De scherpe tonen van Christiaans gefluit gonsden door haar hoofd, ook al was hij zelf al minuten geleden achter de voordeur van zijn huis verdwenen. Twee huizen verderop bleef ze achter een heg staan, haar wijdopen ogen gericht op Christiaans deur.

Haar zielenlied. Hij kende haar zielenlied.

Maar dat kon toch helemaal niet? Als er één ding was wat ze zeker wist, dan was het wel dat Christiaan niet haar zielsverwant was. Niet alleen omdat ze elkaar nooit gemogen hadden, maar ook omdat hij een vrouw en kind had.

Was het dan toch niet waar wat mensen zeiden? Was het niet je zielsverwant, maar een compleet random persoon die hetzelfde lied als jij in hun hoofd had?

Het maakt niet uit, dacht ze stellig. Christiaan en ik zal nooit gebeuren. Zeker niet na wat hij me aangedaan heeft. Ze voelde de angst nog steeds over haar rug lopen bij de gedachte aan het gekraak van haar voordeur.

Mara onderdrukte een rilling en viste haar telefoon uit haar broekzak. Op internet zocht ze het nummer van de lokale politie op. Datzelfde nerveuze gevoel dat ze eerder die middag bij de uitgeverij had gevoeld, overspoelde haar opnieuw. Voordat ze de kans had zichzelf te kalmeren, werd er opgenomen.

'Ja, hallo, met Mara Ossevoort. Zou ik misschien kunnen spreken met... Eh...' Kut, hoe heette die agente ook alweer? De Jong? Nee. De Vries? Oh! 'Zou ik mevrouw De Groot kunnen spreken?'

'Natuurlijk,' zei de vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn. 'Ik verbind u door, één moment.'

Een paar seconden lang hoorde Mara niets dan het kloppen van haar eigen hart in haar keel. Toen klonken opnieuw de tonen van een telefoon die overging. De derde toon werd onderbroken. 'Met Agnes de Groot.'

'Goedemiddag, met Mara Ossevoort, van... Van die inbraak eerder deze week? U kwam met uw collega bij mij om te helpen. Het was midden in de nacht?' voegde ze onzeker toe. Zou die agente dit nog weten? Hoe vaak gebeurden dit soort dingen?

'Ah, ja, Scheldestraat, nietwaar?'

'Precies!' antwoordde Mara opgelucht.

'Sorry, mevrouw Ossevoort, maar we hebben helaas nog geen nieuwe ontwikkelingen in het onderzoek. Het gebrek aan bewijs maakt dit een erg lastige zaak.'

'Oh, nee, dat is prima, ik... Ik belde eigenlijk omdat... Nou, omdat ik erachter gekomen ben wie de inbreker was.'

'Oh?' Er klonk geritsel van papier aan de andere kant van de lijn. 'Vertel.'

Mara's ogen flitsten naar de dichte deur van Christiaans huis. Ze haalde diep adem en zei, 'Ik denk dat het Christiaan Hilhorst was.'

De agente humde en herhaalde zijn naam. 'Oké, en hoe bent u hierachter gekomen?'

De veelbetekenende blik tussen de twee agenten, toen ze vertelde dat ze de inbreker haar zielenlied had gefloten, vulde haar hoofd. Ze schraapte haar keel en schudde haar hoofd om van het beeld af te komen. 'Ik weet ondertussen wat er gestolen is. U heeft het misschien wel in het nieuws gezien: het manuscript van L.J. Mooij's nieuwste boek.'

De agente humde weer.

'Christiaan is – was – mijn collega. Nu ik ontslagen ben, heeft hij L.J. Mooij als cliënt gekregen. Hij had dus een goede reden om het manuscript te stelen.'

'Motief alleen is niet genoeg, mevrouw Ossevoort.'

'Dat weet ik,' zei Mara snel. 'Er is meer. Weet u nog dat ik zei dat ik de schoenen van de inbreker had gezien? Ze waren van leer. Christiaan draagt zulke schoenen. En het deuntje dat hij toen floot.' Ze durfde niet opnieuw te zeggen dat het haar zielenlied was. Dat hoefde waarschijnlijk ook niet; die agenten zouden nooit de gek vergeten die had beweerd dat haar zielsverwant bij haar was ingebroken om haar te vermoorden. 'Ik heb het hem nu net weer horen fluiten.'

