Specjalnie dla literallydumb, sorki, że tak późno

Z góry mówię, że nigdy nie pisałam xReader'ów i raczej też ich nie czytam, więc za błędy z góry przepraszam.

Postacie:
Hiszpania (Antonio)
Ty (TI)

Pov. TI

Już od kilku godzin błądziłam po stolicy Hiszpanii, chcąc dostać się do mojego mieszkania.

- Pojedź do Hiszpanii mówili... - westchnęłam - Będzie fajnie mówili...

Po raz kolejny spojrzałam na ekran mojego telefonu, aby spróbować odczytać zapisaną w nim mapę.

- Czyli teraz powinna-

*Pik pik pik...*

- Ech? Z-zaraz chwilka!

Na ekranie pojawił się czerwony znak, oznaczający pustą baterię.
Wkurzona chciałam rzucić urządzeniem o bruk, ale w końcu zrezygnowałam z tego pomysłu.

Wszędzie było pełno ludzi, którzy dosłownie przeciskali się między sobą, chcąc dostać się do jednego z zabytków.
Z trudem wydostałam się z tłumu i stanęłam w jednej z bocznych uliczek, aby złapać oddech. Odłożyłam walizkę na bok, sprawdziłam, czy mam w kieszeni telefon i portfel, po czym osunęłam się po ścianie na podłogę i schowałam głowę między kolana.

- Wyjazd samemu za granicę to jednak był zły pomysł... - westchnęłam, starając się nie rozpłakać

...

Mocno uderzyłam się w policzki i gwałtownie wstałam z miejsca.

- Mam 22 lata! Nie powinnam płakać z tak błachego powodu! - krzyknęłam i chwytając za walizkę, energicznym krokiem ruszyłam przed siebie...

... Nie doszłam jednak daleko, gdyż już za pierwszym narożnikiem wpadłam na jakiegoś nieznajomego. Upadłam na podłogę, a walizka spadła obok mnie.
Gdy podniosłam wzrok zauważyłam, że mężczyzna stoi nade mną z wyciągniętą ręką.

- Wszystko dobrze? - zapytał z lekkim uśmiechem

- Nic mi nie jest... - odpowiedziałam, chwytając jego dłoń - To moja wina, nie patrzyłam gdzie idę.

Otrzepałam się z niewidocznego kurzu i spojrzałam w stronę mężczyzny. Przyglądał mi się.

- M-mam coś na twarzy?

...

- Nie jesteś stąd, prawda?

Zdziwiona spojrzałam w jego stronę.

- Aż tak bardzo to widać?

- Jesteś zbyt blada, masz inne rysy twarzy i postawę... - zaczął wymieniać - A w ogóle masz przy sobie walizkę, więc to oczywiste, że przyjechałaś na wakacje.

Na chwilę zamknął oczy, jakby nad czymś się skupiał.

- Jesteś z Polski, prawda?

- C-co? Skąd wiesz?

- Po prostu wiem. - odpowiedział trochę wymijająco z szerokim uśmiechem na twarzy

- Ja za to mogę powiedzieć, że jesteś stąd tylko po stroju... - odparłam, ilustrując go od stóp do głowy

- No wiadomo! Jestem w 100% Hiszpanem! - odpowiedział dumny - A jestem tak ubrany, bo dzisiaj zaczynamy świętowanie sanfermines!

- Czyli przepędzanie byków?

- Przepędzanie byków nazywamy Encierro i to tylko jedna z części święta!

- I ty bierzesz w tym udział? Nie boisz się o swoje życie?

- Obcuje z bykami od kiedy byłem dzieckiem... Pokażę Ci! - krzyknął, po czym włożył dwa palce do ust i gwizdnął z całej siły

Przez chwilę nic się nie działo. Zdziwiona spojrzałam na niego, ale on dalej stał w tym samym miejscu z szerokim uśmiechem na twarzy. Po upływie kilkunastu sekund poczułam trzęsienie ziemi.
Odwróciłam się w stronę, z której nadchodziło i zobaczyłam czarnego byka, z ozdobą między rogami, pędzącego prosto na mnie.

- P-pomocy!!

Zupełnie nie mogłam się ruszyć. Ze strachem patrzyłam, jak zwierzę pędzi prosto na mnie.
W jednym momencie przede mną pojawił się mężczyzna, z którym wcześniej rozmawiałam.

- U-uważaj!

