- Detektyw! - krzyknął radośnie Lucyfer, kiedy Chloe przekroczyła próg jego apartamentu. - Już wróciłaś? Miałaś być z powrotem dopiero w poniedziałek.

- Dan powiedział mi, co zrobiłeś - powiedziała krótko.

- Oh - westchnął, po czym zapadła cisza, podczas której Chloe przyglądała mu się uważnie, widocznie licząc na to, że zacznie się spowiadać.

- Zamierzasz się jakoś z tego wytłumaczyć? - spytała w końcu.

- Detektywie, przepraszam bardzo, ale nie rozumiem z czego konkretnie miałbym się tłumaczyć.

- Dałeś alkohol mojej córce - powiedziała ciut przyostrym tonem. - Coś ty sobie wyobrażał?!

Lucyfer otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, jednak w ostatniej chwili postanowił nic nie mówić, przez co na chwilę znów zapadła cisza.

- Skąd miałem wiedzieć, że tak źle zareaguje?

- To dziecko, Lucyferze! - krzyknęła - Ośmioletnia dziewczynka! Dzieci nie piją alkoholu!

- Skąd miałem to wiedzieć? - zapytał lekko oburzony.

- Piłeś, kiedy byłeś w jej wieku?

- Właściwie to nie - odparł, ponownie lekko się rozchmurzając. - W Niebie nie było alkoholu. Poznałem to dobrodziejstwo zaledwie pięć lat temu.

Chloe rzuciła mu prowokujące spojrzenie.

- Możesz chociaż raz w życiu zachować się poważnie?

- Jestem poważny, detektywie - powiedział stanowczo.

- Zostawię to bez komentarza - odparła.

- Wróćmy do mojego pytania - zaproponował Lucyfer. - Dlaczego wróciłaś tak szybko? Miałaś wrócić za trzy dni.

- Nie wyjechałam - odparła Chloe. - Chciałam cię sprawdzić.

- Chciałaś co?! - spytał, unosząc lekko głos. - Masz pojęcie, jak wielkim było to dla mnie upokorzeniem?! Docinki Maze...

- Posłuchaj - próbowała go uspokoić. - Jest między nami więź, której nie jestem w stanie pojąć...

- To zaskakujące, bo ja z łatwością rozumiem tę więź - stwierdził.

- Czyżby?

- Ależ oczywiście, detektywie! - powiedział, uśmiechając się przy tym czarująco. - Pragniesz mnie.

- Że co?! - zapytała zaskoczona, a Lucyfer uniósł brwi w geście zadowolenia. - Nie - powiedziała stanowczo. - Nie chodzi o to.

- Jesteś pewna? - zapytał, machając przy tym brwiami.

- Tak, jestem pewna! - powiedziała z ogromną pewnością w głosie. - To coś innego. Coś mnie do ciebie przyciąga, ale nie wiem co - wyznała, po czym szybko dodała. - I na pewno nie chodzi o seks.

- To może sprawdzimy czy na pewno nie chodzi o to? - nie odpuszczał.

- W jaki sposób? - zapytała i od razu dotarło do niej, że zna przecież odpowiedź. Lucyfer mógł mieć na myśli tylko jedno. - Nie ma mowy.

- Cóż... - powiedział, lekko rozczarowany. - Więc myślisz, że co to może być?

- Nie wiem - wyznała. - Wiem tylko, że... wpływasz na mnie w jakiś sposób i...

- Wpływam na ciebie? - zapytał, uśmiechając się.

- Powtarzam: nie w ten sposób.

- Fascynujące... - powiedział zaintrygowany. - Na pewno nie miałaś żadnego wypadku, kiedy byłaś mała?

Przewróciła oczami i spojrzała na niego niedowierzając.

- Nie odpuścisz? - zapytała.

- Nigdy - odparł.

Pokręciła głową.

- Dobra, więc wyjaśnijmy to raz na zawsze - stwierdziła. - Nigdy, przenigdy się z tobą nie prześpię. Nie jesteś w moim typie?

- A jaki jest twój typ? 

- Po pierwsze: opiekuńczy.

- Jestem taki - zaprotestował.

- Upiłeś ośmiolatkę - powiedziała ostro.

Lucyfer rozłożył ręce i pokręcił głową.

- To był wypadek przy pracy.

- "Wypadek przy pracy"?

- Owszem, detektywie. To się nie powtórzy, przysięgam.

- Wiem, że się nie powtórzy...

- W końcu w czymś się zgadzamy - powiedział radośnie, wchodząc jej w zdanie.

- ...bo nie będzie następnej okazji. - dokończyła, po czym ruszyła w stronę windy.

- Ale nie zamierzasz zakończyć tej znajomości, prawda, detektywie? - zapytał tonem pomiędzy nadzieją i wątpieniem. Chloe go jednak zignorowała i nic nie odpowiedziała. - Detektywie! - krzyknął w ślad za nią, kiedy drzwi windy się zamknęły, ponownie pozostawiając go samego sobie.

---------------------

Cześć i czołem :D

Jak się podoba rozdział? 

Jutro postaram się wrzucić kolejny.