Het was een lange dag.
Boven.
Veel mensen waren er al.
Hij niet.
We vroegen ons af.
Waar hij was.

De andere jongen.
Kreeg een appje.
We zijn laat.
Goh.
Wil je broodjes op de lijst.
Opschrijven.
Dat zei ie.

Oké.
Ik wacht op hem.
Ik schreef het brood op.
We deden een kaart spel.
Mensen gingen weer weg.
Het.
Was zo laat.
Duurde zo lang.

Hij stapte uit
Eindelijk.
Ik glimlachte.
Hij naar mij.
Iedereen om ons heen.
Smolt weg.

Alleen wij bestonden.
Zijn geweldige.
Alles.
Mijn niets.
Damn.
Perfect is hij.

Kaarten.
12 uur.
1 uur.
2 uur.
3 uur.
Shit.
Laat.
Zoiezo.
Boze ouders.
Stil zijn.

Rennen.
Naar beneden.
Giechelend.
Hij hield mijn hand weer vast.
We stonden stil.
Sterren.

Duizenden.
We keken.
Lang.
Ineens.
Knuffelde hij me.
Ik wensde.
Dat het eeuwig.
Zou duren.

Misschien duurde het 10 seconden.
Misschien 1 minuut.
Misschien 1 uur.
Geen idee.
Maakte niets uit.
Ik hou van hem.
Het voelde geweldig.

Tanden poetsen.
Ik wachtte buiten.
Kijkend naar de sterren.
Vallende ster.
Ik wensde.

Direct kwam hij uit.
Ik voelde twee armen.
Sterke.
Warme.
Knuffelende.
Armen.

Een klein kusje op mijn hoofd.

Weltrusten.
We liepen hand in hand.
Vingers verstrengeld.
Langzaam loslatend.

Weltrusten.