Zasłoniłam oczy dłońmi, aby nie patrzeć na scenę, która za chwilę miała się przede mną rozegrać.

Sekundy mijały, ale nie słyszałam krzyku, ani nie czułam żadnego uderzenia. Powoli odsłoniłam oczy i zobaczyłam, jak stojący przede mną brunet... głaszcze tego czarnego stwora jak słodkiego pieska.

- To mój najlepszy przyjaciel. Nazywa się Acariciar! - odparł szczęśliwy - Chcesz pogłaskać?

- E... podziękuję. - odpowiedziałam, patrząc na niego zdziwiona - Ale serio? Nazwałeś tego czarnego diabła Pieszczoch?

Chłopak teatralne rzucił się na byka i objął go wokół szyji.

- Nie nazywaj go tak! Zranisz jego serduszko... - odparł, głaszcząc go po grzbiecie

W odpowiedzi tylko westchnęłam, podeszłam do "pary" i trzęsącą ręką pogłaskałam zwierzaka.

- P-przepraszam, jeśli Cię uraziłam, Acariciar...

Chłopak odkleił się od byka i stanął wyprostowany przede mną.

- Nieźle. Większość przyjezdnych boi się nawet zbliżyć.

- Dziwisz im się?

Słysząc to wybuchnął śmiechem.

- Masz rację! - odparł, kiedy już przestał się śmiać - Ah! Zapomniałem się przedstawić... nazywam się Antonio, miło mi.

Wyciągnął rękę w moją stronę.

- TI, mi także miło... - odparłam, podając mu rękę

Ku mojemu zdziwieniu szybko ją chwycił i na jej zewnętrznej części złożył lekki pocałunek.
Na mojej twarzy pojawił się dorodny rumieniec.

- D-dlaczego to zrobiłeś? - zapytałam, zabierając rękę i odwracając twarz

- Przecież w Polsce to normalne, prawda?

- N-no tak... Ale jesteśmy w Hiszpanii!

- Ale ty jesteś Polką.

...

- Niby masz racje... - wydudkałam po chwili, robiąc obrażoną minę

- Hahaha, jesteś słodka kiedy się złościsz TI! - odparł, a ja zarumieniłam się jeszcze bardziej - No patrz. Robi się ciemno... W którym hotelu mieszkasz? Mogę Cię odprowadzić, jeśli chcesz...

- W Favarti Plaza...

- To po drugiej stronie miasta!

- Rozładował mi się telefon i... zgubiłam się...

...

- Przecież nie zostawię Cię samej, bo jeszcze coś ci się stanie... - odparł, chwytając za moją walizkę - Chodź, zaprowadzę Cię.

- D-dzięki... - podziękowałam, uśmiechając się lekko, a ten odwzajemnił uśmiech

TimeSkip

Szliśmy już kilkanaście minut w kompletniej ciszy. Nie była ona jednak niezręczna, a bardzo przyjemna. Przez całą drogę napawałam się widokiem tych pięknych lampionów i zdobionych domów. Wyglądało to naprawdę niesamowicie. Chociaż trzeba przyznać, że to dziwne uczucie, kiedy cały czas czujesz na sobie wzrok osoby obok, nie sprawiało, że czułam się super komfortowo.

W pewnym momencie byk zatrzymał się i zaczął szurać kopytem o bruk, jakby przygotowywał się do ataku.

- Acariciar? Co się stało? - spytałam, podchodząc do zwierzęcia

- TI. Stań z tyłu. - usłyszałam poważny głos Antonia

Bez chwili zawachania stanęłam za nim.

- Jeszcze nie słyszałam, żeby tak mówił... - pomyślałam, wychylając się żeby zobaczyć przeciwnika

Grupa złożona z kilkunastu mężczyzn, stanęła naprzeciwko nas. Trzymali puste butelki po jakimś tanim winie. Czułam od nich znany mi odór alkoholowy. Bądź co bądź mieszkam w Polsce i spotkanie takich osobników jest dość częste...

- Czego chcecie? - zaczął Antonio

- Od Ciebie niczego, ale... Panienka za Tobą wygląda, jakby chciała się zabawić. - odpowiedział jeden z nich, rzucając butelką o ścianę - W końcu trwa sanfermines!

Na twarzach wszystkich członków grupy pojawił się trochę straszny uśmiech.
Instynktownie schowałam się bardziej za chłopakiem i podeszłam bliżej Acariciar'a...

