Specjalnie dla miejsce_na_nazwe

Postacie:
Liechtenstein (Lili)
Białoruś (Natalia)

Pov.Natalia

Jak. Ja. Się. Tu. Znalazłam.

Powolnym krokiem wlokłam się za moją, hojne obdażoną przez naturę, siostrą, która co chwila wchodziła do jakiegoś sklepu i wychodziła z kolejną już torbą zakupów.
Jak ja dałam się w to wciągnąć... Nie dość, że muszę spędzać czas między tymi wszystkimi ludźmi, to jeszcze zostałam perfidnie okłamana...

- Jak mogłam się dać tak łatwo nabrać... Przecież to oczywiste, że braciszek nie pójdzie z nami na zakupy... - westchnęłam w myślach - Tym bardziej po tym co ostatnio dzieje się między nim, a Oleną. A skoro już o niej mowa...

- Siostro? - zapytałam, gdy w końcu udało mi się ją dogonić - Skąd masz pieniądze na te wszystkie rzeczy?

- Ah, ukradłam kartę kredytową Feliksa, gdy nie patrzył... Kiedyś oddam mu te pieniądze.

- Mhm... Szczerze wątpię... Biedny Feliks. - pomyślałam

Gdzieś w Polsce
Pov.Narrator

*apsik*

- Feliks, znowu się przeziębiłeś?! - krzyknął Tolys - Idziemy do lekarza!

- Licia zlituj się!!

- Bez wymówek!

Wracamy
Pov.Natalia

Współczuję mu, że został wyciągnięty w ten konflikt...

(...)

Po pewnym czasie kompletnie zgubiłam moją siostrę.

- Po prostu pięknie...

Zawróciłam do części restauracyjnej, jednak moja uwaga skupiła się nie na drodze, tylko na małej, widocznie zagubionej dziewczynce, którą nie wiem skąd, ale skądś znam.
Podeszłam do niej.

- Hej? Wszystko dobrze?

- Oh! Pani Białoruś! - odparła widocznie ucieszona - Nie do końca... Miałam pojechać na targi sera razem z moim bratem, ale pomyliłam autobusy i nim się zorientowałam, wylądowałam tutaj...

- A twoje imię to...?

- Ah, przepraszam! Myślałam, że Pani mnie pamięta. Nazywam się Lili, jestem personifikacją Liechtensteinu.

- Wiedziałam, że gdzieś ją już widziałam... - pomyślałam

- A więc? Gdzie odbywają się te targi?

- W Paryżu. - odparła prosto, a ja prawie zakrztusiłam się zamówioną wcześniej kawą

- Jak mogłaś się tak zgubić?! I jaki autobus jedzie ze Szwajcarii na Białoruś?!

- T-to znaczy... Cały czas podążałam za jakimś, bardzo podobnym do mojego brata panem... Jechałam autobusem i leciałam samolotem...

- I nie pomyślałaś, dlaczego podróż do Francji, która jest obok, zajmuje tak długo?

Ona tylko zaprzeczyła kiwnięciem głowy.
Westchnęłam zrezygnowana.

- Próbowałaś dodzwonić się do em... Vasha?

- T-to znaczy... telefon mi się rozładował...

- A znasz jego numer?

- N-niestety nie...

- No i co ja mam z tobą zrobić?

Dziewczynka zaczęła się nerwowo kręcić, cała oblała się dorodnym rumieńcem.

- Eh, no dobra. Chodź ze mną, pewnie jesteś zmęczona. - odparłam, a ona podniosła na mnie swoje, bliskie płaczu, oczy - Podładujesz u mnie telefon i zadzwonisz do brata.

Tylko przytaknęła.
Mówiąc szczerze, podobała mi się wizja opuszczenia tego zatłoczonego miejsca.

TimeSkip

Stanęłyśmy przed starą, ceglaną kamienicą, w której mieściło się moje mieszkanie. Weszłyśmy po schodach na czwarte piętro, a potem prosto do mojej kawalerki.

- Piękne mieszkanie, Pani Natalio!

Nie wiem, czy mówiła to tylko z grzeczności, czy naprawdę jej się podobało.

- Wystarczy Natalio. Nie jestem taka stara.

- D-dobrze...

- Dobra, tam masz gniazdko, a tu *chwyciłam za leżący na biurku kabel* ładowarkę. - odparłam, podając jej przedmiot

- Dziękuję...

Dziewczynka zwróciła się w stronę gniazdka, a ja skierowałam się w stronę kuchni, aby przygotować coś do jedzenia... A przynajmniej się postarać.

Nie umiem gotować... O wiele lepiej radzi sobie z tym moja siostra, ten wkurzający Litwin, albo Feliks.

