Ik schuif ongemakkelijk heen en weer op mijn stoel. Julius is nu wel erg lang weg. Ik steek mijn vinger op. Ik krijg de beurt. 'Mag ik even naar het toilet?' vraag ik. 'Ja,' antwoordt de docent. Hij is allang vergeten dat Julius op het toilet zit.

Ik ren naar het toilet toe. Ik smijt de deur open. Julius ligt levenloos op de grond. Ik ren naar hem toe. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Zijn hart klopt nog, heel zachtjes. Ik pak snel mijn telefoon en toets 112 in. Als er wordt opgenomen, begin ik in paniek te schreeuwen. 'Kom nu! Mijn vriend ligt hier bijna dood op de grond!' Ik noem de naam van de school en de plek waar ik ben en ze beloven dat ze nu meteen vertrekken.

Na vijf minuten komen de ambulancebroeders naar binnen gerend. Ze nemen Julius van me over, leggen hem op een brandcard en rijden hem snel naar de ambulance. Ik mag mee in de ambulance. De ambulance rijdt in een hoog tempo naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis wordt er snel gehandeld. Julius wordt naar een kamer gereden en aangesloten aan een hele hoop kabels. Ik moet in de wachtkamer wachten. Alles gaat in een trance voorbij. Dokters lopen in en uit. Zusters rennen heen en weer. En ik? Ik zit maar te wachten.

Na een hele tijd komt er een dokter op me af gelopen. Ik spring op. 'Jij bent hier voor Julius?' vraagt hij. 'Ik ben zijn vriend,' antwoord ik. De dokter glimlacht. 'Julius' status is nu stabiel. Je hebt goed gehandeld. Als jij er niet was, was Julius er nu misschien niet meer.' Ik slik. 'Ik weet niet of je weet waarom dit is gebeurd,' gaat de dokter verder. 'Julius eet niet meer,' zeg ik snel. 'Dat klopt,' zegt de dokter. 'Julius heeft extreem ondergewicht. Hij heeft ook al een hele tijd niet meer gegeten. Daardoor is hij dus flauwgevallen. Hij krijgt nu kunstmatige voeding. Beetje bij beetje, want zijn maag kan niet veel meer verdragen.' Ik knik. 'Je mag even bij hem gaan kijken,' zegt de dokter.

Ik loop de kamer binnen. Tranen schieten in mijn ogen als ik Julius daar zie liggen. Hij is super bleek en vol kabeltjes. Ik ga op de stoel naast zijn bed zitten. Ik pak zijn hand vast. 'Julius, ik had je toch zo gezegd te gaan eten. Waarom heb je niet geluisterd?' fluister ik. Ik buig mijn hoofd en laat de tranen over mijn gezicht stromen.

De vader en moeder van Julius stormen de kamer binnen. Ik kijk op. Het gezicht van Julius' moeder is betraand, net zoals mijn gezicht. Ze stormt op me af en neemt me in haar armen. 'Dankjewel,' fluistert ze. 'Je hebt goed gehandeld.' 'Ik zou alles voor hem doen,' zeg ik. Mijn stem is schor. Ik loop de kamer uit en laat Julius alleen met zijn vader en moeder.

Ik zie de dokter voorbijlopen. Ik klamp hem vast. 'Hoe lang duurt het voordat Julius wakker wordt?' vraag ik. De dokter denkt na. 'Niet lang. Hij zal nog een paar uur buiten bewustzijn zijn, maar dat komt door de klap.' 'Hij wordt dus wakker?' vraag ik. De dokter knikt.