Specjalnie dla ZosiaKopczyk9

Pojawi się krótkie wtrącenie 18+, gdyż tak został on zamówiony przez wyżej wymienioną czytelniczkę.

Blabla - francuski
Blabla - polski

Postacie główne:
Polska (Feliks)
Francja (Franciz)

Przyszło ich trzech, ziemię zabrali
wolność i jedność w niej pogrzebali
lecz my się nie poddamy
krew i łzy za Polskę przelamy
choćby i sto lat czekali
wolności dzwon zabije nad nami

By Autorka

Feliks
Epoka Napoleońska

  Po upadku powstania wraz z większością ocalałych udałem się do Francji -  jednego z niewielu naszych sprzymierzeńców, a przynajmniej tak myśleliśmy.
  Doskonale zawałem sobie sprawę z tego, że traktują nas i naszą walkę z dystansem, że traktują nas jak swoje instrumenty, na których mogą wygrywać dowolną melodię...

- Skoro to wiesz, to dlaczego tam idziesz? - spytałem sam siebie

- Dla wolności...

(...)

  Wraz z moimi politykami stałem w ogromnej sali nosząc na sobie wzrok całej świty z aktualnego dyrektoriatu francuskiego.

- Tak, więc? - spytał jeden z członków władzy francuskiej - Po co szanowni państwo przyszli?

- Chcielibyśmy wnieść pewną propozycję.  - odpowiedziałem

- Jakiego typu? - spytał przenosząc całą swoją uwagę na mnie

- Utworzenie polskich legionów. - odparłem patrząc mu hardo prosto w oczy

  Na sali rozległ się zduszony śmiech zebranych, a po chwili dołączył do niego także mój rozmówca.

- A co z tego będziemy mieli my? - odpowiedział ze złośliwym uśmieszkiem

Zastanowiłem się przez chwilę... To prawda, że nie było nic co moglibyśmy im zaoferować...
  Odwróciłem wzrok, aby nie musieć patrzeć na kpinę błyskającą z jego oczu.

- Tak też myślałem... - rzekł, a po chwili ciszy dodał - Mimo to doceniam waszą odwagę, aby przyjść tutaj z taką prośbą, dlatego też odsyłam was do Włoch.

Spojrzałem na niego pytającym wzrokiem, to samo uczynili moi jaki i francuscy politycy.

- Stacjonuje tam aktualnie jeden z naszych oddziałów pod dowództwem generała Napoleona Bonaparte. - odpowiedział - Myślę, że powinniście się tam zgłosić.

Odwróciłem się w stronę stojących za mną towarzyszy.

- Już wiemy, gdzie musimy się udać...

Wszyscy przytaknęli, po czym pośpiesznie opuściliśmy salę, nie przejmując się patrzącymi na nas z pogardą członkami władz francuskich.

(...)

Po kilku dniach drogi całą grupą dotarliśmy do jednego z Włoskich miast, gdzie stacjonował wspomniany wcześniej generał wraz ze swoimi oddziałami. Został on już wcześniej poinformowany o naszym przybyciu, więc od razu wraz z Janem Henrykiem Dąbrowskim ruszyliśmy do namiotu, gdzie czekał na nas Bonaparte.

  Pewnym krokiem wstąpiliśmy do tymczasowej bazy, w której przy biurku siedzał dość niski mężczyzna, a zaraz za nim stała wysoka, jak na te czasy, blondwłosa postać, która z zainteresowaniem przeniosła na nas swój wzrok. To samo uczynił ten siedzący przy biurku.

- Powitanie dla przybyszów. - odparł ten niższy, wstając od biurka i podchodząc do nas - W jakiej sprawie przybyliście?

Powiedział stając prosto przede mną i biorąc moją dłoń i niebezpiecznie blisko przybliżając ją do swoich ust. Szybko ją wyrwałem.

- Jestem facetem. - powiedziałem, patrząc na niego z wyrzutem

  On, jak i blondyn stojący za nim byli widocznie zdziwieni tą odpowiedzią.

