Ik sta te wachten op Ace. We hebben besloten om samen naar school te fietsen. Dat is veiliger voor ons allebei. Ik wil niet naar school.

Als we op school aankomen, kijkt iedereen ons aan. Ze tikken elkaar aan en fluisteren. Ik voel me zeer ongemakkelijk. Dan komt Sara op me afrennen.

'Jij bent echt een idioot!' gilt ze en ze geeft me een klap in mijn gezicht. Ik probeer iets te zeggen, maar ze is me voor. 'Ik had nooit een relatie met je moeten nemen. Wie neemt er nou verkering met een flikker?' Ze lacht. Deze keer niet haar heldere lach.

Woedend stampt ze naar haar vriendinnen. 'We hadden toch niet zo lang verkering,' lach ik. Ace grijnst. 'We halen gewoon het positieve uit alles.' Hij pakt mijn hand en trekt me de school in.

We gaan naast elkaar zitten. Er wordt nog steeds gefluisterd en de docent merkt dat er iets aan de hand is. Dan komt de rector de klas binnen. 'Ace en Julius, komen jullie maar even met mij mee.'

Angstig zit ik in het kantoor van de rector. Mijn handen zijn nat van het zweet. De rector kijkt ons aan. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij. Ik begin te lachen. Onder de tafel geef ik Ace een schop. 'Waar heeft u het over. Wij weten van niks!' lach ik. Ace knikt enthousiast.

'Ik heb geruchten gehoord dat jullie uit de kast gekomen zijn?' De rector trekt een wenkbrauw op. 'Dat is waar,' zeg ik en ik kus Ace op zijn mond. 'Prettige dag verder!' We lopen hand in hand zijn kantoor uit.

Na school loop ik naar de fietsenstalling om mijn fiets te pakken. Ace is naar zijn fiets, maar zal op me wachten bij de uitgang. Ineens voel ik hoe iemand me bij mijn kraag vastpakt. Ik word tegen de muur geduwd. Ik kijk in twee donkere ogen. En die staan niet zo vriendelijk.

'Wat moet je?' weet ik uit te brengen. De jongen grijnst. 'Homo's horen hier niet,' zegt hij. 'Ik ben zo weer weg, maak je geen zorgen!' antwoord ik. 'Ze horen niet op de wereld,' zegt de jongen. Nu begin ik bang te worden.

'Dus-' Ik voel hoe hij tegen mijn kaak aan slaat. Ik hou mijn armen beschermend voor mijn gezicht. Hij stompt me in mijn buik. Ik hap naar adem. Hij trapt me tegen mijn schenen. 'Stop!' zeg ik zacht. 'Wil je dat?' vraagt de jongen. 'Ja,' fluister ik. Hij slaat me meerdere keren in mijn gezicht. Ik proef bloed. Hij begint op me in te slaan alsof ik een boksbal ben. Ik heb de kracht niet meer om me te verdedigen. Langzaam val ik weg.

Ineens voel ik hoe de jongen van me af wordt getrokken. Ik zak in elkaar. Ik kijk in de bezorgde ogen van Ace. 'Het komt goed,' fluistert hij. 'Ik ga een ambulance bellen.' Ik knik en zak dan weg in een droomloze slaap.