tej planecie i wiem że moja mama pokocha cie niemal tak mocno jak ja. Nie kłopocz tej swojej pięknej główki.

-Jestem kłębkiem nerwów- szepcze

-Ale moim kłębkiem.

<3 <3 <3

Kom i *** są mile widziane.