Dureń: przesłuchałem tę piosenkę

Ja: jaką?

Dureń: lonely

Dureń: jest bardzo smutna

Ja: jak moje życie

Dureń: wiesz, myślałem

Dureń: chciałaś mi pomóc, bym był szczęśliwy

Dureń: dlatego do mnie napisałaś prawda?

Ja: prawda

Skłamałam.

Dureń: ale to ty potrzebujesz pomocy bardziej

Dureń: teraz to widzę

Ja: nie zaprzątaj sobie mną głowy Dylan

Ja: ja się już do tego wszystkiego przyzwyczaiłam

Dureń: do czego konkretnie?

Ja: do udawania, że jest dobrze

Dureń: przecież masz przyjaciół, dlaczego z nimi o tym nie rozmawiasz?

Ja: nie mam

Dureń: jak to nie masz

Ja: tak to

Ja: od dawna udaję kogoś kim nie jestem

Ja: trzymam wszystkich na dystans, bo tak jest łatwiej

Ja: udaję, że nic mnie nie obchodzi, bo dzięki temu nikt mnie nie zrani

Dureń: na początku naszej rozmowy, mówiłaś że nie wolno tak robić

Ja: wiem, jestem hipokrytką

Dureń: nie jesteś

Dureń: myślę, że się po prostu zagubiłaś

Dureń: ale nie martw się, postaram się ci pomóc

Dureń: zrobię co w mojej mocy byś była szczęśliwsza

Ja: wiesz o czym jeszcze marzę?

Ja: by móc się do ciebie przytulić

Dureń: możesz to zrobić

Dureń: nie będę cię oceniał, jak dowiem się kim jesteś

Ja: mówiłam już, mnie się nie da nie oceniać

Ja: znienawidziłbyś mnie

Dureń: nie dowiesz się jeśli nie spróbujesz

Ja: wolę nie ryzykować

Ja: nie chcę cię stracić

Cholera! Lydia, co ty piszesz?!
Chociaż zaraz... miałam sprawić, że się we mnie zakocha tak?
Chyba dobrze mi szło.