Specjalnie dla Nukatsu

UWAGA POJAWIĄ SIĘ NIECENZURALNE SŁOWA

Postacie główne:
Prusy (Gilbert)
1pPolska (Feliks)

Pov.Feliks

  Przede mną rozciągają się rozległe pola i lasy, w powietrzu nie czuć jakiegokolwiek zanieczyszczenia. Nie słychać także trąbiących samochodów poruszających się po ruchliwych autostradach, krzyczących ludzi... W nozdrzach roznosi się cudowna woń polnych kwiatów, a jedynym słyszalnym dźwiękiem są pośpiewywania ptaków i szum drzew.
  Razem z moją klaczą pędzimy przez te piękne krajobrazy. Rozpuszczone włosy powiewają na wietrze, kołysząc się wraz z jego ruchem.

- Hej, Polen!

  Zatrzymałem konia i zdezorientowany zacząłem rozglądać się na boki w poszukiwaniu źródła dźwięku.

- Hej, Polen! - usłyszałem ponownie

Nie było tu nikogo oprócz mnie i mojego konia, ale one nie gadają... Prawda?
  Spojrzałem na jego pyszczek, który zamienił się w głowę Ludwiga.

- Hej, Polen! - krzyknął konio-Ludwig

- Co do chuja?! - wrzasnąłem

  Nagle rozległe pola i gęste lasy zniknęły...

   Rozejrzałem się po pokoju... Tablica multimedialna, na której widnieją jakieś niezrozumiałe wykresy kółkowe, ogromny drewniany stół, szklanka z wodą oraz wzrok wszystkich obecnych wlepiony w moją skromną osobę.

- No tak... - westchnąłem - Jestem przecież na konferencji...

- Dobrze, że w końcu to sobie uświadomiłeś, Polen! - krzyknął Ludwig - Aż tak nudzą Cię moje wykłady?!

- Totalnie nudniejszej rzeczy na świecie nie ma... - odpowiedziałem

  Kilka personifikacji wybuchnęło  cichym śmiechem, a reszta w strachu spojrzała na Ludiwga.

- Skoro tak to może chcesz wyjść?! - zapytał

- A mogę? - krzyknąłem radośnie, energicznie podnosząc się z krzesła

- Oczywiście, że nie! To było pytanie retoryczne, durniu! - odkrzyknął, a ja leniwie opadłem na krzesło.

  Ludwig wrócił do objaśniania jednego z kilkunastu kolorowych wykresów kółkowych, co jakiś czas spoglądając na mnie morderczym wzrokiem.
  Wyciągnąłem telefon z kieszeni i spojrzałem na godzinę.

- Dopiero 12:34?! - krzyknąłem w myślach - Muszę siedzieć tu jeszcze ponad 4 godziny... Czy może być jeszcze gorzej?

Ksesesese~            .             Kolkolkolkol~

  Oczywiście, że może. Ten pierdolony Niemiec posadził mnie między tym wódkopijnym poskramiaczem niedźwiedzi, a albinosem zombie. No po prostu totalnie zajebiście. Plusem było to, że chociaż Ivan nie zwracał na mnie uwagi, gdyż męczył siedzącego obok Yao. A co do Prusaka...

Nieznany: Ksesesese~ Ale ci się dostało, pchło!

Ja: Skąd masz mój numer, pruska zarazo...

Nieznany: Ma się sposoby ♡

Ustawiłeś nazwę kontaktu jako "Pruska zaraza"

P

ruska zaraza: Nadałeś mi nick ♡ Jak słodko

Ja: Odpierdol się.

Pruska zaraza: Ktoś tu ma zły humor~

Ja: A ty byś generalnie nie miał?

Pruska Zaraza: Ja żyję tak, aby mój braciszek się nie czepiał ♡

Ja: Generalnie zacznijmy od tego, że ty nie żyjesz...

Pruska Zaraza: ...

Pruska Zaraza: Zraniłeś moje uczucia T^T

Ja: Czyli jednak jakieś masz, zombiaku.

Spojrzałem na osobę siedzącą obok mnie. Cały czas gapił się na ekran... Chyba przegiąłem.

Ja: Dobra, totalnie przesadziłem.

Pruska Zaraza: Czy ty mnie właśnie przeprosiłeś?! O.O

Ja: Totalnie NIE. To dla czystego sumienia...

Pruska Zaraza: Skoro tak to może...

Ja: Co "może"?

