Specjalnie dla Vala-sija

Postacie:
Ameryka (Alfred)
Anglia (Arthur)

Pov.Narrator

- Pośpiesz się! Jesteśmy spóźnieni, dude! - krzyczał Alfred, biegnąc ile sił w nogach przez główną ulicę Tokio - Że też akurat teraz zachciało Ci się herbaty i tych twoich, suchych jak wiór ciastek!

- Zamknij się głupku! - odkrzyknął Arthur, łapczywie łapiąc oddech - A kto chciał zjeść tą limitowaną edycję frytek w McDonald'zie?

- Ale to trwało tylko 10 minut, a twoja herbatka jakąś godzinę, dude! - odpowiedział Amerykanin, zatrzymując się na środku chodnika

Niższy nie spodziewał się tak nagłej przeszkody. Na pełnej prędkości wpadł w  towarzysza, przez co obaj upadli na ziemię.

- No i co ty robisz?! - krzyknął Arthur, podnosząc się do siadu

Alfred w odpowiedzi wskazał palcem na budynek obok.
Pod szyldem hotelu, prosto przed jego głównym wejściem stał zdezorientowany Kiku.

- Jesteśmy na miejscu... - wytłumaczył słabym głosem Amerykanin, opuszczając rękę

- A-Alfred-san? A-Arthur-san? Co wy robicie? Nic wam nie jest?

Anglik spojrzał po sobie. Dopiero teraz zrozumiał zdezorientowanie Japończyka.
Alfred leżał plackiem na chodniku, a on siedział okrakiem na jego plecach. Niezbyt wiedział co ze sobą począć, tym bardziej, że Amerykanin cały czas miał zamknięte oczy.
Nagle drzwi hotelu otworzyły się i wyszła z niego grupa krajów.

- Ohohoho~ Nie wiedziałem, że jesteś na tyle odważny, Arthur~ - zaśmiał się Francis

- Co ty robisz bracie... - zapytał załamany Mathiew

- Ta chwila wymaga uwiecznienia. - odparł rozbawiony Gilbert, jednocześnie wyciągając telefon

- Ten jeden raz się z tobą zgodzę, pruska zarazo. - przyznał mu rację Feliks i także wyciągnął aparat

Gdy rozległ się dźwięk robionych zdjęć, Anglik szybko usunął się z brzucha przyjaciela i stanął na prostych nogach obok niego.

- Ej! Żyjesz głupku?

Alfred leniwie otworzył oczy.

- Bywało gorzej dude... - westchnął, po czym powoli wstał z tego brudnego chodnika i otrzepał się z niewidzialnego kurzu

TimeSkip

Gdy już wszyscy ogarnęli emocje, Kiku poprosił Alfreda i Arthura, aby poszli za nim. Japończyk prowadził ich przez długie korytarze, które różniły się jedynie przedziałem numerów.
Po jakiś piętnastu minutach, czarnowłosy zatrzymał się. Pokój miał numer 1775.

- Chyba sobie żartujesz... - pomyśleli oboje, stojąc przed drzwiami ich lokum

- To ostatni pokój jaki nam został... Cała reszta jest zajęta przez inne kraje lub prywatnych mieszkańców. - wytłumaczył, podając kluczyki Arthurowi - Przepraszam.

Kiku po krótce omówił im jeszcze plan na kolejne dni, po czym odszedł w stronę głównej hali.

Blondyni spojrzeli po sobie porozumiewawczym wzrokiem. Arthur niepewnie włożył kluczyk w zamek i przekręcił go w odpowiednią stronę. Gdy usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi, Anglik nacisnął na klamkę i wszedł do środka.
W pokoju panowała ciemność. Dopiero, gdy Alfred znalazł włącznik światła, mogli zobaczyć, co znajduje się w środku. Normalnie wyposażony pokój z łazienką, lodówką, telewizorem, balkonem i...

- Ty sobie chyba jaja robisz... - załamał się Arthur

Większą część pomieszczenia zajmowało ogromne, partnerskie, dwuosobowe łóżko z pięknym, ręcznikowym łabędziem po środku.
Chłopacy spojrzeli na siebie, trwając w wyczekującej ciszy.

- Śpisz w wannie. - zakomunikował twardo Anglik

- Weź dude... Zmieścimy się w jednym łóżku!

- Tu nie o to chodzi! - krzyknął niższy, próbując ukryć rumieniec

- To o co?

- Nie chcę spać z innym facetem w jednym łóżku!

- Przecież jak byłem mały, to spałeś ze mną...

- Ale wtedy było inaczej! To zdarzało się przed-

Arthur przerwał w połowie zdania, a między nimi powstała niezręczna cisza.
Po chwili, Anglik bez słowa podszedł do swojej torby, wyciągnął z niej najpotrzebniejsze rzeczy i poszedł do łazienki, zostawiając Amerykanina kompletnie samego.

Pov.Arthur

W pomieszczeniu słychać było tylko dźwięk puszczonej przeze mnie wody. Bez pośpiechu ściągnąłem wszystkie ubrania, po czym delikatnie wszedłem do wanny i zanurzyłem się w idealnie ciepłej wodzie.

- Co się ze mną dzieje... - pomyślałem, zanurzając głowę

TimeSkip

Gdy wyszedłem z łazienki, byłem w pełni zrelaksowany. Długa, gorąca kąpiel to jednak było to, czego potrzebowałem.

W pokoju panowała ciemność, a jedynym źródłem znikomego światła było to pochodzące od księżyca.
Po cichu podszedłem do mojej torby i wyciągnąłem z niej telefon.