Spojrzałam do lodówki.

- Jajka, szynka i masło... - westchnęłam - Skoro byłam w galerii, to mogłam kupić coś do jedzenia...

O wiele bardziej wolałabym zrobić kanapki, czy coś w tym stylu, ale nie miałam, ani chleba, ani warzyw. Czyli zostało mi tylko...

Drżącą ręką odkręciłam gaz na kuchence i położyłam na niej  patelnię. Powoli zaczęłam przygotowywać wszystkie składniki.

Kiedy przyszedł czas na smażenie jajecznicy, ubrałam dwie wielkie rękawice kuchenne i chwyciłam za drewniane szpatułki. Starając się utrzymać, jak największą odległość od tego gorącego cholerstwa, wrzuciłam na masło szynkę i wbiłam jajka. Co z tego, że razem z nimi wleciały kawałki skorupek... Dzieci potrzebują wapnia, czy coś w tym stylu...

Wyłożyłam lekko przypaloną jajecznicę na talerz, po czym skierowałam się w stronę salonu.
Na kanapie siedziała drobna blondynka, widocznie zestresowana, bo nie wykonywała prawie żadnych ruchów.

- Proszę. - odparłam, kładąc przed nią talerz - Ach, zapomniałam posolić.

Wróciłam do kuchni po solniczkę.

- Pewnie wrzuci to pod dywan. Kto by chciał jeść takie świństwo... - pomyślałam

Jednak, to co zobaczyłam, kompletnie mijało się z moimi oczekiwaniami. Lili siedziała przy stole i z uśmiechem jadła "jajecznicę", aż jej się uszy trzęsły.

- To jest pyszne, Pani Natalio!

- Mówiłam, żebyś nie mówiła do mnie na "Pani"... - westchnęłam, siadając  naprzeciwko - Naprawdę ci smakuje?

- Tak! Ostatnio razem z moim bratem jemy tylko kanapki z serem i fondue żeby zaoszczędzić...

- Przecież jesteście dość bogaci.

- No niby tak, ale mój brat po prostu lubi oszczędzać. - odparła, odkładając talerz na bok - Dziękuję za posiłek!

Na jej twarzy pojawił się ogromny uśmiech. Aż mi się cieplej na sercu zrobiło... Niby nie przepadam za towarzystwem innych ludzi i personifikacji, ale ta mała... Czuję, że przy niej mogę być w końcu sobą.

- Pani Natalio?

Jej głos wyrwał mnie z rozmyślań.

- Mówiłam... Eh, nieważne. O co chodzi?

- Mój telefon się naładował. Idę zadzwonić do brata.

- Eh? N-no dobrze...

Dziewczynka zatrzymała się w pół kroku.

- Czy coś się stało?

- Co? Ah nie, nic takiego... - odparłam trochę smutno

Pov.Lili

Widziałam na jej twarzy szczery smutek i zawiedzenie. Już chciałam coś powiedzieć, jednak w tym momencie usłyszałam znany mi głos w telefonie.

Braciszku!

...

Tak, wszystko dobrze. Trochę się zgubiłam.

...

U Pani Białorusi.

...

Tak, jest dla mnie bardzo miła.

...

Rozumiem, zapytam jej.

...

Tak.

...

Tak...

...

Do zobaczenia.

Rozłączyłam się i wróciłam do salonu.

- Pani Natalio?

- Tak? - spytała, podnosząc wzrok w moją stronę

- Mój brat powiedział, że musi zostać we Francji jeszcze do jutra i pyta, czy nie mogłabym u Pani zostać do tego czasu...

- M-myślę, że nie będzie problemu... - odparła z prawie niewidocznym uśmiechem

Pod wpływem emocji rzuciłam się na nią i lekko ją przytuliłam. Ona, początkowo skołowana,  odwzajemniła uścisk.

- Pani Natalio, zauważyłam to już wcześniej... - odparłam, odrywając się od niej - Ma Pani naprawdę piękne włosy.

- Naprawdę? - spytała, oglądając pojedyńcze pasma - Nie umiem dbać o włosy, ani spinać inaczej niż teraz, więc myślałam, że są zniszczone.

- To może pokażę Pani, jak powinno się to robić?

- Eh? Mogłabyś?

- Oczywiście! - odparłam szczęśliwa - Ma Pani może szczotkę, wsuwki i gumki do włosów?

- Mam. Są w szafce... Moja siostra kiedyś mi je kupiła. - odparła, wstając z sofy i wychodząc z pokoju

Po chwili wróciła z niewielkim pudełkiem i położyła je przede mną.

- Oh! Jeszcze nie są nawet rozpakowane!

