Specjalnie dla Misia2704

Postacie:
Austria (Roderich)
Nyo!Polska (Felicja)

Język niemiecki
Język polski

Pov.Narrator
Okolice roku 1868

Drewno w kamiennym kominku, trzaskające co chwilę pod wpływem ognia, oświetlało ogromny salon swoim nikłym światłem. Siedzący na skórzanym fotelu mężczyzna, nie odrywał wzroku z nad opasłej książki. Co jakiś czas tylko przerzucał następną stronę. W pokoju obok pewna brunetka dziergała właśnie ubrania na nadchodzącą zimę.
W domu panowała całkowita cisza... Do czasu.

Z dworu dało się usłyszeć głośne kroki, potęgowane przez, noszone prawdopodobnie, wojskowe buty. W jednej chwili drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem, wpuszczając do środka wieczorne, jesienne powietrze.
Dwójka domowników natychmiast oderwała się od swoich prac, aby zobaczyć, kto wtargnął do ich domu.
Pierwszy w holu pojawił się pan posiadłości.

- Gilbert? Co ty tu robisz? - spytał zdziwiony, ruchem ręki zapraszając gościa do środka

- Nie ma potrzeby, Roderich... - odparł ozięble Prusak i, odwracając się w stronę otwartych drzwi, pociągnął za trzymany w dłoni łańcuch - Właź.

Wraz z pociągnięciem metalowego sznura przez Gilberta, do domu dosłownie wpadła drobna, ubrana jedynie w poszarpaną sukienkę, dziewczyna.

- Już z nią nie wytrzymuję... Teraz twoja kolej żeby się z nią męczyć. - westchnął Prusak, kładąc stopę na plecach Polki - Te jej ciągłe powstania, wybuchy zaczynają mnie już denerwować... I osłabiać. - dodal ciszej

- I dobrze pruska zarazo... - odparła słabo blondynka

Wzrok obydwu zwrócił się w jej stronę. Polka powoli podniosła głowę, próbując jednocześnie unieść się lekko na rękach.

- Niczego się nie nauczyłaś... - odparł Gilbert z niebezpiecznym błyskiem w oku

- I nie nauczę... A już na pewno nie twojego jebanego języka.

Zachodnie mocarstwo wzięło nogę z pleców dziewczyny i kucnęło przy niej, chwytając w dłoń jej bladą twarz.
Zanim Austriak zdążył cokolwiek powiedzieć, Gilbert szybkim ruchem zdzielił dziewczynę z pięści.

- Chcesz coś jeszcze powiedzieć? - spytał ironicznie, nadal kucając w jej pobliżu

Blondynka spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. Zanim zdążył zareagować, dziewczyna splunęła mu świeżą krwią na marynarkę.

- Pierdol się... - odparła zimnym tonem

Chłopak zacisnął zęby ze złości i ruszył w stronę drzwi wyjściowych.

- Czyżbyś się mnie przestraszył? - odparła ironicznie

Prusak zatrzymał się, jakby nad czymś rozmyślał, po czym odwrócił się gwałtownie, biorąc zamach, aby kopnąć leżącą.

Austriak nie mógł nic z siebie wydusić, więc tylko patrzył bez słowa, na to co robi jego kuzyn.

- Gilbert przestań!!!

Prusak zatrzymał się w pół ruchu. Obydwoje zwrócili się w stronę nowoprzybyłej.

- Oh, witaj mein Liebchen. - odparł przyjaźnie Gilbert, podchodząc do, stojącej przy framudze, brunetki

Ta jednak szybko ominęła adoratora i, lekko trącając go ramieniem, dopadła leżącej blondynki.

- Fela! - krzyknęła Elizabeta i, chwytając jej nadgarstek, zwróciła się w stronę Prusaka - Powiedziałeś co miałeś powiedzieć? Więc wynoś się stąd! Nie chcę Cię na oczy widzieć!

Gilbert tylko uśmiechnął się ironicznie i w ciszy ruszył w stronę drzwi.

- Jeszcze cofniesz te słowa, mein Liebchen... - i zniknął w ciemnościach jesiennego wieczoru

Zapanowała chwilowa cisza.

- Jej puls jest słaby... - odparła cicho Węgierka, gwałtownie podnosząc się z podłogi - Roderich, zanieś ją do pokoju gościnnego! Za chwilę przyjdę tam z apteczką!

Chłopak jednak nawet się nie poruszył. Dalej próbował zrozumieć co tu właśnie się stało.

- No co tak stoisz! Rusz się! - krzyknęła brunetka, znikając w głębi domu

Roderich szybko się otrząsnął, chwycił blondynkę i energicznym krokiem ruszył w stronę wskazanego pokoju. Nigdy nie był zbyt silny, więc wielkie musiało być jego zdziwienie, kiedy bez żadnego trudu  podniósł drobną dziewczynę...

TimeSkip

Jak tylko Elizabeta wpadła do pokoju, dosłownie wyrzuciła z niego Austriaka i zajęła się opatrywaniem rannej przyjaciółki. W tym samym czasie na korytarzu, oparty o ścianę, brunet był całkowicie pogrążony w swoich myślach.

