- Harold, zobacz co Ci uszyłam- zawołała babcia loczka.

Chłopak na chwilę oderwał się od swojej pracy jaką było gotowanie obiadu i pobiegł do pokoju starszej kobiety.

-Babciu, mówiłem Ci że jestem Harry, a nie Harold!- lekko zbulwersował się chłopak i usiadł na krześle obok łóżka babci.

-Czy to ważne Har..Harrold?- powiedziała kobieta- zobacz co Ci uszylam. Mam nadzieję że Ci się spodoba- kobieta uśmiechnęła się i wyciągneła z czarnego worka wielki, włochaty sweter.

Harry zrobił wielkie oczy.
Od razu było widać że ubranie jest na niego za duże i jeszcze ten kolor- żółty.

Sweter kompletnie nie podobał się chłopakowi, ale nie chciał robić przykrości kobiecie, bo wiedział ile czasu zajęło jej szycie go.

-podoba Ci się?- zapytała jednocześnie ręką poprawiając sobie okulary, które zsunęły się jej z nosa.

Harry przypatrzył się ubraniu i w duchu stwierdził, że nie jest aż takie tragiczne i da się w nim chodzić.

-Yyy, jest- chłopak podrapał się po karku- jest bardzo ładny babciu.

-Cieszę się, że Ci się podoba Harold- kobieta uśmiechnęła się ciepło.

Po chwili loczek znów stał przy garach- jak można to było tak nazwać.

Nagle usłyszał dźwięk telefonu. Harry już wiedział że to Louis

Louis: Hi Harreh

Harry: Cześć Lou. Jak tam?

Louis: Nudzę się i postanowiłem napisać

Harry: Louis? Czy coś się stało?

Louis: Nie, wszystko okej :)

Louis: A u ciebie?

Harry: Babcia uszyła mi nowy sweterek.

Louis: I jak?

Harry: Tragiczny, ale nie chciałem jej tego mówić. Robiła go szmat czasu. Byłoby jej przykro

Louis: Złoty z Ciebie dzieciuch

Harry: Nie prawda...

Louis: Platynowy?

Harry: Dzięki Loui

Louis: Za co Harreh?

Harry: Za to, że jesteś :)

************

Dzisiejszy słodki rozdział dedykuję
HumanIThink
Za jej aktywność :)
Dziękuję

Jak wam się narazie podoba????

Dobranoc :***