- Bardzo przepraszam, mości pana. - odpowiedział - Tak więc? W jakiej sprawie panowie przybyli?

- Chcielibyśmy zwrócić się z propozycją stworzenia Legionów Polskich.

- Legionów? A żołnieży macie? - zapytał zdziwiony

- Na powietrzu, odpoczywają po podróży.

- Ilu?

- 20 tysięcy, lecz pewien jestem, że po utworzeniu więcej przybędzie. - odpowiedział mój generał

- Rozumiem. - odparł, po czym podszedł do biurka i zaczął przeglądać jakieś papiery

- Zarząd francuski sam powiedział, że nie chce się w to mieszać. - dodał po chwili - Lecz jest jedno państwo, z którym mogli byście podpisać umowę i jednocześnie pomagać naszej armii - Republika Lombardzka.

- To marionetkowe państwo? - spytałem

- Nie przepadamy za tym określeniem... - westchnął - Wolimy "pod zwierzchnictwem", dobrze?

- No cóż... dobrze. - odpowiedziałem, czekając na jego kolejne słowo

- Twoi żołnieży mogą tutaj zostać, kiedy wy będziecie załatwiać sprawy utworzenia jednostek. - dodał po chwili - A na razie radziłbym wam odpocząć. Pan Jan może przejść do namiotu obok, natomiast Pan...?

- Łukasiewicz - odpowiedziałem

- Tak więc Pan Luklasiewic, niech dojdzie do namiotu Franciz'a- odparł całkowicie przekręcając moje nazwisko, jednocześnie wskazując na gościa stojącego za nim - Jak mniemam Pan także jest krajem, Panie Luklasiesiewic?

- T-tak... - odpowiedziałem przenosząc wzrok na uśmiechniętego blondyna

- Skoro tak, to nie powinno być problemu. - odparł po czym wrócił do przeglądania papierów

Wraz z generałem Dąbrowskim wyszedłem z namiotu, a on od razu skierował się do wskazanego miejsca odpoczynku. Ja nie wiedząc zbytnio gdzie powinienem się udać postanowiłem dołączyć do polskich żołnieży.

TimeSkip godz. 21:34

Siedziałem z nimi już prawie pięć godzin. Przez prawie cały czas śpiewaliśmy polskie pieśni i wspominaliśmy te piękne czasy w ojczyźnie. Mimo to powoli zaczynałem robić się senny, wstałem więc i ówcześnie żegnając się z innymi, zacząłem poszukiwania odpowiedniego namiotu.

  Po jakiś trzydziestu minutach w końcu znalazłem poszukiwane przeze mnie miejsce.

- Mogłem od razu spytać się o drogę zamiast błądzić po całym obozowisku... - Westchnąłem i wszedłem do słabo oświetlonego pokoju

  W namiocie nie było Francuza, więc korzystając z okazji zacząłem zdejmować koszulę, aby położyć się spać.
  Właśnie w tym momencie do namiotu weszła wcześniej wymieniona osoba, odwróciłem się w jego stronę. Ten zatrzymał się w półkroku i nieprzytomnym wzrokiem patrzył się na moją skromną osobę.

- Hmpf i na co się generalnie patrzysz? - prychnąłem - Dalej masz mnie za dziewczynę?

  Nie odpowiedział. Stał tak jak stał. Dopiero teraz zauważyłem, że na jego twarzy widnieje charakterystyczny rumieniec alkoholowy, a w ręce trzyma prawie pustą butelkę po winie.

- H-hej? Wszystko w porządku? - zapytałem

Dalej zero reakcji.

- Hmpf, jak totalnie się upiłeś i chcesz rzygać to nie tu. - odparłem - Nie mam zamiaru spa-

  Nie dane mi było dokończyć, gdyż ktoś lub coś z ogromną siłą popchnęło mnie na łóżko i przyszpiliło do niego. Próbowałem się wydostać, ale dalej byłem osłabiony, więc nie stawiałem praktycznie żadnego oporu napastnikowi. Spojrzałem w górę i zobaczyłem znajomą twarz że znajomym rumieńcem.