- Czy ona w ogóle zauważyła, że trafiła do innego domu? Jak zareaguje, gdy mnie zobaczy...?

Chłopak powoli zsuwał się po ścianie, aż usiadł na miękkim dywanie. Podkulił nogi, chowając w nich twarz. Czekał...

TimeSkip

Po kilku godzinach bezczynnego siedzenia przed drzwiami, postanowił sprawdzić, co dzieje się w środku. Martwił się o, siedzące tam same, dziewczyny.

- Dlaczego tak długo nie wychodzą? - pomyślał, delikatnie naciskając na klamkę

Gdy uchylił drzwi, wejrzał do środka, sprawdzając, czy nie narazi się na węgierski gniew i krzyk.
W ulgą stwierdził, że Elizabeta jest całkowicie skupiona na swojej przyjaciółce. Starając się nie zdradzić swojej obecności, na palcach podszedł bliżej łóżka, na którym leżała Polka.

- Co ty tu robisz. - odparła zimnym tonem Węgierka, nie spuszczając wzroku z bladej twarzy Felicji

- C-Chciałem sprawdzić jak się czujecie... Obydwie. - odpowiedział - Nie wyszłaś z tego pokoju od przeszło pięciu godzin, więc pewnie jesteś zmęczona. Idź się położyć, a ja-

- Myślisz, że zostawię Cię z nią sam na sam, po tym co jej zrobiłeś?! - krzyknęła, odwracając się w jego stronę

Chłopak cofnął się o krok na tak gwałtowny zryw.

- To twoja wina, że w ogóle jest w takim stanie! - kontynuowała - Gdyby nie wasza trójka...

W jej oczach pojawiły się łzy. Chwyciła za chudą dłoń przyjaciółki i ponownie odwróciła się w jej stronę.

- Wyjdź. Nie chcę cię tu widzieć.

Roderich opuścił głowę i posłusznie skierował się w stronę wyjścia. Zanim opuścił pokój, odwrócił się na krótką chwilę, aby spojrzeć w stronę łóżka.

- Przepraszam Cię, Felicjo... - szepnął, zanim opuścił pokój

TimeSkip

Od pamiętnego dnia minęły już 2 tygodnie. Elizabeta nadal nie opuszczała przyjaciółki na krok, a Roderich coraz bardziej zaczynał przeżywać całą tą sytuację.
Trzy razy dziennie zanosił jedzenie pod drzwi pokoju gościnnego, w którym znajdowały się dziewczyny. Tylko puste talerze utwierdzały go w fakcie, że nadal żyją. Była to jednak jedyna informacja, jaką posiadał...

- Czy Elizabeta w ogóle śpi? Czy Felicja się już obudziła? - takie pytanie zaprzątały mu głowę przez cały dzień

Czuł, że cała ta sytuacja powoli go przerasta. Nie może pracować, bo cały czas myśli o Polce i Węgierce, nie może spać, bo męczą go koszmary przeszłości.

- Co mam zrobić...? - zapytał sam siebie załamanym głosem, siedząc w swoim ulubionym fotelu

Nawet gra na pianinie nie daje mu żadnego ukojenia. Nigdy wcześniej nic takiego się nie zdarzało... Czy to przez stres? Przez strach? A może po prostu przez wszechobecne zmartwienie?
Wiedział tylko jedno. Musi sprawdzić co dzieje się w tym pokoju. Czy z dziewczynami wszystko dobrze. W innym wypadku prawdopodobnie nie wytrzyma tego całego napięcia.

Gwałtownie poderwał się z fotela i energicznym krokiem ruszył w stronę pokoju gościnnego.

Gdy stanął przed dębowymi drzwiami, delikatnie położył dłoń na klamce... Jednak... Coś mówiło mu, aby tego nie robił.  Jego ręka zaczęła drżeć, a na czole pojawiły się kropelki potu.

- Muszę wiedzieć, czy wszystko z nimi w porządku. - odparł sam do siebie, po czym, ignorując dziwne uczucie, pewnym ruchem nacisnął na klamkę i delikatnie uchylił drzwi

W pokoju, ze względu na późną godzinę, panowała kompletna ciemność. Jedynie księżyc oświetlał to pomieszczenie, sprawiając, że nawet zwykłe, drewniane meble wyglądały, jakby zrobione były z  cennego kryształu. Chłopak powoli i ostrożnie stawiał kolejne kroki. Gdy dotarł do łóżka, zauważył śpiącą na krzesełku Elizabetę, której, sporych rozmiarów, wory pod oczami, wskazywały na to, że mało ostatnio spała... Jeśli w ogóle.
Na łóżku obok spała Polka. Wyglądała o wiele lepiej niż ostatnio. Jej twarz nabrała dawnych, rumianych kolorów, na policzkach pojawiły się delikatne rumieńce, a włosy odzyskały swój pszeniczny kolor.

