De volgende dag.
Hij was aan het voetballen.
Met kleine kindjes.
Cute.
Ik kwam erbij staan.
Hij keek.
Glimlachte.

Wat heb je vandaag gedaan zei hij.
Ik vertelde waar ik heen gegaan was.
Hij luisterde.
Ik vroeg het zelfde.
Hij vertelde.
Ik luisterde.

We gingen met zijn drieën naar boven.
Kaarten.
Nieuwe mensen.
Hij wilde het liefst met de hele camping.
Ineens was het vol.
9.
Zo groot was de gang.

Maar hij was nog steeds.
Even grappig.
Even lief.
Even zichzelf.
Even echt.

Namen rondje.
Hij zei hoe ik heette.
Hoe oud ik was.
Waar ik vandaan kwam.
Niets hoefde ik te zeggen.
Iedereen lachte.
Hij.
Hij zelf nog het hardst.

Steeds minder mensen.
Diepere gesprekken.
Dromen.
Wensen.
Muziek.

Opnieuw met zijn drieën.
Hij houdt van dezelfde muziek.
Als ik.
We luisterden.
Zette nummers op.
Bekeken muzieklists.

Klaar.
Naar beneden.
Deze keer geen knuffel.
Niet samen Tanden poetsen.
Alleen een lach.
En een knipoog.

Maar dat.
Dat was genoeg.