— Naprawdę musi padać? — spytałam, wyglądając przez nasze okno w salonie.

— Hej, uch, Sky? Jesteśmy w Vancouver — zauważył Charlie i ułożył dłoń na moim ramieniu. — A teraz chodź, musimy jechać na plan.

Nie ruszyłam się z miejsca.

— ŚWIEĆ, TY GŁUPIE SŁOŃCE! — krzyknęłam w kierunku szkła. Chłopak wzdrygnął się przez głośność mojego głosu.

— Okej, skarbie, musimy już iść. — Praktycznie odciągnął mnie od okna. — Musimy iść do pracy.

— Chcę wyjść na deszcz — wymamrotałam. Bezradnie wyrzucił ręce w powietrze i ode mnie odszedł. — Racja, mamy pracę. Chodźmy, Charlie.

Wyrwałam mu klucze z dłoni i wybiegłam przez drzwi, chichocząc, gdy mnie gonił.

— Mam cię — powiedział, owijając ramiona wokół mojej talii i lekko mnie podnosząc. — Wow, wyglądasz uroczo, kiedy robisz takie rzeczy.

W końcu mnie odstawił, po czym ujął moją dłoń.

— Ja tylko próbuję być sobą — wymamrotałam, wydymając wargi i krzyżując ramiona na klatce piersiowej.

— I możesz dalej być sobą.

— Straszny z ciebie pochlebca.

— Tylko dla ciebie.

Uderzyłam go w ramię i pokręciłam głową.

☁

                Wybiegłam na deszcz i położyłam się na ziemi, pozwalając kroplom uderzać o moją skórę. Dzięki temu odprężyłam się przed tym, co miało mieć miejsce tego popołudnia. Zgadliście, „Unsaid Emily". Skrzyżowałam nogi w kostkach i przekręciłam się na brzuch, biorąc kilka głębokich oddechów.

Przez jakiś czas myślałam o różnych rzeczach. Minęło już kilka dni od... Mojego pocałunku z Charliem. I za bardzo o nim nie rozmawialiśmy. Okej, nie rozmawialiśmy w ogóle. Po prostu nie chciałam wszystkiego zepsuć, dopóki jeszcze czujemy się komfortowo w swoim towarzystwie. Jeśli bym go straciła... Nie wiem, co bym zrobiła. Ale najwidoczniej jutro wieczorem ma mieć miejsce jakieś wydarzenie, o którym nie chcą mi powiedzieć i to ani trochę mi się nie podoba.

W tamtym momencie uświadomiłam sobie, że mój makijaż nie był wodoodporny. Cholera. Wróciłam do przyczepy makijażowej.

— Daisy — jęknęłam, nieśmiało wchodząc do środka.

— Chodź tutaj, skarbie. — Machnęła do mnie ręką i zaczęła wyjmować swoje rzeczy. — Mogłabyś mi wytłumaczyć, co robiłaś w deszczu?

— Rozmyślałam nad życiem — odparłam jedynie, otrzepując się w wody.

— Głęboko. — Złapała chusteczkę do demakijażu, doprowadzając moją twarz do porządku. Posłałam jej uśmiech.

— Wiem. To moja specjalność.

— W każdym razie już skończyłam. Leć już. A jeśli chodzi o twoje włosy... Zobaczymy się później.

Chichocząc, pomachałam jej i zbiegłam po schodkach. Nagle zostałam pociągnięta w bok, przez co pisnęłam.

— Hej.

Uśmiechnęłam się.

— Cześć, Charlie. Co się dzieje?

— Chciałem tylko cię zobaczyć. — Założył mi kosmyk włosów za ucho, pozwalając swojej dłoni dotknąć mojego policzka. — Tęskniłem za tobą.

— Charlie... — szepnęłam i delikatnie przechyliłam głowę w bok. — Nie.

— Ale dlaczego nie? — Popatrzył na mnie, delikatnie gładząc kciukiem moją twarz. Zamknęłam oczy, łaknąc jego dotyku. — Lubię to. Lubię nas. Lubię ciebie.

— Bo jesteśmy w pracy — wymamrotałam, po czym otworzyłam oczy. — I nie chcę, żeby wszyscy dowiedzieli się w taki sposób.

— W jaki? By zobaczyli, jak robię to...? — Pochylił głowę i złączył nasze usta. Owinęłam ramiona wokół jego szyi, przysuwając się bliżej niego. Po chwili się odsunął. — W taki sposób?

— Tak. Dokładnie — mruknęłam, ponownie przyciągając go do siebie. — Dokładnie w taki.

— Myślałem, że martwisz się, że ludzie się o nas dowiedzą — zażartował. Złapał garść moich włosów i je powąchał. Wydęłam wargi.

— Bo się martwię. Ale minął już jakiś tydzień, odkąd ostatnio to robiłam. Jakby prawie tydzień? I tak myślałam... — Wzięłam dolną wargę pomiędzy zęby. — Skoro tak dobrze się ze sobą dogadujemy...

