Leżałam na łóżku myśląc.

Nagle sobie przypomniałam.

Resztki wspomnień uderzyły we mnie jak piorun.

Nie pamiętałam za dużo ze swojego młodzieńczego życia. Pomogły mi w tym terapie.

Zapomnieć najgorszy czas w moim życiu.

Coś jednak pamiętałam.

To było kilka lat temu, nie pamiętam dokładnie kiedy, ale byłam jeszcze nielubiana w szkole. Zawsze byłam dla wszystkich pośmiewiskiem. Był tylko jeden chłopak, który był dla mnie zawsze miły.

Dylan O'Brien.

Byliśmy małymi dzieciakami, a on zawsze mi we wszystkim pomagał. Zawsze siadał obok mnie na każdej lekcji. Pomagał na sprawdzianach. Podpowiadał, kiedy byłam u odpowiedzi. Podnosił moje książki, kiedy wypadały mi, gdy ktoś mnie popchnął.

Miałam straszny dzień. Od rana wszyscy mi dokuczali i śmiali się z tego jak wyglądałam.

Nie przelewało nam się, kiedy byłam młodsza. Moja mama zarabiała niezbyt dużo, więc jedyne ciuchy, na które mogłam liczyć to te z lumpeksów. Dopiero po latach, kiedy moja mama znalazła sobie faceta i dostała lepiej płatną prace, nasza sytuacja się znacznie ustabilizowała.

Ale wracając... miałam straszny dzień.

Szłam szkolnym korytarzem i usłyszałam jak ktoś się ze mnie naśmiewa. Spojrzałam się i zobaczyłam Dylana.

Pamiętam, że jedyne czego pragnęłam, to zniknąć. Zapaść się pod ziemię.

Byłam na boisku szkolnym, na przerwie i na oczach wszystkich potknęłam się o własne sznurówki. Wszyscy dookoła się ze mnie śmiali.

Kiedy leżałam na ziemi, zauważyłam jak ktoś podaje mi dłoń.

To był Dylan.

Wstałam sama, odepchnęłam go, a następnie tak głośno jak mogłam krzyknęłam by przestał za mną w końcu chodzić i żeby się odwalił, oraz na koniec nazwałam go świrem.

Od tego czasu to on stał się pośmiewiskiem szkoły. I ciągnęło się to za nim aż do teraz.

Dopiero teraz do mnie dotarło, że to ja zgotowałam mu to całe piekło.

To przeze mnie, wszyscy, łącznie ze mną traktowali go jak śmiecia.

Rozumiałam, dlaczego nazwał mnie największym błędem swojego życia. Mimo to czułam ogromny smutek. Dlaczego te słowa tak cholernie bolały?