Ik word wakker met een enorme pijn in mijn been. Ik knipper met mijn ogen. Julius ligt naast me. Hij is vast in slaap gevallen. Ik glimlach.

Zachtjes por ik hem tegen zijn schouder. Hij opent zijn ogen. 'Goedemorgen,' gaapt hij. 'Goedemorgen,' antwoord ik. 'Ben je wel om de twee uur wakker gemaakt?' Julius knikt. 'Helaas wel! Mijn moeder was hier ook, dus.' Ik knik slaperig.

Ik pak mijn mobiel. Ik scroll door mijn berichten, maar er staat niks belangrijks tussen. Dan valt mijn oog op een berichtje. Het is van een onbekend nummer. 'Je hoort hier niet. Je verdient het om neergestoken te zijn. Je bent niks waard!' lees hardop voor. Wat is dit voor onzin?

Ik besluit het maar gewoon te negeren. Maar als ik bij Instagram kijk, zie ik hetzelfde bericht bij al mijn foto's staan. Ik verwijder de berichten. Ik leg mijn mobiel weer op het nachtkastje. Hier word ik ook niet echt vrolijk van.

Julius pakt zijn mobiel. 'Wat?' roept hij uit. Hij laat me zijn mobiel zien. Ik zie dezelfde berichten die ik heb gekregen. 'Ik weet niet wat het is,' antwoord ik. Julius kijkt me verdrietig aan. 'Wat hebben ze toch tegen ons?' roept hij uit. Ik haal mijn schouders op. 'Waarschijnlijk weten ze niet wat echte liefde is.' Ik geef hem een kus.

'We moeten er toch echt wat aan doen?' zegt Julius. 'Misschien als we er geen aandacht aan besteden?' stel ik voor. Terwijl ik dit zeg, realiseer ik me dat dit absoluut niet gaat werken. 'We kunnen ook gewoon in het openbaar hand in hand lopen,' zeg ik aarzelend. 'En dan?' vraagt Julius. 'Hopen dat ze stoppen,' zeg ik lachend. 'We kunnen het altijd proberen,' lacht hij.

De rest van de dag doen we niet heel veel. We hangen een beetje in bed. Ik probeer een stukje te lopen met krukken, wat niet met veel succes gaat en we eten. Dan komt Julius' moeder binnen. 'Julius, we gaan!' zegt ze. Julius kijkt haar boos aan. 'Ik wil bij Ace blijven!'

Ik begin te lachen. 'Dat is heel lief,' begin ik. 'Maar je mag echt wel naar huis gaan.' Julius schud zijn hoofd. 'Ik wil hier blijven.' Ik kan nu niet meer stoppen met lachen. 'Waarom?' weet ik uit te brengen. 'Anders mis ik je,' zegt hij zacht.

Ik geef hem een knuffel. 'Morgen mag je heel vroeg in de ochtend komen,' zeg ik. 'Daar hou ik je aan!' roept Julius. 'Om zeven uur ben ik hier.' Hij glimlacht.