Spuściłam wzrok, a on uniósł mój podbródek.

— Chcesz, żeby to było oficjalne? — Przyciągnął mnie bliżej siebie, na co patrzyłam na niego z uśmiechem.

— A co, chcesz?

— Bardzo. Więc Skylar Davis, czy być może, jeśli tylko chcesz, pójdziesz ze mną na randkę?

— Bardzo chętnie.

Popatrzył na mnie zszokowany.

— Chwila, naprawdę? — Kiwnęłam głową, ponownie przygryzając wargę. Chłopak mnie podniósł i ze śmiechem okręcił nas dookoła. — Mówisz podwójnie poważnie?

— Mówię podwójnie poważnie.

Moje nogi zwisały po jego bokach, gdy nadal byłam w powietrzu. Głośno zaczął wiwatować. Zaśmiałam się i ułożyłam dłonie po obu stronach jego twarzy, a on w tym czasie mnie odstawił, złączając nasze usta.

— Jesteś szczęśliwy.

— No cóż, jest taka dziewczyna, która podoba mi się już od naprawdę dawna. Właśnie zaprosiłem ją na randkę i nie zgadniesz, co powiedziała.

— Odmówiła?

Skrzywił się.

— Zgodziła się, ty głuptasie. — Zachichotałam, bawiąc się końcówkami jego włosów. — Więc nadal przejmujesz się tym, czy ludzie nas zobaczą?

— Och, zdecydowanie nie. — Po tych słowach stanęłam na czubkach palców i oparłam o siebie nasze czoła. Brunet ponownie mnie podniósł, kręcąc się dookoła, a ja w tym czasie roześmiana odchyliłam głowę. Owinęłam nogi wokół jego pasa. — Jestem koalą.

— Jesteś przeurocza — wymamrotał. Parsknęłam, natychmiast zasłaniają usta. — Pocałujesz mnie?

— Nie musisz powtarzać.

Przycisnęłam do siebie nasze wargi.

— Co się tu dzie...? OWEN! JEREMY!

Gwałtownie się odsunęłam i zeskoczyłam na ziemię, a moim oczom ukazała się zszokowana Madi.

— CO TO BY...? CO? KIEDY TO? JAK? KIEDY? CO? — wykrzyknęła, próbując wypowiedzieć jakieś składne zdanie. — Potrzebuję chwili.

Dziewczyna wróciła na plan, a ja odwróciłam się do Charliego z uśmiechem na ustach, z których wydobył się chichot.

— Słyszeliśmy krzyk Madi, co się dzieje? Kto jest ranny? Co się stało? — Owen do nas podbiegł.

— Nic się nie stało — powiedziałam ze zmarszczonymi brwiami. — Nie wiem, o co jej chodzi.

— Jeśli tak mówisz — mruknął chłopak, po czym zaczął odchodzić. — Poza tym mamy dla ciebie niespodziankę na planie.

Charlie zasłonił mi oczy i pokierował... Gdziekolwiek zamierzał mnie zabrać. Wyciągnęłam ręce przed siebie, gdy usłyszałam ściszone głosy.

— Wszystkiego najlepszego — szepnął mi do ucha, zabierając dłonie.

Moja szczęka opadła na ten widok. Na stole stała lampa pierścieniowa, statyw i kamera, do której zakupu zabierałam się już od kilku miesięcy.

— T-to naprawdę? — wydusiłam i odwróciłam się do Charliego, który z uśmiechem na twarzy przytaknął. Podeszłam do stołu, podnosząc aparat. — Ale moje urodziny były już dawno? I już daliście mi prezenty?

— Gillespie powiedział, że chcesz założyć kanał na YouTube, więc wszyscy się złożyliśmy — wytłumaczył Jeremy.

Uśmiechnęłam się do Charliego i go przytuliłam.

— Dziękuję.

— Nie ma za co, laleczko. — Złożył pocałunek na czubku mojej głowy, a ja szybko włączyłam nagrywanie.

— Cześć wszystkim! Witajcie na moim kanale. Nazywam się Skylar Davis i zapewnię wam wysokiej jakości treści.

— Właśnie zwymiotowałem sobie do ust — wymamrotał Owen, a ja skierowałam na niego obiektyw.

— To jest pan Maruda, znany także jako Arc z „Knight Squad" i Crispo ze „Sto rzeczy do przeżycia przed liceum", pan Owen Patrick Joyner — powiedziałam, a on popatrzył na mnie bez żadnych emocji. — A oto pan Człowiek Finn, Jeremy. Mój starszy brat. — Przytuliłam go. — A to... Wiecie co? Nawet nie będę o nim mówić. — Pominęłam Charliego. — Gdzie jest moja żona?

— Tutaj! — odezwała się Madi, a ja owinęłam wokół niej ramiona.

— Oto moja przepiękna żona, Madison Reyes—

— SKYLAR! — zawołał mnie Kenny.

— Muszę lecieć. Pa! — Pomachałam do kamery.