Specjalnie dla KarinChan10pl, sorki, że tak późno.

Postacie:
Litwa (Tolys)
Polska (Feliks)

Pov.Narrator

- Elka... Totalnie nie wiem co robić... - westchnął blondyn, jak tylko odebrała telefon

- Co się stało Felek?

- Generalnie za dwa dni jest nasza rocznica, a ja dalej się nie zebrałem, żeby go do mnie zaprosić! - krzyknął zrozpaczony Polak

- A może wyślesz mu list? Albo SMS'a?

- Próbowałem, ale SMS nie dotarł, bo w domu Ivana nie ma zasięgu, a list zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach...

- To może sam mu go zanieś? Wyobraź to sobie~ - rozmarzyła się dziewczyna - Jesteście sam na sam. Ty z wielkim rumieńcem trzymasz za plecami list, a on w ciszy patrzy prosto na ciebie, potem dajesz mu kopertę, zdziwiony zabiera ją i czyta przed tobą, ty niecierpliwisz się coraz bardziej, po chwili z lekkim uśmiechem on przybliża się do ciebie-

- ELKA STOP! Totalnie włączył ci się tryb yaoistki! - przerwał jej Feliks - I jeszcze mi powiedz, że to wszystko wydarzy się podczas zachodu słońca w jakiejś szkole.

- Dokładnie! Ty w słodkim mundurku, a on w rozpiętej przy kołnierzu koszuli-

- ELKA!

- Oj no przepraszam~ Ale wracając. Po prostu pojedź do niego.

- Tyle, że on jest teraz u Ivana i prawdopodobnie prasuje mu ciuchy...

- No to go stamtąd wyciągnij! To wasza rocznica! Ani Rusek, ani jego pranie nie ma prawa was rozdzielać!

Feliks umilkł na chwilę.

- Masz rację! Idę odbić Licię z łap tego niedźwiedzia! Dzięki Elka! - krzyknął, po czym się rozłączył

TimeSkip

Feliks patrzył przez okno pociągu, próbując zrozumieć, dlaczego los tak bardzo go nienawidzi.
Siedział w wagonie lini ekspresowej, która jechała prosto do Moskwy. Jednak jak tylko wjechali na teren Rosji, rozpętała się burza śnieżna.

Zdenerwowany Feliks ruszył w stronę pokoju maszynistów.

- Przepraszam, ale totalnie ile jeszcze będziemy stali? - zapytał po tym, jak bezceremonialnie wparował do pomieszczenia

- Tory są kompletnie zawalone i nie da się przejechać. - odparł jeden z konduktorów - Musimy poczekać, aż burza ustanie. Potem przyjadą służby do oczyszczenia torów i dopiero będziemy mogli ruszyć.

- Ile to potrwa?

- Burza może trwać nawet 10 godzin, a odśnieżanie, patrząc na pozostałą ilość torów, nawet do 4 godzin.

Feliks spojrzał na zegarek.

- Trzynasta... Nie mogę czekać tyle czasu!

Polak wyszedł z pokoju i ruszył do swojego miejsca. Chwycił za kurtkę, czapkę, szalik i średniej wielkości paczkę, po czym otworzył drzwi od wagonu, wyskakując na zewnątrz.

- Piździ jak za cara... I do tego nic nie widać. - pomyślał, chwyjącac się za ramiona - Jeśli pójdę wzdłuż torów, to powinienem dojść do miasta...

Bez namysłu ruszył przed siebie, a przynajmniej tak mu się zdawało...

TimeSkip

Feliks już od dobrych czterech godzin błądził po pustym polu... A przynajmniej tak mogło się zdawać, gdyż dalej szalejąca śnieżyca uniemożliwiała jakąkolwiek widoczność.

Ciężko dyszący Polak powoli stawiał kroki w, siegającej mu do kolan, zaspie. Lewą ręką osłaniał się przed, wiejącym w twarz, śniegiem.

- Nie... dam... rady... dalej iść... - jęknął, opadając na śnieg

Mimowolnie obraz zaczął mu się zamazywać i czuł, że powoli traci przytomność.

- F-

TimeSkip

Niewielki salon rozświetlało światło lampy, a dzięki rozpalonemu w kominku ogniu, było przyjemnie ciepło.
Na zielonej sofie leżał, przykryty kocem, Polak, który raz po raz mamrotał coś przez sen.
W tym samym czasie pewien Litwin ciężko pracował w kuchni, mając nadzieję, że zdąży zanim blondyn się obudzi.