- Chyba nie ma ochoty z wami spędzać czasu... - odparł Antonio

- Nie powinieneś decydować za nią, prawda panienko?!

...

Brunet powoli wyciągnął rękę w bok, a obok jego dłoni pojawił się niewielki portal...

- Przestrzeń kieszonkowa?! - powiedziałam pod nosem, ale widocznie dość głośno, bo Antonio odwrócił głowę w moją stronę

Włożył rękę do portalu i powoli zaczął wyciągać z niego dość długi metalowy kij zakończony obustronnym ostrzem.

- Topór? - pomyślałam - Ale ogromny, jest od niego o dwie głowy dłuższy...

Mimo jego wielkości, chłopak chwycił go w jedną rękę i z niebezpiecznym błyskiem w oku zwrócił się w stronę mężczyzn.
Przez chwilę stali kompletnie zszokowani, kiedy jednak Antonio zaczął się do nich zbliżać, a wraz z nim byk, większość szybko się otrząsnęła i pobiegła w kierunku, z którego przyszła.
Chłopak odwrócił się w moją stronę.

- Więc? Skąd wiesz o przestrzeni kieszonkowej? - spytał, podchodząc do mnie

- F-feliks jest moim przyjacielem... Poznaliśmy się w podobnej sytuacji co przed chwilą... Tyle, że on wyciągnął szablę...

- Eh, rozumiem... - westchnął, chowając broń

- Ty... też jesteś personifikacją, tak? - spytałam, patrząc mu prosto w oczy

Przez chwilę milczał, a jego oczy przysłaniały luźne kosmyki... W końcu odpowiedział z szerokim uśmiechem.

- Dokładnie! Stoi przed tobą Antonio Fernandez Carriédo, personifikacja Hiszpanii!

- Hahaha, jakiś ty dumny!

- Mam z czego, haha! - odparł, a na jego twarzy pojawił się jeszcze szerszy uśmiech (jeśli to możliwe)

Odwzajemniłam go i spojrzałam prosto na niego. Patrzyliśmy tak na siebie przez chwilę... W pewnej chwili zauważyłam, że w stronę chłopaka leci jakiś świecący przedmiot.

- Antonio uważaj! - krzyknęłam, odpychając go w bok, przez co upadł na podłogę

Zdążyłam jeszcze rzucić szybkie spojrzenie na napastnika. To jeden z tych mężczyzn, którzy nie uciekli. A świecącym przedmiotem okazała się pusta, szklana butelka, którą wcześniej trzymał w ręce.
W pewnej chwili poczułam piekielnie mocny ból w głowie. Jak tylko upadłam na bruk, natychmiastowo zaczęłam odpływać...

- Oj! TI, trzymaj się! - usłyszałam, kiedy jeszcze byłam w miarę przytomna

Widziałam już tylko ciemność, jednak wciąż dochodziły do mnie pojedyńcze wyrazy...

- Ty chu-... zabije... nie doż-...

Po tym całkowicie odpłynęłam...

TimeSkip

Powoli zaczęłam reagować na bodźce zewnętrzne. Poczułam coś zimnego na czole, lecz jednocześnie było mi przyjemnie ciepło. Lekko uchyliłam powieki i zauważyłam, że leżę w jakimś nieznanym mi miejscu.

- Gdzie... jestem... - powiedziałam przyciszonym głosem

- Oh, obudziłaś się.

Zdziwiona próbowałam zwrócić głowę w jego stronę, jednak ból w niej, sukcesywnie mi to uniemożliwił.

- Nie ruszaj się. Porządnie oberwałaś... - odparł chłopak, podchodząc do mnie

Położył mi rękę na głowie i lekko potarmosił moje włosy.

- Spałaś przez 3 dni...

Spojrzałam na jego zmartwioną twarz.

...

- Przez 3 dni... Chwila, a co ze świętem? Przecież-

- Twoje zdrowie jest ważniejsze niż jakieś święto. - przerwał mi - A nawet jeśli to będzie jeszcze wiele okazji, aby zostać zaatakowanym przez byka, haha.

Na jego odpowiedź lekko się uśmiechnęłam.

...

- TI... Powiedz mi...

- Tak?

- Na ile dni zostajesz w Hiszpanii?

- Z tego powiedziałeś to dzisiaj powinnam wyjeżdżać.

