Postanowiłam odpisać chłopakowi dopiero po zakończeniu lekcji, ponieważ musiałam opanować uczucia jakie spowodowało jego wyznanie co do mnie.

Ja: nienawiść to chyba zbyt mocne słowo

Dureń: na tą dziewczynę raczej za słabe

Ja: co ci zrobiła takiego?

Dureń: dlaczego ją bronisz

Dureń: czy to jakaś twoja koleżanka?

Dureń: a może ty jesteś Lydią Martin???

Przeraziłam się na treść ostatniej wiadomości.

Dureń: no żartuje

Dureń: zmieńmy temat

Ja: nie odpowiedziałeś na moje pytanie

Dureń: ty na moje również

Ja: okej zmieńmy temat

Ja: zagrajmy w pytanie czy wyzwanie!

Dureń: Oh naprawdę? Ja serio zaczynałem wierzyć, że jesteś całkiem w porządku

Ja: a co jest nie tak z tą grą?

Dureń: ew... nie wiem wszystko?

Ja: cykor

Dureń: sama jesteś.

Ja: no dawaj, będzie śmiesznie!

Dureń: jak mamy grać na wyzwania skoro oboje nie będziemy mogli być pewni czy wykonaliśmy dane zadanie

Ja: kwestia zaufania?

Dureń: kto powiedział że ci ufam

Ja: łamiesz mi serce

Dureń: a wiedziałaś, że ta gra może być dla ciebie niebezpieczna bo mogę zapytać o twoje imię lub wyzwać cię żebyś do mnie podeszła w szkole?

Ja: zasada byłaby taka, że zadajemy pytania, które nie pozwolą ci odgadnąć kim jestem

Dureń: no dobra

Dureń: wchodzę w to

Dureń: tylko bez głupich wyzwań