Specjalnie dla Nukatsu
Tak, tak oto ship Polska x Romano!

MOGĄ WYSTĘPOWAĆ PRZEKLEŃSTWA (wiadomo dlaczego)

POCZĄTEK MOŻE BYĆ NUDNY, ALE POLECAM POCZEKAĆ DO KOŃCA

Postacie główne:
2p Polska (Franciszek)
Włochy Południowe/Romano (Lovino)

Pov.Narrator
2 dni temu

  Cała sala w ciszy przyglądała się stojącej na podeście postaci. Był nią nie kto inny, jak samozwańczy bohater - Alfred F.Jones. Nie znalazł się tam bez powodu, gdyż to on zaprosił ich do swojego domu, pisząc w liście o nieznanej im "ważnej sprawie".

"Chce nam wypowiedzieć wojnę?", "Może zatrzymuje eksport produktów?!", "Wynalazł nowy rodzaj broni?" Takie myśli przelatywały przez głowę większości zebranych.
  Atmosfera była naprawdę napięta, panowała niezręczna cisza i nic nie wskazywało na to, że wkrótce się to zmieni. W końcu nie wytrzymał, pulsująca na czole Anglika czerwona żyłka pękła uwalniając pełnię jego frustracji.

- Ty zakuty łbie! Wysłów się wreszcie!! - krzyknął, rujnując przy tym cały klimat

- Hey hey, calm down, Igi!

- Nie nazywaj mnie tak! Gadaj co masz gadać!

- Haha! Właśnie miałem to zrobić! - krzyknął uradowany, po czym zwrócił się w stronę sali - Pomyślałem, że fajnie by było zorganizować wycieczkę!

(...)

- I tylko po to nas wezwałeś i kazałes jechać te kilka tysięcy kilometrów?! - krzyknęli jednocześnie, piorunując blondyna wzrokiem

- Hmmmmm, no tak.

Wszyscy dosłownie spadli z krzeseł, jednocześnie myśląc o tym, jak to możliwe, że nikt z obecnych jeszcze nie powyrywał mu nóg z dupy.
  Choć pewna osoba była temu bliska...

  Po tym, jak większość osób podniosła się z podłogi, Alfred postanowił dokończyć swoją wypowiedź.

- Ekhem, tak więc, pomyślałem, że moglibyśmy wybrać się w góry! - krzyknął niespeszony tym, że cała sala dosłownie morduje go wzrokiem

- Chodzi Ci o camping, aru? - spytał Yao

- Nie do końca! Będziemy spali w hotelu, ale... - przerwał na moment

- Ale? - spytał rozdrażniony do czerwoności Arthur

- ... jeszcze nie wiem, gdzie coś takiego znaleźć.

(...)

- Toś się popisał... - skomentował Anglik jednocześnie podpierając swoje czoło na otwartej dłoni

- D-dlatego was tu wezwałem! - dodał szybko - Miałem nadzieję, że wspólnie coś znajdziemy!

- Nie mogłeś powiedzieć nam o tym wcześniej, debilu?

Cała sala odwróciła się w stronę źródła nieznanego głosu. Jego właścicielem okazał się Franciszek Łukasiewicz, druga wersja personifikacji Polski.

- Co ty tu robisz? - zdziwił się Ludwig

- Siedzę i myślę, jak dałem się namówić, aby przyjechać tu zamiast mojego różolubnego brata. - odparł, podnosząc wzrok spod swojej czapki

- Coś mu się stało?! - krzyknął Toris, gwałtownie podnosząc się z krzesła - Oczywiście, nie żeby choć trochę mnie to obchodziło...

- Jest chory, ty litwińska szujo.

- C-

- Już, już spokojnie! - uspokoił ich Antonio - Skoro już tu jesteśmy to może spróbujemy jakoś wprowadzić ten plan w życie, co?

- Hn - prychnął Franciszek - Mamy takie miejsce w Polsce.

- Naprawdę?! - krzyknął uradowany Amerykanin

- Eh, naprawdę... To jedno z tatrzańskich schronisk.

  Niektórzy, nie wiedząc czemu, nerwowo przełknęli ślinę, na myśl o spędzeniu czasu w polskich górach.

- Czyli miejsce już mamy, teraz tylko pytanie... Kiedy? - zapytał Franciz

- Dobrze, że zapytałeś! - krzyknął Alfred - Bo nie mam zielonego pojęcia!

(...)

- Czy ty w jakikolwiek sposób przygotowałeś się na to spotkanie, debilu?! - krzyknął Romano, tym samym zwracając na siebie uwagę całej sali

- Oczywiście! Przecież miałem już pomysł!

- Mój Boże... - westchnął Mathiew

- Proponuje, abyś przesłał wszystkim adres, Franek. - rzekł Alfred zwracając się do Polaka

- Nie nazywaj mnie tak!

- Najlepiej będzie jak odbędzie się za 2 dni, prawda? - odparł Amerykanin, ignorując uwagę blondyna - Wszyscy zdążą się przygotować!

  Cała sala zgodnie przytaknęła.

- Hehe, skoro już to ustaliliśmy... To może rozdzielimy obowiązki?

- Jakie obowiązki? - spytała Elizabeta

- No wiesz... Kto weźmie grila, gitarę, jedzenie... To wszystko co trzeba zabrać!

Wszyscy zgodnie przytaknęli na ten pomysł.

Teraźniejszość

  Było ciemno, bardzo ciemno... blondyn i jego towarzysz zupełnie zagubili się w gęstym tatrzańskim lesie, gubiąc przy okazji resztę swojej grupy.