- A-ale jesteś ranna i... no wiesz! - zaprotestował Antonio, odkładając na bok czyszczony akurat topór

- Wiem, ale nie mam zbytnio gdzie się podziać, nie znam tu nikogo i-

- No wiesz! - przerwał mi - "Nie znam tu nikogo", a ja to co? Duch święty? A co do noclegu... Możesz zamieszkać u mnie!

- Nie mogę Ci się bardziej naprzykrzać...

- Oczywiście, że możesz!

Spojrzałam na niego dziwnie.

- T-to znaczy nie naprzykrzasz mi się... Wiesz, uratowałaś mnie wtedy, więc muszę się jakoś odwdzięczyć!

- Uratowałam nieśmiertelnego. No to nieźle... 

- A-ale w-

- Ale. - tym razem to ja mu przerwałam. Spróbowałam odwrócić głowę w jego stronę - Ała... Masz rację... Ledwo co mogę ruszać głową, a o podniesieniu jej nie ma mowy... Więc-

- Oczywiście! Możesz zostać! Będzie mi bardzo miło! - znowu mi przerwał

- D-dziękuję...

- Ale wiesz, trzeba by powiadomić twoją rodzinę i Feliksa.

- Rodzinę rozumiem, ale czemu Feliksa?

- Mamy taki kodeks personifikacji. Jeśli obywatel danego kraju, jedzie do innego państwa i zostaje w nim dłużej ze względu na jego personifikację to trzeba o tym powiadomić.

- R-rozumiem... Tyle, że mój telefon nadal jest rozładowany...

- To zadzwoń z mojego. - zaproponował, podając mi telefon  - Mam nielimitowane za granicę, haha.

Chwyciłam telefon i wybrałam numer  Feliksa.

O co chodzi Antonio?

Cześć Felek, tu TI.

TI? Czemu dzwonisz z telefonu Antonia?

Bo... Jestem w Hiszpanii i spotkałam go, no i wiesz...

Co "wiem"? Coś się stało?

Miałam wypadek, a on zaproponował mi, żebym z nim została...

Co się stało?!

Zaatakowała nas grupa mężczyzn i dostałam w głowę butelką.

Wszystko już dobrze?

Tak, ale muszę zostać tu dłużej...

No okej, ale czemu do mnie dzwonisz?

Bo zostaje u Antonia.

...

Feliks?

Podaj mi go do telefonu.

Bez namysłu wykonałam polecenie.
Antonio nerwowo przełknął ślinę i przyłożył telefon do ucha.

H-hej Feliks...

Mimo, iż telefon nie miał włączonego trybu głośnomówiącego, dokładnie słyszałam całą wypowiedź, a raczej krzyk blondyna.

Jeśli coś jej zrobisz, ty zboczony pomidorze to ci nogi z dupy powyrywam!!!

D-dobrze rozumiem! - odparł Antonio, po czym się rozłączył

- To było straszne... - przyznał, oddając mi telefon

- Feliks potrafi być straszny. - odpowiedziałam, wykręcając numer mojej mamy

- A nie wygląda!

- No cóż. Z tym się zgodzę...

- Cześć mamo. (...) Tak to ja. Muszę zostać w Hiszpanii na dłużej. (...) Spokojnie! Nic takiego się nie stało. (...) Dlaczego? ... Byłam w szpitalu przez chwilkę. (...) Nic niebezpiecznego! (...) Gdzie? U mojego- (...) Przestań mamo! To wcale nie tak- (...) Co "już wiem"?! Słyszę Cię tato! Zostaw tą broń i nie śmiej się! Dobra, pa!

Rozłączyłam się i przymknęłam oczy.

- Dzięki za telefon. - odparłam, podając mu urządzenie

- A-a o czym mówili? No wiesz... Pod koniec...

Lekko się zarumieniłam.

- "Czyli kogoś poznałaś. Tak się cieszę!" A tata chyba wyciągnął spluwę...

- Hahaha...

Antonio nerwowo przełknął ślinę, ale też się zarumienił.
Po chwili ciszy podszedł do łóżka, usiadł obok i chwycił mnie za rękę.
Powoli się do mnie przybliżył i lekko pocałował mnie w czoło.

- Możesz zostać ile chcesz...

- Spokojnie... Nie będzie to dłużej niż kilka dni...

Gdybym wiedziała, jak bardzo się myliłam...