Ze hield haar adem in, terwijl het aan de andere kant van de lijn stil bleef.

'Goed,' zei de agente uiteindelijk. 'Ik heb het genoteerd. Bedankt voor deze informatie, mevrouw Ossevoort.'

Mara's mond viel open. 'Wat... Dat is alles? Gaan... Gaan jullie er ook iets mee doen?'

De Groot zuchtte. 'Ik zal kijken wat we met deze informatie kunnen, maar waarschijnlijk is het niet veel. U moet begrijpen dat het bewijs dat u levert niet erg overtuigend is. Iedereen kan een deuntje fluiten en hij is ook niet de enige man met leren schoenen. Het is allemaal indirect. We zullen meer direct bewijs nodig hebben als we hier iets aan willen doen.'

Vol ongeloof staarde ze naar de stoep onder haar voeten. Indirect bewijs. Zoiets had Lilian ook al gezegd.

Nog steeds wilde niemand haar geloven.

Motief, schoenen en een melodietje. Natuurlijk was het niet genoeg. Wat dacht ze nou eigenlijk?

Ze knipperde verdwaasd met haar ogen toen ze zich realiseerde dat de verbinding verbroken was.

Wat een klotesituatie. De man die bij haar had ingebroken en haar jeugdtrauma had opgerakeld was niet alleen haar collega, maar kende ook nog haar lied. Christiaan had alles van haar gestolen. Niet alleen het manuscript, maar ook haar baan. Haar leven.

En hij kwam er nog mee weg ook.

De deur van zijn huis, waar ze nog steeds naar keek vanuit haar plekje achter de heg verderop in de straat, ging open en een klein jongetje sprong naar buiten. Zijn moeder, een slanke vrouw met een trotse lach op haar gezicht, haalde de plastic hoes van hun zandbak af. 'Blijf in de tuin, lieverd. Papa komt je straks halen voor het eten.'

'Oké, mama!' riep het jongetje over zijn schouder, zijn handen al diep begraven in de zandbak.

Fronsend keek ze toe terwijl Christiaans zoontje zich vermaakte met het zand. Hij had een gezin. Hoe was het mogelijk dat hij haar zielenlied kende?

Terwijl de lange noten opnieuw door haar hoofd speelden, realiseerde ze zich met een schok dat er iets niet klopte. De enige tonen die hij gefloten had waren die langzame, harmonische klanken. Mara's zielenlied kreeg daarna een sneller tempo; dat had Christiaan nooit gefloten. Hij kende alleen het begin.

Ze dwong haar gedachten op een rijtje, terwijl het jongetje, schaterend van het lachen, zijn eigen zandkasteel omver gooide. Christiaan kende alleen het begin van haar lied. Dat kon twee dingen betekenen. Óf hij had een andere melodie in zijn hoofd die er toevallig ontzettend op leek, óf hij had het lied ergens gehoord maar kon het niet onthouden. Dat was immers het idee van het zielenlied; je kon het fluiten, zingen of spelen zoveel als je wilde, maar een ander zou jouw lied nooit kunnen onthouden.

Niemand behalve je zielsverwant kon het lied naspelen.

Een golf van opluchting overspoelde haar. Nee, Christiaan was niet haar zielsverwant. Maar hij had wel bij haar ingebroken. Hij had wel haar leven verpest.

Voor ze zich kon bedenken, stapte ze om de heg heen en beende ze richting het huis. Maar ze had nog maar een paar stappen gezet toen het jongetje in de zandbak begon te neuriën. Een plotselinge windvlaag zond de kou door haar botten heen.

Mara hield haar adem in terwijl het jongetje de langzame eerste tonen van haar lied neuriede. Dit meen je toch niet? Hij is vijf! Hij zal toch niet...