- Puść mnie, Franciz! - krzyknąłem nieumyślnie przechodząc na polski - Ktoś ci pierdolnął butelką w łeb, że nie rozumiesz, co się do Ciebie mówi?!

  Poczułem jak moje nadgarstki zaczynają piekielnie piec od zbyt mocnego uścisku. Oprócz tego jedna z ran, którą nabyłem podczas powstania otwarła się powodując przeszywający ból... Na białe prześcieradło zaczęły kapać kropelki szarłatnej cieczy... Francuz nie miał jednak zamiaru mnie puścić.

  Pomyślałem, że najlepszym sposobem będzie zawołać o pomoc, ale właśnie w tym momencie napastnik włożył mi do ust zwiniętą ścierkę uniemożliwiając mi wypowiedzieć jakiekolwiek zdanie.

  Oba moje nadgarstki przygwoździł swoją lewą ręką, a prawą powoli zaczął zjeżdżać w dół mojego torsu, rozpinając guziki noszonej przeze mnie koszuli.

  Próbowałem się wyrwać, ale coraz bardziej odczuwałem targające mną zmęczenie, więc moje ruchy były jeszcze słabsze.
  W pewnej chwili poczułem, że zmęczenie ogarnęło całe moje ciało. Przestałem się rzucać, aż w pewnym momencie ogarnęła mnie ciemność

(...)

Kiedy się obudziłem słońce dopiero wyłaniało się zza horyzontu, czyli było około godziny 6 rano. Nieprzytomnym wzrokiem rozejrzałem się po pokoju.

- *Apsik* Kurde, ale tu zimno... - Westchnąłem

  Dopiero teraz zauważyłem, że jestem kompletnie nagi, a moje ubrania leżą rozrzucone po całym łóżku. Spojrzałem na bok i zobaczyłem półnagiego Francuza spokojnie śpiącego na drugiej części mojego łóżka. Niezbyt pamiętałem co się wczoraj działo, ale mając nikłe przebłyski szybko się ubrałem i spakowałem, po czym pośpiesznie opuściłem namiot i udałem się do obozowiska polskich żołnieży, postanawiając sobie, że będę unikać tego zboczonego Francuza, jak długo będę mógł.

  Jak pomyślałem tak zrobiłem. Przez cały czas od umowy z Republiką Lombardzką, aż po upadek armii Napoleona, a nawet dalej unikałem Franciza jak ognia. Teraz, we współczesnym świecie dalej to praktykuje, choć już nie tak poważnie, ale pewnego dnia...

- O co chodzi pruska zarazo? - spytałem stojącego nade mną białowłosego

  Znajdowaliśmy się akurat we Francji na kolejnej konferencji światowej. Przez drobne problemy techniczne spotkanie zostało przerwane i wszyscy robią co im się żywnie podoba.

- Toris Cię woła. - odpowiedział z jakimś dziwnym uśmieszkiem

- Skoro tak, to dlaczego sam nie przyszedł? - spytałem z podejrzliwym wzrokiem

- Bo... Rosja go napastuje i...

Więcej nie usłyszałem, bo wyminąłem tą pruską zarazę i popędziłem w kierunku, z którego przylazł.

- Nie wiem co ten Rusek znowu zrobił Lici, ale totalnie Warszawa stanie się jego stolicą! - pomyślałem

  Zobaczyłem, że jedne z bocznych drzwi są otwarte. Kierując się swoją intuicją skręciłem, po czym wpadłem jak burza do pokoju.

- Licia! - krzyknąłem

Pokój były pusty, jednak czułem, że nie jestem tu sam...

Franciz

Gdy usłyszałem odgłos zbliżających się kroków razem z Antonio ukryliśmy się za szafą.

- Czyli jednak mu się udało... - pomyślałem

Flashback

- Założę się, że ma maksymalnie 10 blizn! - krzyknął Gilbert

- Ja jestem pewien, że więcej. - dopowiedział Antonio

- A według mnie ma ponad dwadzieścia. - odparłem, a pozostała dwójka spojrzała na mnie

- He? Skoro tak to może mały zakładzik~? - zaproponował Prusak

- Spoko. - odpowiedziałem - Ale ty zajmiesz się przyprowadzeniem go tutaj.

