Mijały kolejne godziny, a ja jedyne co zrobiłam od momentu kiedy się obudziłam, to siedziałam i pisałam z Dylanem. Czułam się potwornie, kiedy pomyślałam, że robię to po to by później go wyśmiać. Jednak pisząc z nim, nie myślałam o tym, odnalazłam z nim chyba wspólny język.

Sięgnęłam po telefon ponieważ zaniepokoiłam się faktem, że chłopak nie odpisuję mi już dłuższą chwilę.

Ja: hej, nie chciałam cię wpędzić w poczucie winy!

Ja: jestem pewna, że rodzina tego komara ci to wybaczy

(10 minut później)

Ja: o Boże a jeśli on naprawdę miał rodzinę i oni ci tego nie mieli zamiaru wybaczyć i teraz przylecieli do ciebie cię zaatakować?!

Ja: Dylanie O'brien ja naprawdę zaczynam się martwić

Dureń: czy ja mam teraz chodzić wszędzie z telefonem w ręce i ci odpisywać co sekundę?

Ja: hmmm

Ja: byłoby okej

Dureń: robiłem śniadanie sobie i siostrze

Ja: ooo to urocze

Dureń: robienie śniadania?

Dureń: no nie wiem, jak dla mnie to całkiem normalna czynność

Ja: przecież wiesz, że chodziło mi o siostrę!

Dureń: ale to wciąż normalna czynność

Ja: NO ALE

Ja: ugh...

Ja: nieważne

Ja: ile twoja siostra ma lat?

Dureń: jest starsza ode mnie o rok

Ja: i to ty robisz jej śniadanie?!

Ja: woah

Ja: chciałabym żebyś był moim młodszym bratem

Dureń: już nie kotkiem?

Ja: kotkiem też

Dureń: to się wyklucza

Ja: właściwie to nie musi iykwim

Dureń: NIE NAPISAŁAŚ TEGO

Ja: napisałam

Dureń: masz zbyt brudne myśli

Ja: czy w tym związku to ja jestem tym przystojnym badboy'em który chce zdobyć słodką, grzeczną, wzorową uczennice?

Dureń: związku?

Dureń: chce zdobyć?

Dureń: co

Ja: lubię cię Dylanie O'brien

Dureń: wciąż nie wiem kim jesteś...