Usiadłam w szkolnej stołówce i jak zwykle wyciągnęłam telefon by sprawdzić powiadomienia.

Dureń: chciałbym żeby to wszystko nie było prawdą

Ja: wszystko to znaczy co?

Dureń: to że to był tylko żart

Zdziwiłam się na treść wiadomości i natychmiast rozejrzałam się dookoła. Siedziałam ze swoimi „znajomymi". Dylan jak zwykle siedział sam. Był jakiś smutny, a ja chciałam go w tym momencie przytulić.

Oprzytomniałam, gdy przypomniałam sobie treść jego ostatniej wiadomości.

Ja: co masz na myśli

Dureń: jak głupio to nie zabrzmi

Dureń: pokochałem cię

Dureń: budzę się po to by cię spotkać

Dureń: jak durny wpatruje się każdego ranka w telefon czekając aż napiszesz

Dureń: ale to wszystko przestało mieć znaczenie w chwili w której dowiedziałem się że to żart

Dureń dzwoni.

Słyszałam dzwoniący telefon, ale nie mogłam nic zrobić. Czułam jak coś paraliżuje całe moje ciało.

Patrzył się na mnie. Patrzył z ogromnym smutkiem w oczach.

Wie kim jestem.

To wszystko było jak piękny sen, a teraz wybudził mnie z niego dzwoniący telefon.

Czułam jak rozpadam się na kawałki.

Napisałam do niego dla żartu. Żeby go w sobie rozkochać i zostawić. Ale w chwili kiedy popisałam z nim trochę dłużej, wiedziałam że nie chce go skrzywdzić.

Wiedziałam, że choćby nie wiem co, nie zostawię go.

Nie zostawię go bo zaczęłam się w nim zakochiwać.

A teraz to wszystko pękło jak bańka mydlana.

Chłopak wyszedł ze stołówki, a ja wciąż siedziałam sparaliżowana.

W końcu wstałam, by za nim pobiec.

Nie należał do mnie, a jednak przerażała mnie myśl że go stracę.

Podbiegłam do niego i złapałam go za rękę.

-Nienawidzę cię.- powiedział, a ja nie mogłam nic zrobić.

Puściłam go i pozwoliłam mu odejść. I odszedł.

***

Otworzyłam oczy i czułam jak brakuje mi tchu. Spojrzałam na godzinę: 7:30. To był tylko sen Lydia. Zaczęłam się uspokajać, jednak wciąż jedno nie dawało mi spokoju.

Czy ja się w nim naprawdę zaczęłam zakochiwać?

Nie. To niemożliwe, przecież on jest największym pośmiewiskiem szkoły. Opanuj się Lydia.