Specjalnie dla 2p-Polska
Postacie główne:
Węgry (Elizabeta)
3pPolska (Fryderyk)

20 marca 2020 roku
Narrator

  Był zimny, poniedziałkowy, marcowy wieczór. Pewna brunetka leżała na kanapie, szczelnie opatulona kocem z kubkiem gorącej czekolady w jednej ręce, a książką w drugiej. Miała ona tytuł "Dywizjon 303", a otrzymała ją od pewnego wysokiego blondyna z okazji jej urodzin. Nie została ona co prawda przetłumaczona na język węgierski,  lecz mimo to czytanie tego dzieła sprawiało jej dużą przyjemność.
  Właśnie miała przewrócić na następną stronę, gdy w jej mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka. Odłożyła książkę, kubek, a następnie niedbale odrzuciła koc na drugą stronę kanapy.

- Kogo niesie o tej porze... - westchnęła, po czym spojrzała przez szkiełko - Listonosz?

  Otworzyła drzwi i przeniosła swój podejrzliwy wzrok na nowoprzybyłego. Ten uśmiechnął się w charakterystyczny sposób i wyjął pojedyńczy list ze swojej opasłej torby.

- Pani Elizabeta Hé-dei... der-váry? - zapytał z lekkim trudem

- Widać, że nie jest Węgrem... - pomyślała, po czym odpowiedziała - Tak, to ja.

- Skoro tak, to proszę. - podał jej list, po czym skinął głową i odszedł w stronę klatki schodowej.

  Brunetka zamknęła drzwi i skierowała się w stronę kuchni, aby znaleźć nóż do otwierania listów.

  Po prawie godzinie szukania znalazła mały przyrząd gdzieś na dnie szafki.

- Mogłam po prostu użyć normalnego... - pomyślała - No cóż, trudno się mówi.

  Szybkim ruchem rozcięła kopertę i wyciągnęła lekko zgniecioną kartkę.

"Witaj, Elizabeto,
Tak jakby wypowiadam ci wojnę! (...)

Węgierka ze zdziwienia otworzyła szerzej oczy.

Przepraszam, Feliks to napisał, a nie miałem czasu, aby pisać wszystkiego od nowa... Chcielibyśmy Cię serdecznie zaprosić na festiwal z okazji Dnia Przyjaźni Polsko-Węgierskiej, który odbędzie się 23 marca 2020 roku w Warszawie. Oczywiście twój szef także jest zaproszony. Zapewnimy wam nocleg oraz wyżywienie, chciałbym tylko, abyś odpowiedziała mi, czy uda wam się przyjechać. Jeszcze raz przepraszam za mojego brata.

                                     Fryderyk"

  Węgierka odetchnęła z ulgą.

- Będę musiała przyfasolić mu patelnią, kiedy już przyjedziemy do Polski. Prawie zawału dostałam! - pomyślała, po czym wyjęła telefon i wykręciła numer do swojego szefa.

*1,5 minuty słuchania węgierskiego hymnu później*

- Halo?

- Witaj szefie. Przepraszam, że przeszkadzam, ale otrzymałam list od Polski i...

- Ah, tak. Wiem o tym, też go dostałem. Właśnie miałem do Ciebie dzwonić. Co o tym myślisz?

- Ja myślę, że powinniśmy pojechać! Zawsze mieliśmy z nimi dobre stosunki.

- Jeśli tak uważasz, to dobrze. Mogłabyś do nich zadzwonić, bo ja... Em, zajmuje się... ważnymi sprawami.

- Szwagier z kim tak gadasz?! Chodź się napij! - usłyszała po drugiej stronie

- Dobra, dobra rozumiem. Tylko bądź trzeźwy do czwartku, dobrze?

- Taak, dobrze... - powiedział po czym się rozłączył. Elizabeta znowu westchnęła i zaczęła szukać danego kontaktu.

*1,5 minuty słuchania jednego z chopinowskich utworów*

- Tak słucham? - zapytał głos po drugiej stronie. Elizabecie, aż odjęło mowę.

- Dlaczego z całego rodzeństwa to właśnie on musiał odebrać?! - pomyślała - A no tak. To przecież jego numer.

- Halo? - zapytał ponownie

- D-dobry wieczór, Fryderyk.

- Ah, witaj Elizabeto. Dzwonisz w sprawie festiwalu, tak?

- Em, tak. Chciałam was poinformować, że możemy przyjechać.

