Usłyszał chrząknięcie. Leniwie uniósł brwi i ujrzał nad sobą Mazikeen. 

- Maze - powiedział radośnie. - Co słychać?

- Masz gościa - oznajmiła mu. 

- O, naprawdę?

- Czeka na dole.

- W porządku - stwierdził Lucyfer, wstając z łóżka i chwytając koszulę.

Kiedy zszedł do baru, zatrzymał się na chwilę, widząc, kogo ma przed oczami.

- Detektyw Dupek - powiedział, jakby niedowierzając. - Czego ode mnie chcesz?

- Od ciebie? - zapytał chowając ręce do kieszeni. - Nic. Chcę się zobaczyć z córką.

- O, rozumiem... Nie ufasz mi.

- Ani trochę.

- Cóż... udam, że tego nie słyszałem - stwierdził nieco przygaszony. Próbował jednak udawać, że wszystko jest w najlepszym porządku. - Zapraszam na górę - powiedział wskazując ręką w stronę schodów umieszczonych po prawej stronie od baru. Dan zawahał się na chwilę. - Śmiało - powiedział zachęcająco Lucyfer. - Chodź.

Detektyw westchnął i ruszył na górę, a Diabeł podążał za nim. Dan spojrzał na Lucyfera niepewnie, kiedy drzwi windy otworzyły się ukazując im apartament, a spojrzeniem zachęcił go do pójścia dalej.

Trixie leżała na kanapie. Nie wyglądała za dobrze, ale jak mogła czuć się ośmioletnia dziewczynka po kilku kolejkach szkockiej z samym Diabłem?

- Hej, małpko - ojciec zwrócił się do córki. - Jak się czujesz?

- Głowa mnie boli - odpowiedziała po chwili zawahania, z wyraźnym cierpieniem w głosie.

- Masz jakieś środki przeciwbólowe? - zwrócił się do Lucyfera, który sięgał po kolejną butelkę szkockiej.

- Oczywiście, że nie - odpowiedział. - Diabeł nie czuje bólu.

- Poważnie? - zapytał Dan z rezygnacją w głosie. - Jak Chloe mogła zostawić dziecku komuś z urojeniami?

Lucyfer spojrzał na niego oburzony.

- Wypraszam sobie! - powiedział ostro.

- Czyżby? - spytał, wskazując na Trixie. - Zabieram ją. Jest chora.

- Obawiam się, że to kac - stwierdził śmiejąc się przy tym.

- Co proszę?! 

Lucyfer przekręcił głowę.

- No wiesz. Jak się wypije za dużo alkoholu...

- Dałeś ośmioletniej dziewczynce alkohol?!

- Owszem.

Dan spojrzał na Lucyfera niedowierzając w to, co słyszy.

- Mówisz poważnie?

- Cóż, nie jestem kłamcą - odparł.

- Daj mi jeden powód, dla którego miałbym cię nie aresztować - powiedział ostro, zbliżając się do Lucyfera i palcem uderzając w jego klatkę piersiową. Lucyfer spojrzał na niego lekko poirytowany.

- Obawiam się, że nie dasz rady mnie aresztować. Jestem Diabłem, pamiętasz?

Dan spojrzał mu w oczy i na chwilę zapadła cisza.

- Rozliczę się z tobą później - powiedział, wycofując się w stronę Trixie i biorąc dziewczynkę na ręce. 

- Czekam na to - rzucił Lucyfer, kiedy Dan, z córką na rękach, szedł w stronę windy. Mężczyzna rzucił mu tylko wściekłe, niedowierzające spojrzenie. Chciał powiedzieć coś ostrzejszego, ale powstrzymał się.

- Powiem o tym Chloe - poinformował Lucyfera.

- Nie wątpię... 

--------------------------

Okej, dzisiaj znowu ciut krócej.

Jak podoba wam się ten rozdział? 

I jak podoba wam się pomysł piosenek z soundtracku serialu na górze każdej kolejnej części? Dodawać je dalej czy nie?

Chciałabym też w tym momencie podziękować wszystkim czytelnikom - opowiadanie wylądowało na Wattpadzie dopiero trzy dni temu, a dzisiaj wybiło 200 wyświetleń - o wiele szybciej niż zakładałam. Dziękuję i mam nadzieję, że was nie zawiodę! 

Kolejny rozdział prawdopodobnie jutro.