- Dlaczego to zawsze musi się tak kończyć - pomyślał - Mam wrażenie, że mijamy tą skałę już czwarty raz.

  Polak przeniósł swój wzrok na idącego obok Włocha.

- Dlaczego musiał trafić mi się akurat on... - westchnął w myślach

- Żeby było jasne, też nie jestem zadowolony z takiego obrotu spraw, baka. - powiedział Romano, próbując unikać kontaktu wzrokowego

  Pewnie pytacie się "Ale co się właściwie stało?", otóż powiem wam. Alfred wymyślił, że pierwszego dnia odbędzie się "Polowanie na duchy", a to oczywiste, że zjawy pojawiają się tylko w nocy! Przynajmniej tak sądził Amerykanin.
  Podzielili się na kilka grup sześcioosobowych i ruszyli do lasu. Drużyna Franciszka składała się z niego, Ludwiga, Włoskiego rodzeństwa oraz Japonii... W pewnej chwili jedna z gałęzi dotknęła i tak wystraszonego na amen Feliciano, który z krzykiem uciekł gdzieś do lasu. Od razu ruszył za nim Niemcy, Japonia oraz Sebastian, zostawiając Franciszka i Lovino kompletnie samych.

- Takie chodzenie w kółko nic nam nie da... - westchnął Polak zwracając się do swojego towarzysza

- Heee?! To chyba lepsze, niż nic, baka! - krzyknął

- Pomyśl trochę, kurwa! Tak trudniej będzie im nas znaleść!

(...)

- Więc mamy po prostu czek- *apski* Mój Boże, dlaczego w Polsce jest tak zimno! - krzyknął zdenerwowany Włoch

- Jest wczesna wiosna! To oczywiste, że w nocy jest zimno!

- To nie oczywiste! U nas jest zawsze ciepło... W naszym domu... - powiedział, równocześnie zatrzymując się w pół kroku

- Hej? Wszystko dobrze? - zapytał Polak, który także przystanął obok niego

- Z-zimno... - powiedział, mocno zaciskając zęby - Cholernie zimno...

Romano powoli osunął się na ziemię i oparł o pień drzew, mocno obejmując się rękami.

- Ej...

Włoch nie odpowiedział

- Nosz kurwa, czemu musicie być tak... Eh, chyba nie mam wyboru. - westchnął Franciszek

  Polak zdjął swoją bluzę, odkrył nią Lovino, a następnie udał się na poszukiwanie opału, aby pomóc mu się ogrzać.
  Gdy znalazł kilka gałązek, szybko wrócił do Romano i zaczął rozpalać ognisko. Wziął dwa krzemienie i uderzając je o siebie próbował wzniecić iskrę.
  Po kilku minutach w końcu mu się udało. Jako, iż nie miał nic innego do roboty usiadł obok Lovino, który dalej przeklinał pod nosem polską pogodę i swojego brata.

- Weź się przymknij... - powiedział Polak, opierając swoją głowę na jego ramieniu - Próbuję zasnąć...

- C-c-c-co ty robisz... - powiedział, próbując zdobyć się na krzyk

- Powiedziałem... Próbuję zasnąć, a teraz przymknij się... - odpowiedział mu Franciszek

  Zdezorientowany, choć bardziej przytomny, niż wcześniej Włoch, zrezygnował z dalszych wyzwisk i sam zaczął powoli zasypiać.

(...)

  Lovino powoli zaczął budzić się przez poranne promienie słońca nieznośnie świecące mu prosto w oczy.

- Hej, tutaj są! Szybko chodźcie! - to było pierwsze co usłyszał tego ranka

- Aww, jak słodko.

- Nii-chan... Wszystko dobrze?!

- Hej, weźcie ich obudzcie!

  Włoch powoli otworzył swoje oczy, a pierwszym co zobaczył, była dość duża grupa dobrze znanych mu ludzi, która z dziwnymi uśmieszkami przyglądała się jego osobie.

- O co wam kurwa chodzi? - zapytał zaspanym głosem

Poczuł coś ciężkiego na jego kolanach.  Zwrócił wzrok w ich stronę i zobaczył głowę Polaka opartą na jego udach.

- Z-z-złaź ze mnie! - krzyknął i bez żadnych skrupułów zrzucił Franciszka na ziemię

- Ej, co ty sobie kurwa wyobrażasz?! - krzyknął wkurzony nagłym zbudzeniem

-  A ty?! Kto normalny zasypia u kogoś na kolanach?! - odpowiedział

- Gdyby nie ja zamarznął byś wczoraj na śmierć!

- Już wolałbym umrzeć!

- Tylko debil umarłby przy 5°C!

- Tylko ktoś nienormalny może żyć w takim miejscu!

- Wyobraź sobie, że w Polsce mamy coś takiego jak dom!

- Serio?! Myślałem, że śpicie w jebanym lesie!

- A ja myślałem, że żywicie się tylko pastą i pomidorami!

- Nie porównuj wszystkich Włochów do mojego brata!

- To ty nie porównuj Polski do Włoch!

- Jak mam porównać Włochy do tej jebanej Antarktydy?!

- Co powiedziałeś?!

- To co słyszałeś!

  Obydwoje rzucili się na siebie, zupełnie nie zdając sobie sprawy z patrzącej się na nich grupy.

- Jak słodko, Nii-chan~ - odparł Feliciano

(...)

- Gdzie ty tu widzisz coś słodkiego? - spytał Ludwig