Chloe zaczęła śledzić każdy ruch Lucyfera. Wciąż nie chciała uwierzyć, że może on być tym Lucyferem, ale nie była w stanie logicznie wyjaśnić tego, co zobaczyła. Nic, co miałoby jakikolwiek logiczny sens... Przynajmniej jak na razie. 

Dopiero po dłuższej chwili zrozumiała, że obserwowanie go w Lux nie było najlepszym pomysłem, jednak było już za późno.  Nie było przecież szansy, aby Lucyfer jej nie zauważył, co zresztą zrobił zaskakująco szybko...

- Detektywie! - powiedział radośnie na jej widok w barze. - Bałem się, że cię wystraszyłem.

- Bo to zrobiłeś - przyznała, po czym wzięła głęboki oddech i kontynuowała. - Nie rozumiem nic z tego, co tam widziałam...

- Tu nie ma nic do zrozumienia - zapewnił ją. - Wystarczy tylko, że uwierzysz w to, co mówię.

- W to, że jesteś Diabłem? - zapytała, a Lucyfer przytaknął. - Nie.

- A jak inaczej to wyjaśnisz, detektywie?

- Nie wiem - odpowiedziała po chwili zawahania. - Próbuję się dowiedzieć, co tam zaszło.

- Sądziłem, że sprawa jest dość jasna - stwierdził, lekko zaskoczony. - Azael uciekł z Piekła, aby ostrzec mnie przed Mamą i użył ciała dziewczynki, aby mnie odnaleźć.

Chloe spojrzała na niego wyraźnie nie wierząc w to, co słyszy.

- Naprawdę uważasz, że w tym wszystkim chodzi o ciebie?

- Byłaś tam - przypomniał jej. - Słyszałaś rozmowę.

Pokręciła głową w geście, że nic z tego nie rozumie. Nic jednak nie odpowiedziała i na moment zapadła krępująca cisza.

- Dlaczego, u licha, mi nie wierzysz? - zapytał. - Co jeszcze musisz zobaczyć, żeby w końcu zaakceptować prawdę?

Chloe chciała już odpowiedzieć, ale w tym momencie zadzwonił jej telefon. Odebrała i odeszła trochę na bok, aby lepiej słyszeć rozmówcę. Lucyfer westchnął w geście rozczarowania. Kiedy jednak zobaczył, że pani detektyw odkłada telefon i wychodzi z klubu, uśmiechnął się i bez zastanowienia ruszył za nią.

- Dokąd to, detektywie? - spytał, kiedy złapał ją przy jej samochodzie.

- Niektórzy muszą pracować, Lucyferze - odpowiedziała, w jej głosie zabrzmiała nutka irytacji.

- Mamy sprawę? - zapytał uradowany.

- Ja mam - powiedziała. - Ty tu zostajesz.

- Chcę pomóc. Czy nie udowodniłem już, że jestem przydatny?

- To niebezpieczna sprawa, Lucyferze.

- O, tym bardziej! - powiedział z radością w głosie. - Będę twoim osobistym ochroniarzem-Diabłem.

- Co proszę?!

- Nieśmiertelność - powiedział, jakby było to coś oczywistego. - Pamiętasz?

Uniósł brwi, a Chloe tylko przewróciła oczami.Kiedy zapadła cisza,  wzięła głęboki oddech.

- W porządku - stwierdziła w końcu, a na twarzy Lucyfera pojawił się ogromny uśmiech.

- Więc co to za tajemna, groźna sprawa?

- Nie powiedziałam, że jest tajemna - stwierdziła, marszcząc brwi. - I chodzi o gangstera.

- O, robi się interesująco... Dostanę broń? - zapytał z nadzieją, ale Chloe zignorowała go i wsiadła do auta.

---------------

Przepraszam, za krótką przerwę - miałam trochę na głowie.

P.S. Dziękuję bardzo za ponad 500 wyświetleń!

P.P.S. Od stycznia ruszam z fanficiem o Constantinie.