- Druga w nocy... - szepnąłem do siebie - Długo mi zeszło...

Podszedłem do łóżka, spodziewając się zastać tam, śpiącego smacznie, Alfreda. Pościel była jednak nienaruszona, a  łabądź dumnie siedział na jej środku.
Rozejrzałem się po pokoju, szukając znajomej postaci. Znalazłem ją doperio, gdy zobaczyłem ruch na jednym z foteli, stojących w kącie przy ścianie.

- Co ze mnie za człowiek... - westchnąłem, podchodząc bliżej

Jego usta były lekko uchylone, aby lepiej mu się oddychało, co chwila mruczał coś pod nosem i przekręcał się na drugi bok.

- Nic się nie zmienił... - pomyślałem i mimowolnie lekko uśmiechnąłem się pod nosem

Chwyciłem go jedną ręką za plecy, drugą pod kolana, a następnie lekko podniosłem, starając się jak najbardziej, aby nie obudzić śpiącego blondyna.

- O kurde, ale on ciężki... Kiedyś był lżejszy...

Szybko przetransportowałem go na łóżko i przykryłem kołdrą, jednocześnie zrzucając łabędzia na podłogę.
Chłopak na szczęście nie obudził się, tylko mruknął coś pod nosem i wtulił w puchatą pierzynę.
Obszedłem łóżko i położyłem się z drugiej strony, głowę zwracając w stronę śpiącego Alfreda, tak aby patrzeć prosto na niego.
Chłopak nadal miał na sobie swoje okulary, więc powoli wyciągnąłem rękę, delikatnie je zdjąłem i odłożyłem na szafce. Gdy wróciłem na moje miejsce, Alfred patrzył na mnie wpół otwartymi, zasypanymi oczami.

- ...

- ...

- No i czemu się obudziłeś, debilu. - powiedziałem półszeptem

- Przeniosłeś mnie na łóżko? - zapytał, ignorując tamtą odzywkę

- Nie. Duch Święty Cię przeniósł...

- Przecież mówiłeś, że nie chcesz, abym z tobą spał...

- ... - niezbyt wiedziałem co mu odpowiedzieć

- Nie mam zamiaru słuchać potem twoich narzekań na ból pleców... - wymyśliłem na szybko

- Przecież nie jestem taki stary... Ty jesteś starszy, dude...

- Z-Zamknij się głupku!

Widocznie rozbawiła go moja reakcja.

- Tak czy siak, dzięki dude. Było tam dość niewygodnie...

- Nie zrobiłem tego dla ciebie, tylko dla świętego spokoju...

...

- Przepraszam.

- Eh? Nie musisz za to przepraszać. Przyzwyczaiłem s-

- Nie tylko za to. - przerwałem mu, a ten spojrzał na mnie pytająco - Za wszystko... co zrobiłem.

- Co mnie tak nagle wzięło? - pomyślałem

Odwróciłem wzrok, niechcąc patrzeć mu w oczy.

- Dobrze wiem, że zrobiłem rzeczy niewybaczalne, dlatego nie oczekuję od ciebie przyjęcia przeprosin... Tym bardziej takich.

- ...

- Dlaczego nic nie mówi? - zapytałem się w myślach

- Du- Nie. Arthur. - odparł poważnym, ale i łagodnym głosem

Zdziwiony podniosłem wzrok. To był pierwszy raz od dawna, kiedy nazwał mnie po imieniu.

- Już dawno Ci wybaczyłem, Arthur. - powiedział, lekko się uśmiechając

- Jak to?

- Normalnie. Wyglądam Ci na kogoś, kto umie się długo złościć? Tym bardziej na osobę, która mnie wychowała?

- Przecież to przeze-

- Nie. To była moja decyzja. - przerwał mi, przysuwając się bliżej i zamykając mnie w szczelnym uścisku - Byłem gotów konsekwencji, chociaż myślałem, że to raczej ja będę Cię przepraszać w przyszłości.

- Jesteś debilem... - westchnąłem, oddając uścisk - Dlaczego miałbyś przepraszać...

Leżeliśmy wtuleni w siebie w kompletnej ciszy. NIe była ona jednak niezręczna, a bardzo przyjemna.

...

- Alfred...

- Hmm?

- Nie masz wrażenia...

- Że ktoś nas obserwuje? - dokończył za mnie - Też to czuję, dude.

Oboje podnieśliśmy się do siadu i zaczęliśmy rozglądać się po pokoju z włączonymi latarkami.

- Dude... Czy ten łabądź nie leżał obok łóżka?

- Leżał... Więc dlaczego stoi na komodzie...

Spojrzeliśmy na siebie, a każdy z nas, widząc przerażoną twarz drugiego, powoli wstał z łóżka, nadal obserwując zawiniątko, po czym wyszliśmy z pomieszczenia i puściliśmy się pędem w stronę pokoju Kiku. Co z tego, że byliśmy w samych bokserkach...

W tym samym czasie...
Pov.Narrator

- Tylko się przytulili? A gdzie seks? Dwóch mężczyzn leżało w łóżku w samych bokserkach i do niczego nie doszło? - odparł zawiedziony Francis, patrząc na ekran laptopa

- Według mnie to było urocze. - włączył się Antonio

- Ksesesesese~ Podobało mi się! Mało akcji, ale jaka komedia! - wyszczerzył się Gilbert - Pożyczenie tego robota od Kiku to jednak był dobry pomysł!

Przepraszam, że tak mało romansu, ale kompletnie nie miałam pomysłu na tą parę. Nie wiem dlaczego...