- To świe- - nie dokończył, gdyż coś lub ktoś wyrwał mu słuchawkę z ręki

- Hej, Elka! Ale się cieszę, że będziecie!  Przepraszam, że tak wyrwałam ci telefon braciszku, ale nie mogłam patrzeć, jak zamiera Ci głos i robisz się cały czerwony! - zwróciła się w stronę Fryderyka. Po usłyszeniu tych słów rumieniec Węgierki tylko się powiększył

- Nie wiem co masz na myśli. - odpowiedział jej głos z tyłu

- Oj, ty już wiesz~ - trajkotała dalej blondynka

- Eh, no dobra, ale wracając do tematu. - jego głos stał się wyraźniejszy - Festiwal zaczyna się o 18. Oczywiście możecie przyjechać wcześniej oraz zostać ile chcecie.

- Em, t-tak dobrze. Czy coś jeszcze?

- Nie, myślę, że powiedziałem wszystko co musiałem.

- W takim r- - zaczęła węgierka, lecz przerwał jej krzyk z drugiej strony słuchawki

- Ela!! Musimy porozmawiać! - krzyknęła Felicja - Braciszku idź sobie, to babskie sprawy!

- Ale to mój telefon. - powiedział zaskoczony blondyn

- To potem ci go oddam!

- Eh, no dobrze. - westchnął

Nastała chwila ciszy.

- No dobra! Poszedł sobie... - powiedziała po chwili Felicja

- Więc? O czym chciałaś pogadać, Feli?

- Ty już wiesz~ Podoba Ci się mój brat, prawda?

  Na twarzy Węgierki znów zagościł duży rumieniec.

- C-c-co masz na myśli??

- Ela, Ela... To widać na pierwszy rzut oka! - powiedziała Polka - Słuchaj! Zorganizuje wam spotkanie podczas festiwalu, co?

- M-mogła byś to zrobić? - zapytała brunetka z nieukrywaną nadzieją w głosie

- Oczywiście! Tylko weź ze sobą jakąś ładną sukienkę!

- N-no dobrze... Zaufam Ci...

- Dzięki, Elka! Nie pożałujesz! A wiesz c-

- Felicja! Muszę zadzwonić do szefa! - krzyknął Fryderyk

- No dobra! - odkrzyknęła - To do zobaczenia, Ela!

- Tak. Do zobaczenia!

Brunetka odłożyła telefon na stojący obok stolik, po czym usiadła na podłodze i zaczęła piszczeć ze szczęścia, turlając się od jednej ściany do drugiej.
  Kiedy skończyła, pobiegła do szafy i zaczęła się pakować.

- Zostały mi tylko 2 dni na spakowanie! Muszę się pośpieszyć! - krzyknęła

23 marca 2020 roku
godzina 9
Narrator
 
  Węgierka właśnie zapakowała swoją przepasną walizkę do bagażnika czarnego mercedesa, którym ona oraz jej szef mieli dostać się do Polski.

- Elizabeto... Jedziemy tam na dwa dni... Coś ty wzięła do tej torby?

- Tylko najpotrzebniejsze rzeczy!

- Rozumiem... No cóż. Chodźmy, powinniśmy już jechać!

TimeSkip
 
  Droga minęła im bez żadnych problemów. Zatrzymali się dopiero przed dużą, białą rezydencją, która mieściła się w lesie obok Warszawy.
  Brunetka jak tylko wysiadła z samochodu, została powalona na ziemię przez dwie niskie, blondwłose, niezidentyfikowane istoty.

- Cześć Ela! - krzyknęli jednocześnie i spojrzeli na twarz brunetki

- C-cześć Feliks, Fela...

  Rodzeństwo zeszło z Węgierki, pozwalając jej stanąć na nogi.
  Popatrzyła na rezydencję. Była piękna. Piękniejsza, niż ostatnio.
  W drzwiach domu stał wysoki blondyn, który z lekkim uśmiechem przyglądał się całej sytuacji, a prosto za nim, ukryty w cieniu ramy, stał trochę niższy blondyn.

  Brunetka podeszła do pozostałej dwójki rodzeństwa i przywitała się z nimi.
 
- Witaj, Elizabeto - zaczął Fryderyk

- Witaj, Fryderyku. Cześć, Franek! - krzyknęła w stronę niższego

- Nie nazywaj mnie tak! - syknął

  Węgierka lekko zachichotała. Uwielbiała go tak wkurzać.

- Elizabeto? Nie masz walizki? - zapytał Fryderyk

- A! Zupełnie zapomniałam! - krzyknęła i już chciała lecieć do samochodu, ale blondyn zatrzymał ją chwytwając jej nadgarstek.

- Zajmę się tym. Fel, zaprowadź naszych gości do pokojów.