- Co za głupek... - westchnął, przewracając kurczaka na drugą stronę - Dobrze, że przyczepiłem mu do telefonu nadajnik, bo inaczej nigdy bym go nie znalazł...

Brunet wyłożył jedzenie na talerze, po czym ruszył w stronę salonu.
Gdy wszedł do pomieszczenia, zauważył, że Feliks dalej śpi w najlepsze. Ówcześnie odkładając talerze na stół, podszedł do sofy i pochylił się nad blondynem.

- Feliks, wstawaj... - odparł, potrząsając nim lekko - Zrobiłem jedzenie Feliks...

Blondyn tylko jęknął, po czym odwrócił się na plecy, mrucząc coś pod nosem.

- Jeszcze pięć minut... - usłyszał w odpowiedzi Tolys

Litwin tylko westchnął. Pochylił się nad leżącym Polakiem i lekko pocałował go w czoło. Oczy Feliksa otworzyły się, a on sam szybkim ruchem objął bruneta, przytulając do do siebie.

- Tęskniłem Liciek!

- Ahahaha... Też tęskniłem Feliks, ale mógłbyś mnie puścić? Jedzenie stygnie...

- Mou... Daj mi się Tobą nacieszyć. - odpowiedział niezadowolony Polak - Nie widziałem Cię od dwóch miesięcy i wlazłem dla Ciebie w sam środek burzy śnieżnej!

- Skoro już o tym mowa... Czemuś to zrobił?

- Żebyśmy mogli spędzić naszą rocznicę razem!

- Eh? Przecież wysłałem Ci SMS'a, żebyś przyjechał do mnie.

- Nie dostałem żadnej wiadomości... U Ivana nie ma nawet zasięgu, więc jak mogłeś ją wysłać?

Feliks puścił Toylsa, a ten spojrzał na komórkę.

- Masz rację... Nie wysłała się.

Nastąpiła cisza. Nie trwała ona jednak długo, gdyż już po chwili obydwoje buchnęli śmiechem.

Kiedy ochłonęli, Feliks wstał z kanapy, podszedł do swojej kurtki i wyciągnął z jej kieszeni średniej wielkości paczkę.

- Wszystkiego najlepszego Licia! - odparł, podając mu pakunek

- Ale ja nic dla Ciebie nie mam...

- Ty zrobiłeś jedzenie! Twoja kuchnia to najlepszy prezent!

Tolys tylko się uśmiechnął, po czym chwycił za paczkę i ostrożnie odwinął papier.

- Uwah! Sam to zrobiłeś? - spytał zachwycony Litwin

- Oczywiście! - odparł dumnie - U Ivana jest zimno, a nie chcę, żebyś się przeziębił...

Tolys jeszcze raz spojrzał na ręcznie robiony szalik oraz czapkę w kolorach jego flagi.

- Nie wiedziałem, że umiesz robić na drutach...

- Hmpf, jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz! A teraz chodźmy jeść, bo jestem głodny! - odparł, podchodząc do stołu

- Tak w ogóle Liciek... - zaczął Feliks, przełykając kawałek kurczaka - Jak udało Ci się przekonać Ivana, żebyś mógł tu przyjechać?

- Hm? Nie pytałem go...

Polak aż zakrztusił się ziemniakiem.

- W sensie uciekłeś...? Ty Licia?!

- Co? O nie, nie, nie. Po prostu pojechał do Oleny, żeby uregulować rachunek za gaz. Zwykle wraca dopiero następnego dnia. - wytłumaczył Litwin, biorąc do ust szklankę z sokiem

Feliks tylko przytaknął.

TimeSkip

- Uwah! To było pyszne! - krzyknął zadowolony Polak, klepiąc się po brzuchu

- Miło mi. - odpowiedział Tolys, chwytając za talerze

- Licia~ To może jakiś deser co~

Brunet wystawił głowę zza drzwi od kuchni.

- Mam szarlotkę w lodówce, jeśli chcesz...

...

- Liciek! Ty głupku! - krzyknął Feliks, wstając od stołu i odchodząc w kierunku wnętrza domu

- Eee...? A-ale... Co ja złego powiedziałem...

...

- To chcesz tą szarlotkę?!