Pruska Zaraza: Przyjdziesz do mnie do pokoju i obejrzymy film, abyś miał czyste sumienie w stu procentach?

  Spodziewałem się wszystkiego, ale nie tego. Spojrzałem na siedzącego obok albionosa, który uśmiechnął się szeroko ukazując zęby bielsze od jego włosów.

Ja: Totalnie obojętnie mi.

Pruska Zaraza: To jaki film? *.*

Ja. Może Bitwa pod Grunwaldem?

Pruska Zaraza: ...

Pruska Zaraza: Zabiję Cię mała pchło.

Ja: Generalnie możesz próbować. I tak wrócę ^^

- Polen!

- O co generalnie znowu Ci chodzi? Przecież nie śpię.

- Masz słuchać!

- Dobrzeeeee - w myślach: "Totalnie chyba nie Ludwiczku"

  Po konferencji udałem się do swojego pokoju hotelowego. Przebrałem się w luźniejsze ciuchy i ruszyłem do pokoju albinosa.
  Oczywiście droga nie mogła odbyć się bez spotkania dodatkowej osoby. Kiedy byłem jakieś kilka metrów od pokoju numer 1410, niespodziewanie wpadłem na pewnego bruneta.

- Totalnie przepraszam, Liciek!

- Au... Nic się nie stało... Tylko trochę boli mnie tyłek... A tak w ogóle co tutaj robisz?

- Nie mogę tak po prostu sobie pochodzić? - powiedziałem pomagając mu wstać

- Oczywiście, że możesz, ale nikt tak "bez powodu" nie przechodzi kilkunastu pięter z trzema paczkami paluszków pod pachą prawda?

- Hehe~ Masz mnie Licia! Idę do tej Pruskiej zarazy na film...

- Pruskiej zarazy... Masz na myśli Gilberta? Tego Gilberta?

- No totalnie jego!

- Wszystko dobrze? Wpakowałeś się w jakieś kłopoty?

- Co masz na myśli? - zapytałem

- Po prostu to do Ciebie niepodobne! Przecież wy się nienawidzicie!

- Trochę za mocno się dzisiaj posprzeczaliśmy, więc robię to jako zadośćuczynienie!

- Niezbyt rozumiem, ale bądź ostrożny, dobrze?

- Totalnie Liciek nie bój się! Dam sobie radę!

Ominąłem Litwina i ruszyłem prosto do pokoju. Kiedy stanąłem przed drzwiami, zapukałem, a po otrzymaniu odpowiedzi po prostu wszedłem do środka.

- Co tam, pchiełko? - zapytał Gilbert, trzymając miskę popcornu, dwie puszki piwa.

- Nic takiego, szkopie.

  Rzuciłem paluszki na kanapę i wygodnie umościłem się po jednej stronie. Szczelnie opatuliłem się znalezionym kocem, gdyż ze względu na to, że była zima, temperatura w pokoju nie przekraczała 20°C.
  Po chwili dołączył do mnie Gilbert. Odłożył paluszki na stół, zostawiając tylko tą otwartą, po czym usiadł się blisko mnie z pilotem w ręku i siłą wyrwał mi jedną część koca, po czym się nim przykrył.

- Co ty generalnie robisz? - zapytałem

- Nie tylko tobie jest zimno, a mam tylko jeden koc. - odpowiedział

  Zaczęliśmy oglądać jakiś film akcji. Jako, iż o wiele bardziej wolę historyczne lub komedie romantyczne, to zamknąłem oczy i jedynie słuchałem o czym tam gadają, jednocześnie pochrupując paluszki.

  Po kilkunastu minutach zacząłem przysypiać, zanim jednak zasnąłem poczułem jak Gilbert oplata mnie mocniej ramieniem i kładzie swoją głowę na mojej. Potem totalnie odpłynąłem.

Pov.Gilbert

- Chyba zasnął... - pomyślałem.

Wyłączyłem telewizor, ponieważ i tak niezbyt uważałem podczas oglądania.
  Spojrzałem na śpiącego polaczka. Wyglądał tak słodko i niewinnie, zupełnie nie przypominał tego śmiesznego, ruchliwego blondynka.
Przybliżyłem się do niego jeszcze bardziej i pocałowałem go w czoło.

- Ich liebie dich...

  Nagle jego powieki lekko się uchyliły i spojrzał na mnie półprzytomnym wzrokiem.

- Ich liebie dich auch... - powiedział po czym wrócił do spania

- Czyli jednak coś pamiętasz, knypku...