- Okej, więc... - zaczął Lucyfer, kiedy razem z Trixie wjechali windą do jego apartamentu. Zanim jednak zdążył cokolwiek dodać, dziewczynka zaczęła biegać po mieszkaniu. 

- Super! - krzyknęła.

- Jasne. Dobra. Rozgość się... - powiedział z rezygnacją, podchodząc do barku. Wyjął szklankę i nalał do niej szkockiej.

- Nienawidzę dzieci - mruknął pod nosem, unosząc szklankę do ust.

- Lucyferze, patrz, co znalazłam! - zawołała radośnie Trixie trzymając w rękach ostrza Maze. 

- Jasna cholera - zaklął Diabeł, błyskawicznie odstawiając szkocką i ostrożnie rozkładając ręce, uśmiechając się przy tym nerwowo.

- Odłóż to, dziecko - powiedział zbliżając się do dziewczynki i wyrwał jej ostrza z rąk.
Trixie spojrzała na niego smutnymi oczami.

- W porządku - zaczął Lucyfer. - Ustalmy zasady, zgoda? Po pierwsze: nie dotykamy niebezpiecznych rzeczy wykutych w Piekle. Dobrze?

- Nie są z Piekła - zaśmiała się dziewczynka.

- Zdziwiłabyś się - westchnął Lucyfer. - Po drugie...

Usłyszał sygnał otwierającej się windy, więc przerwał i odwrócił się w tamtą stronę.
Z windy wyszła Maze.

- Kto to? - zapytała Trixie, a Lucyfer spojrzał na nią z lekkim zażenowaniem. To, co teraz było mu nie na rękę, to aby Maze przyłapała go z dzieckiem.

- Nigdy nie pukasz Maze? - spytał.

- Twoje przyjaciółki są coraz gorsze - stwierdził demon.

- Nie jest moją przyjaciółką - bronił się Lucyfer.

- Ale mnie lubi! - krzyknęła radośnie Trixie.

- Co?! Wcale nie... W porządku - powiedział, podchodząc do dziewczynki i, łapiąc ją pod pachy, przeniósł ją na kanapę i dał jej pilota. - Proszę bardzo. Zajmij się sobą.

Maze nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Myślałam, że nie lubisz dzieci.

- Bo nie lubię - powiedział ostro Lucyfer. - Gardzę dziećmi.

- Więc co ona tu robi?

- To dziecko Detektyw.

- Zajmujesz się potomstwem Chloe?! - zaśmiała  się Maze.  - Ty?! Książę Ciemności? 

- To nie jest śmieszne, Maze.

- Dla mnie jest - stwierdziła.

- Więcej szacunku - powiedział ostro, zbliżając się do demona, a oczy Lucyfera na ułamek sekundy błysnęły na czerwono. - Nie zapominaj, kto tu jest Diabłem.

Maze skinęła głową, wciąż nie mogąc zachować się poważnie.

- Nie ja tu robię za niańkę - stwierdziła.

- Nie robię za niańkę - powiedział ostrym tonem, uważnie akcentując każde słowo.

- Akurat - powiedziała i, po krótkiej przerwie, dodała. - Dobrze ci radzę, skończ z tym. Zmieniasz się.

- Może to moja prawdziwa natura, nie pomyślałaś o tym? - zapytał sięgając po szkocką. Maze chwyciła go za rękę, a Lucyfer spojrzał na nią zdenerwowany.

- To - powiedziała wskazując na Trixie. - To nie jesteś ty.

- Dobrze więc - powiedział łagodnie, unosząc rękę, którą wyszarpał z uścisku demona. - Poproszę cię, żebyś wyszła, Maze. I zabierz ze sobą swoje zabawki.

Maze spojrzała na niego wyzywającym wzrokiem. Lucyfer uniósł brwi. Ta krótka, na pozór nic nie znaczącą, wymiana spojrzeń, była dla Maze jednoznaczna.

- Dobra - stwierdziła. - Nie widzisz problemu, znajdę kogoś kto ci go pokaże. 

- Czyżby? - zapytał.

- Nie zastanawiałeś się, dlaczego Chloe nie reaguje na twój urok.

- Oczywiście, że się zastanawiałem.

- I nic z tym nie robisz?

- Pracuję nad tym - powiedział i w tym momencie na jego twarzy pojawił się uśmiech.  - Właśnie podsunęłaś mi genialny pomysł, Maze - stwierdził uradowany.

- Naprawdę?

- Tak - przyznał i sięgnął po drugą szklankę i butelkę szkockiej, po czym ruszył w stronę Trixie.  - Witaj - powiedział czarującym tonem, rozkładając szklanki na stoliku i nalewając do nich szkockiej, po czym jedną z nich podał dziewczynce.  - Porozmawiajmy o twojej mamie, dobrze?

-----------

No i znowu wyszły prawie same dialogi - muszę popracować nad opisami...

Okej, jak wam się podoba ten rozdział? Dawajcie znać!

Następną część dodam jutro, albo w sobotę - bądźcie czujni :)

Jeśli macie pomysł na coś, czego nie macie szans zobaczyć w serialu, a chcielibyście to przeczytać, to dawajcie znać w komentarzach - może wykorzystam wasz pomysł.