Uwagę od Felicji odwróciło kichnięcie Elizabety. Gdy Roderich przyjrzał się bliżej, zauważył, że dziewczyna drży, a jej nos jest cały czerwony. Delikatnie przyłożył jej dłoń do czoła.

- Całe szczęście... Nie ma gorączki. - pomyślał, chwytając ją i lekko podnosząc do góry

Wyszedł z pokoju z Węgierką na rękach, kierując się w stronę jej sypialni, gdzie położył ją na łóżku i przykrył puchatą pierzyną.

- Teraz ja zajmę się Felicją, więc odpocznij... - szepnął, po czym ruszył z powrotem do pokoju, w którym leżała Polka

Gdy usiadł na krześle obok, poczuł kolejne dziwne uczucie... Tym razem jednak było o wiele przyjemniejsze. Może to ulga? Może szczęście? Nie umiał określić.
Przysunął się bliżej, aby móc oprzeć się o brzeg łóżka.

- Witaj Felicjo. Jak się czujesz? - zaczął, chwytając jej pobliźnioną dłoń

Cisza.

- Mam nadzieję, że już lepiej...

Cisza.

- Wiesz... Zastanawiałem się ostatnio... Dlaczego ja to w ogóle zrobiłem? Chciałem bogactwa? Ziem? Ludzi? Nie pamiętam...

Cisza.

- No cóż... Powód chyba nie jest teraz ważny... Nie dam rady cofnąć, tego co zrobiłem, prawda?

Cisza.

- Nie ważne, co się stanie... Nie ważne, co bym nie powiedział, nie dam rady oddać ci tego, co straciłaś... - w jego oczach pojawiają się łzy

Cisza.

- Elizabeta miała rację, prawda? To wszystko moją wina...

Cisza.

- To ja to zacząłem... To przeze mnie cierpiałaś przez te wszystkie lata... I nadal cierpisz.

Cisza.

- Czy to, że dałem twoim ludziom trochę wolności, choć w niewielkim stopniu mnie usprawiedliwia? Oczywiście, że nie... Zgodzisz się ze mną?

Cisza.

- Dlaczego ja to w ogóle mówię? - odparł z ironicznym uśmiechem, ocierając koszulą, spływające po policzkach, łzy - Może mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Cisza.

- Co ja mówię... Nie ważne co bym zrobił, to nigdy się nie stanie.

Cisza.

Roderich oparł się na przedramionach, próbując powstrzymać i ukryć, kapiące na pościel, łzy.
Chwycił mocniej dłoń dziewczyny, jakby chciał znaleźć w niej podporę.

- Tak bardzo cię przepraszam... Błagam, wybacz mi... - błagał Austriak, nie próbując już nawet powstrzymać płynących łez

Nie wiedział, ile tak łkał. Czas w tym momencie nie miał dla niego znaczenia. Tak długo czekał, aby dać upust wszystkim dręczącym go emocjom.

W pewnym momencie Roderich nie czuł już ciepła pod swoją dłonią. Zamiast tego, przyjemne uczucie spłynęło po nim od strony głowy. Zdziwiony podniósł zaczerwienione od łez oczy i spojrzał prosto w spokojne, szmaragdowe tęczówki.
Dziewczyna uśmiechała się wyrozumiale, jednocześnie głaszcząc chłopaka po lśniących, brązowych włosach.

- Masz rację. - odezwała się w końcu zachrypniętym głosem - Nie damy rady cofnąć tego, co już się stało, nie ważne, jak bardzo byśmy chcieli... Możemy jednak wspólnie zatroszczyć się o lepsze jutro, prawda?

Na jej twarzy pojawił się szeroki, promienny uśmiech.

- Nie mówię, że wybaczę Ci wszystko co zrobiłeś... Nie mam jednak powodu, aby nienawidzić się do końca życia. Dałeś moim ludziom wolność, której tak potrzebowali w tych okrutnych czasach. Dałeś możliwości... Nawet nie wiesz, jak jestem ci za to wdzięczna...

W oczach chłopaka znowu pojawiły się łzy. Felicja widząc to, przysunęła się bliżej i delikatnie przytuliła chłopaka.

- Cii, już dobrze...

Trwali tak do czasu, aż chłopak, w miarę, się nie uspokoił.

- Wiedz jednak, że, mimo tego co powiedziałam, nadal żywię do ciebie urazę. - odparła spokojnie

- Nie dziwię się... - westchnął, ocierając ostatnie łzy - Ty wiedz jednak, że postaram się zrobić wszystko, aby odkupić moje winy.

- Trzymam Cię za słowo... Rodi. - odparła z ironicznym uśmiechem

Pierwszy raz od dawna na twarzy Austriaka pojawił się uśmiech. Mały, prawie niezauważalny, ale jednak.

Oni jeszcze nie wiedzą, co przyniesie przyszłość... Chwile smutku i radości, bólu i błogości...

Z góry przepraszam za tak WIELKĄ nieaktywność... Do końca roku postaram się napisać wszystkie OS i skończyć książkę z headcanonami...