Ze had wel eens eerder dergelijke verhalen gehoord. Het was niet ongekend. Af en toe lag er een compleet ongepast manuscript op haar bureau over een groot leeftijdsverschil tussen twee zielsverwanten. Maar een kind van vijf...?

Plotseling gingen de noten van het jongetje omlaag, terwijl die van haar lied omhoog zouden moeten gaan. Een opgeluchte zucht ontsnapte haar. Dit was haar lied niet. Hij was gewoon een kind. Hij had het melodietje vast van zijn vader gehoord en probeerde het na te doen.

Op dat moment verscheen er iemand in de deuropening. 'Ben!' riep hij. 'Het eten is klaar!'

Het jongetje sprong op en rende langs zijn vader heen het huis binnen. Voordat Christiaan de deur dicht kon gooien, stapte Mara naar voren.

'Christiaan!'

De schrik stond in zijn ogen toen hij zich omdraaide. 'Wat doe jij hier?'

Aan het begin van de tuin bleef ze voor het lage, gesloten hekje staan. 'Ik weet dat jij het was.'

Christiaan trok wit weg. Zijn lippen persten samen tot een dunne lijn. 'Ik weet niet waar je het over hebt,' zei hij, maar zijn stem kraakte.

Hij was het. Dat kon ze aan alles zien; zijn gezichtsuitdrukking, zijn stem, zijn houding – gespannen spieren en gebalde vuisten – zelfs de manier waarop hij onbewust een stapje achteruit zette. Hij had haar baan afgenomen. Haar leven verziekt. Het was allemaal zijn schuld.

Aangemoedigd door toenemende zekerheid zette ze een laatste stap dichterbij, zodat ze met haar benen tegen het lage hekje aan leunde. 'Jij bent mijn appartement binnengedrongen. Jij hebt De Schaduwtuin gestolen.' Haar stem klonk verrassend helder.

'Onzin!' schamperde hij, maar zijn ogen verraadden angst. 'Je bent gewoon jaloers, omdat ik nu met L.J. Mooij werk.'

'Jaloers?' Een korte, vreugdeloze lach ontsnapte haar. 'Waarom zou ik jaloers zijn op jou? Je bent niets meer dan een ordinaire dief, Christiaan.'

Hij liep rood aan en zette nog een stap naar achteren. 'Als je dat kon bewijzen dan was de politie nu hier, niet jij!'

'Oh, maar ik heb bewijs,' blufte Mara. 'Ik heb je gezien toen je langs mijn slaapkamerdeur liep. En ik heb je gehoord. Dat deuntje dat je zo graag fluit? Je hebt jezelf zo gemakkelijk verraden.'

Even stond hij met zijn mond vol tanden terwijl haar woorden tot hem doordrongen. Zijn ogen schoten schichtig heen en weer. Maar na een paar lange momenten herpakte hij zich.

'Dat deuntje? Dat heb ik gewoon ergens in een café gehoord. Iemand speelde het. Er zijn vast honderden mensen die dat melodietje kennen. Dat bewijst niets! En... En als je me echt gezien had, dan had de politie allang aan mijn deur geklopt.' Een zelfvoldane grijns verscheen op zijn gezicht. 'Je hebt helemaal niks. Je bluft gewoon!'

Mara's kaken verstrakten. 'Wacht maar!' riep ze. 'Je komt hier niet mee weg.'

'Ik weet niet waar je het over hebt,' grijnsde hij, terwijl hij twee grote stappen naar voren zette. 'Maar ik laat me niet bedreigen. Rot op, of ik bel de politie. Eens zien wie ze dan gelijk gaan geven.'

Bloed steeg naar Mara's hoofd. Ze wist dat hij gelijk had; als de politie er nu bij kwam, dan was zij degene die in de problemen zat. Maar zijn honende toon zorgde dat ze niet meer logisch kon nadenken. Hij had haar leven vergalt en nu zat hij haar er nog mee te bespotten ook.

'Doe maar dan!' schreeuwde ze. 'Bel ze maar! Ik weet dat jij het was, Christiaan, en ik zal het bewijzen ook!'