Dureń: to takie straszne by było?

Ja: Dylan ty i ja...

Ja: to nie może się udać

Dureń: bo?

Dureń: boisz się co pomyślą inni ludzi?

Ja: nie to miałam na myśli

Ja: w tym świecie do siebie nie pasujemy

Dureń: to po co ty właściwie wciąż do mnie piszesz

Ja: nie wiem...

Dureń: to daj mi święty spokój

Ja: uzależniłam się od ciebie

Ja: codziennie wstaję i pierwszą moją myślą jesteś ty

Dureń: więc dlaczego nie chcesz dać nam szansy

Ja: bo to bardziej skomplikowane niż ci się wydaje

Dureń: nie

Dureń: wcale nie

Dureń: to wszystko jest proste

Dureń: a ty to niepotrzebnie komplikujesz

Dureń: wiem, że nie jestem tak przystojny jak mógłbym być

Dureń: i wiem, że nie jestem tak zabawny

Dureń: wiem, że wielu rzeczy nie rozumiem

Dureń: ale daj nam szansę

Dureń: dopuść mnie bliżej

Ja: a jeśli to ze mną jest coś nie tak a nie z tobą

Dureń: pozwól, że to ja będę oceniał

Ja: dobrze

Dureń: dobrze?

Ja: dobrze

Ja: ale musisz mi coś obiecać

Dureń: obiecuję

Ja: przecież nawet nie wiesz o co proszę

Dureń: ale już wiem, że mogę ci to obiecać

Ja: tak?

Ja: obiecujesz, że kimkolwiek się nie okaże dasz mi szansę się wytłumaczyć?

Dureń: obiecuję

Dureń: kimkolwiek jesteś