- N-nigdy ich nie używałam... - odparła, odwracając wzrok

Lekko się zaśmiałam, przez co na jej twarzy pojawił się niewielki rumieniec.

Pani Natalia usiadła na krześle, a ja zaczęłam rozczesywać jej lekko zakołtunione włosy.

TimeSkip

Po upływie czterech godzin w końcu skończyłam. Mówiąc szczerze większość czasu zajęło mi samo rozczesywanie... Pozostawiłam rozpuszczone włosy, które lekko podkreciłam na końcówkach, znalezioną w łazience lokówką. Boczne pasma zebrałam i uplotłam z nich warkoczyki (trzy po każdej stronie), a potem spięłam je z tyłu głowy i zawiązałam białą kokardkę.

- Skończyłam, Pani Natalio. - odparłam szczęśliwa

Białowłosa podeszła do, wiszącego na korytarzu, lusterka.

- I co Pani myśli?

Stała w ciszy, ślepo patrząc się w kawałek szkła, przez co myślałam, że jej się nie podoba.

- P-

Nie dokończyłam, gdyż szybko się odwróciła i mocno mnie przytuliła.

- Jest piękna! Nigdy nie myślałam, że mogę tak wyglądać... - odparła, uwalniając mnie z uścisku - Moje włosy są takie lekkie!

Zaczęła kręcić się wokół własnej osi i bawić się lśniącymi kosmykami.

- Są takie, dzięki tej odżywce. - zaczęłam, pokazując jej butelkę - Znalazłam ją w łazience.

Dziewczyna wzięła przedmiot do ręki.

- Nawet nie wiedziałam, że mam coś takiego...

Na tą odpowiedź lekko się zaśmiałam.

- Pewnie Olena ją kupiła...

- Pani Ukraina?

Tylko przytaknęłam.

TimeSkip

Siedziałyśmy przed telewizorem, oglądając jakiś film. Niezbyt wiedziałam o co w nim chodzi, ale nie chciałam być nachalna, więc siedziałam w pół przytomna, opierając się o ramię Pani Natalii.

*ziew*

- Późno już jest. - zaczęła, wstając z sofy

Straciłam oparcie, przez co upadłam na poduszkę.

Pani Natalia weszła do jakiegoś pokoju, po czym wróciła i rzuciła mi jakiś materiał.

- To moja stara piżama, powinna być ci dobra. Obok masz ręcznik. Możesz użyć mojego szamponu.

W odpowiedzi tylko przytaknęłam, chwyciłam za rzeczy i skierowałam się w stronę łazienki.

Pov.Natalia

Gdy usłyszałam puszczaną wodę, poszłam w stronę sypialni i wzięłam zapasowy komplet pościeli, który rozłożyłam na kanapie.

TimeSkip

Gdy Lili już się wykąpała, powiedziałam jej, aby poszła spać w mojej sypialni, a ja będę spała na kanapie. Początkowo chciała się stawiać, ale szybko weszłam do łazienki i puściłam wodę.

TimeSkip (nie wiem co napisać pomiędzy :P)

Co kilka minut przewracałam się z jednego boku na drugi, próbując znaleźć wygodną pozycję... Bezskutecznie.

Spojrzałam na leżący obok zegarek.

- Druga w nocy... - westchnęłam, ponownie zamykając oczy

Nagle usłyszałam pisk z mojej sypialni. Szybko wstałam z tej drewnianej sofy i skierowałam się do pokoju obok. Gdy otworzyłam drzwi, zauważyłam, siedzącą na łóżku Lili.

- Co się stało? - spytałam, podchodząc po niej

- T-tam jest potwór! - wskazała na okno

- Potwór? - powtórzyłam, podchodząc do szyby

Rozsunęłam okiennice i wyjrzałam na zewnątrz. Nic nie było.

- Na pewno coś widziałaś?

- Tak! Na pewno!

Tylko westchnęłam i skierowałam się w stronę wyjścia z pokoju.

- P-pani Natalio!

- Tak?

- C-czy może Pani zostać ze mną?

- Eh? Na pewno?

Energicznie przytaknęła.

- No...

Spojrzała na mnie błagalnymi oczkami.

- ...dobrze.

Mówiąc szczerze byłam zadowolona z tego obrotu spraw. Przynajmniej nie musiałam spać na tej niewygodniej sofie.

Już powoli zasypiałam, gdy poczułam, jak coś chwyta się mojego ramienia. Nieprzytomny wzrokiem spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam śpiącą Lili, która mamrotała jakieś niezrozumiałe rzeczy.
Pogłaskałam ją po głowie, po czym sama ułożyłam się wygodnie i odpłynęłam w świat snu.