Ik open mijn ogen. Ik zie een wit plafond. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Ik kijk opzij. Er staat een stoel naast mijn bed. Sinds wanneer staat er een stoel naast mijn bed? In de stoel zit Ace. Wat doet Ace hier nou weer? Hij slaapt. Ik glimlach. Hij is zo schattig als hij slaapt.

Ineens komt er een vrouw binnenlopen. Ze heeft witte kleding aan. Het lijkt wel ziekenhuiskleding. Ineens herinner ik me alles weer. De vrouw glimlacht naar me. Ze checkt al mijn kabeltjes en loopt dan weer weg.

Ace slaapt nog steeds. 'Ace,' fluister ik. Verbaast opent hij zijn ogen. Als hij ziet dat ik mijn ogen open heb, springt hij op. Hij kijkt me vol ongeloof aan. Er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Mijn vader en moeder komen nu ook naar binnen rennen. Ze slaan hun armen om me heen. Ik word geplet. 'Help,' weet ik uit te brengen. Snel laat iedereen me los. Ik schiet in de lach. 'Wat doen jullie hier allemaal?'

Na een hele uitleg snap ik alles. Ik krijg dus nu kunstmatige voeding. Maar wat nou als ik dat nu helemaal niet wil? Heb ik geen keus?

Ace en mijn ouders zijn weg en de dokter komt binnen. 'Dus, Julius?' zegt hij. 'Ja?' vraag ik. 'Hoe gaat het?' Wat is dit voor een gedoe? 'Het gaat beter,' antwoord ik. 'Mooi zo,' zegt de dokter. 'Ik heb een paar vragen voor je.' Ik knik. 'Waarom wil je afvallen?' Ik slik. Dat gaat hem niets aan. Toch zegt iets in me dat ik eerlijk moet zijn. 'Ik ben dik.'

Het blijft een hele tijd stil. 'Je bent absoluut niet dik, Julius. Je hebt extreem ondergewicht.' Ik schud mijn hoofd. Hij liegt, sowieso. Ik antwoord niet. 'Je zult moeten snappen waarom je kunstmatige voeding krijgt. Je moet aankomen.' Ik verslik me. Na al de moeite die ik heb gedaan. Wat zijn ze verschrikkelijk gemeen! Ik sla mijn armen over elkaar. 'Snap je dat?' vraagt hij. Ik knik om er vanaf te zijn.

De dokter schraapt zijn keel. 'Gebruik je een site voor het afvallen?' Hier ga ik dus even geen antwoord op geven, tenminste geen eerlijk antwoord. Ik blijf zwijgen. 'Ik wil graag een antwoord.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik gebruik geen site.' De dokter knikt. 'Bedankt voor je antwoorden.' Hij loopt de kamer uit.

Ace komt binnenlopen. Ik glimlach. Hij gaat op de rand van mijn bed zitten. Ik sla mijn armen om hem heen. 'Ik hou van je,' fluister ik in zijn oor. 'Ik hou ook van jou,' antwoordt hij. Hij kust me op mijn mond.

'Beloof je me dat je gaat proberen te eten?' fluistert hij wanhopig. Ik sla mijn ogen neer. 'Ik zal het proberen.' Hij slaat zijn armen om me heen. Ik leun met mijn hoofd op zijn schouder. Wil ik eigenlijk wel eten?