Obudziłam się z tragicznym bólem głowy i odrazu złapałam za telefon żeby napisać do Dylana. Przeczytałam nasze wczorajsze wiadomości i było mi tak tragicznie wstyd...

Upiłam się wczoraj siedząc sama w domu.
Chciałam odreagować wszystko co mnie ostatnio spotkało. A płacz już nie pomagał.

Ja: Boże

Ja: przepraszam za te głupoty co wypisywałam

Ja: tak mi pęka głowa

Dureń: znowu mnie budzisz o 5 rano?

Ja: przepraszam

Ja: spij dalej!

Dureń: teraz już nie zasnę

Dureń: a więc to co pisałaś wczoraj to nieprawda?

Przełknęłam głośno ślinę nie wiedząc co napisać.

Ja: tak

Dureń: tak znaczy nieprawda?

Ja: co ty taki ciekawski

Dureń: no wiesz wyznałaś mi miłość

Dureń: chciałbym wiedzieć czy to prawda

Ja: to skomplikowane

Dureń: nie

Dureń: wcale nie, to ty znowu wszystko komplikujesz

Ja: dla mnie to nie jest takie proste

Dureń: a dla mnie?

Dureń: zwodzisz mnie cały czas, nie wiem co myślisz, co czujesz, niby piszesz codziennie ale co z tego?

Dureń: co noc nie mogę zasnąć bo wyobrażam sobie ciebie, twój kolor włosów, twoje zielone oczy

Dureń: nie chce dalej kochać tylko wyobrażenia o tobie

Ja: czekaj co

Ja: kochać?

Ja: chyba nie mówisz poważnie

Dureń: a jednak

Dureń: zapomnij o tym, nieważne

Czyli wygrałam. Wygrałam zakład. Rozkochałam go w sobie. Ale nie chciałam go zostawiać, nie mogłam. Z resztą... teraz ten zakład i tak nie miał już znaczenia. Tak bardzo chciałam zrozumieć swoje uczucia...