- Zrozumiano! Panie prezydencie, Elka chodźcie! Totalnie pokażę wam drogę! - krzyknął, po czym zniknęli za drzwiami

  Fryderyk podszedł do auta i wyjął walizkę, albo inaczej próbował wyjąć. Udało się to dopiero za trzecim razem.

- Co ta kobieta tu upchała... - pomyślał, po czym wziął ją pod pachę, wiedząc, że tak będzie łatwiej zmierzyć mu się ze schodami - Tyle już przeżyłem... Nie pokona mnie jakaś różowa walizka!

  Po kilku minutach udało mu się dotachtać tą sztangę na drugie piętro. Zapukał do drzwi, a po usłyszeniu pozwolenia wszedł do środka i zostawił walizkę przy łóżku.

- O 17 wychodzimy, dobrze? - zwrócił się do Węgierki

- Okej, dziękuję za przyniesie walizki. - powiedziała i uśmiechnęła się dziękczynnie

- To nic takiego - powiedział masując obolałe nadgarstki - Przyjdę po Ciebie o tej godzinie, dobrze?

- Dobrze - odpowiedziała

  Fryderyk nie czekając dłużej wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
  Elizabeta poderwała się z łóżka i zaczęła grzebać w swojej walizce.

- Raczej będzie zimno, więc założę spodnie, sweter i kurtkę. Tak będzie najlepiej.

TimeSkip
Godzina 18
Rynek główny w Warszawie
 
  Wszędzie powiewały połączone polsko-węgierskie flagi. Cały plac oświetlony był jedynie niewielkimi łańcuchami świetlnymi, które wraz  idealnie czarnym niebem tworzyły niesamowite połączone. Wokół rynku ustawione były drewniane budki, w których sprzedawano polskie lub węgierskie smakołyki, biżuterię oraz dekoracje. Na środku stała ogromna scena, na której wygrywano polsko-węgierskie piosenki, a samym rynku zebrały się  tłumy ludzi, którzy nosili polskie lub węgierskie szaliki, czapki, koszulki. Co więcej nie słychać było tutaj jedynie języka polskiego, ale także węgierski.

 
- Jak piękne... - powiedziała Elizabeta

- To prawda, totalnie postarali się w tym roku - skomentował Feliks - Ej Fela, Franciszek idziemy na makowca?

- Chętnie. - odpowiedzieli razem

- Dobra, to my was zostawiamy. Miłej zabawy! - krzyknęli i pobiegli, zostawiając zdezorientowaną dwójkę całkiem samą.

- No i nas zostawili... - skomentowała brunetka i spojrzała na blondyna

- Tak... - odpowiedział - No cóż nie ma co tak stać. Chodźmy zobaczyć co przygotowali na ten festiwal...

- M-masz rację. - odpowiedziała i dodała w myślach - Dzięki Fela!

  Zaczęli chodzić między straganami, co jakiś czas przystając przy jednym z nich, by kupić sobie jakąś przekąskę.
  Co prawda mało się do siebie odzywali, ale nie była to nieznośna cisza, po prostu zachwycali się pięknem festiwalu.
 
- Jaka urocza para, prawda? - powiedziała jedna z pań wskazując na Fryderyka i Elizabetę.

- To prawda - odpowiedziała jej inna

  Węgierka poczuła, że na jej twarz spływa rumieniec. Starała się zakryć go włosami, ale słabo jej to wyszło.

- Zimno ci? - zapytał zmartwiony blondyn. To prawda, że było jej zimno.

- Mogłam ubrać się cieplej... - pomyślała

  Fryderyk stanął na chwilę, a zdziwiona brunetka przystanęła i odwróciła się w jego stronę.
  Blondyn zdjął swój czarny szalik i oplutł go szczelnie wokół szyji dziewczyny. Elizabeta poczuła jak ciepło rozchodzi się przez całe jej ciało. Szalik zakrył też rumieniec szczęścia, który powstał na jej twarzy.

- Już lepiej? - spytał blondyn, patrząc jej głęboko w oczy

  Węgierka tylko kiwnęła głową, wiedząc, że z jej ust i tak nie wydobędzie się żadne słowo.
  Fryderyk wyprostował się, szybkim ruchem chwycił rękę dziewczyny i pociągnął ją. Szli tak dłuższą chwilę, wolnym, spokojnym tempem.
  Brunetka czując lekkie zmęczenie chwyciła się całego ramienia chłopaka przytulając je mocno do siebie. W takiej pozycji chodzili przez cały wieczór, nie odzywając się do siebie... Delektując się słodką ciszą wokół nich...

------------------------------------------------
Wynagrodzenie za brak romansu w mojej pierwszej książce! Jak chcecie OS z jakimś shipem to piszcie, jak będę miała czas to napiszę.