- Może być...

EndOfFlashback

- Licia!

- Licia? - pomyślałem - Nie wiem coś ty mu powiedział, ale zadziałało Gilbert.

Spojrzałem na pokój zza szafy, Prusy dobiegł prosto za nim i zamknął drzwi. Teraz moja kolej.
  Razem z Hiszpanią wyszliśmy zza mebla powoli skierowaliśmy się w stronę Polaka.

- He? Franciz? Antonio? Co wy tu robicie? - spytał, cały czas patrząc się z lekkim przestrachem na moją twarz - Gdzie Toris?

- Mam coś na niej? - pomyślałem

- Jesteś naiwny Polaczku. - powiedział Gilbert - Chłopaki do roboty. Jak będę miał rację to wisisz mi piwo!

- Tak, tak... - Westchnąłem i powoli zacząłem zbliżać się do Feliksa - A ty mi wino.

  Nie wiedziałem dlaczego, ale strach w jego oczach tylko się pogłebił. Chwyciłem go za nadgarstki i przyparłem do ściany.

- P-przestań! Puszczaj mnie! - krzyknął i zaczął szarpać się na wszystkie strony

- Spokojnie, chcemy tylko zobaczyć ile masz blizn... - Westchnąłem - No wiesz, taki zakład...

- Ta, na pewno! Wtedy to też był zakład?! - krzyknął, jednocześnie uwalniając jedną z rąk i z dużą siłą odpychając mnie do tyłu.

- "Wtedy"? - pomyślałem - Chyba nie chodzi mu... On dalej to pamięta?!

  Usłyszałem jak ktoś gwałtownie otwiera drzwi, a następnie szybkie kroki na korytarzu.

- Ej, Franciz? - spytał Gilbert, którego widocznie Polak siłą odetchnął od drzwi, gdyż siedzi na podłodze masując obolałe siedzenie - O co mu chodziło? Dawno nie widziałem żeby Feliks był tak przerażony.

- N-nie mam pojęcia... - skłamałem

- Dobra, to teraz nie jest takie ważne. - dołączył się Antonio - Musimy go znaleźć, albo inaczej... Ty musisz go znaleźć Franciz.

- He? D-dlaczego ja?

- Bądź co bądź to od Ciebie uciekł.

Przez chwilę biłem się z myślami, ale w końcu przyznałem, że mają rację. Szybko opuściłem pomieszczenie i udałem się w poszukiwaniu blondynka.

(...)

  Znalazłem go dopiero po upływie godziny. Siedział w ogrodzie obok budynku konferencji.

- Feliks? - zacząłem - Masz chwilę?

- Czego chcesz, francuska zarazo? - odpowiedział

- "Francuska zarazo"? - pomyślałem - Awansowałem, czy stoczyłem się jeszcze niżej?

- Chciałbym Cię przeprosić za to co wtedy zrobiłem... Byłem pijany i niezbyt nad sobą panowałem... - odparłem, drapiąc się po karku

- Myślisz, że tak po prostu ci wybaczę? - odpowiedział odwracając wzrok - Nie wiem, czy kiedykolwiek o tym zapomnę... Wiesz jaka to jest trauma?! A przepraszam. Nie wiesz.

- Nie oczekiwałem od ciebie, abyś mi wybaczył. - odpowiedziałem - Chciałem tylko, żebyś wiedział, że jest mi przykro...

Nie oczekując odpowiedzi, powoli zacząłem się oddalać w stronę wejścia do budynku.

- 87

- Co? - zapytałem zdziwiony, odwracając się przodem do Feliksa, który aktualnie stał wyprostowany, ze smutnym uśmiechem

- Tyle mam ogólnie blizn... Chciałeś to wiedzieć, prawda? - odpowiedział i zaczął kierować się w głąb ogrodu

  Uśmiechnąłem się i wróciłem do mojej poprzedniej trasy.

- "Wygrałem, Gilbert" - pomyślałem wchodząc do budynku