'Ik ben er klaar mee ik wil deze ziekte niet meer hebben!' schreeuw ik. Je kan mijn stem horen echoën door de lege ziekenhuis gangen. 'Schatje, wij vinden het ook niet leuk, maar je kan het niet zomaar laten verdwijnen,' zegt mijn moeder. Ze heeft tranen in haar ogen die ze probeert te onderdrukken.

'Maar jij voelt mijn pijn niet, jij hoeft niet de hele tijd open gesneden te worden omdat ze niet weten wat je hebt!' Ik zie dat mijn moeders hart breekt van die woorden. Er glijdt een traan over haar wang en belangt met een grote plons op de grond. 'Laat mij maar gewoon even alleen,' zeg ik wijzend naar de deur. Ze wil nog wat zegen, maar draait zich dan om en verdwijnt de hoek om. Ik draai me om in het bed en beging ook te huilen.

minuten lijken wel uren, uren lijken wel dagen en dagen lijken wel weken. Ze zijn er nog steeds niet achter wat ik heb. Ze hebben wel honderden testen gedaan. Kleine testjes van een prik tot grotere van mij open snijden. Elke seconden dat ik hier ben haat ik. Niemand is aardig en niemand behandelt me als een 15 jarige, wat ik ben, maar meer als een baby.

Ik ben er echt helemaal klaar mee. Mijn lichaam gaat het toch begeven. Het is namelijk al definitief, ik ga dood en wel al aan het einde van deze week. Ik heb besloten om thuis te sterven met mijn familie want vrienden heb ik niet. Ik wist namelijk allang dat mijn lichaam het op zou gaan geven. Samen met mijn ouders probeer ik nog zoveel mogelijk te doen, maar uiteindelijk zal ik toch sterven

Er wordt op de deur geklopt. Ik ren er heen en doe hem met een ruk open uit enthousiasme. Er staat een man. Hij heeft een zwart pak, zwarte zonnebril en zelfs zwarte schoenen. Ik wil net iets zeggen, als hij mij voor is. 'Ik ben hier heen gestuurd om je dit te geven,' zegt hij met een zware stem. Hij duwt een briefje in mijn vingers. 'Wij kunnen je nog een kans geven om te blijven leven aangezien de rest het opgeeft.' Met een ruk draait hij zich om, stapt in een zwarte Chevrolet Suburban en rijdt weg. Nog een beetje in shock door wat er is gebeurt kijk ik op het briefje. Er staat alleen een telefoonnummer op.

Ik twijfel wat ik zou doen: bellen of niet bellen. Ik ga naar binnen en sluit de deur. Ik pak mijn telefoon en besluit te bellen, aangezien ik toch niks te verliezen heb.

Het nummer gaat over. 'Dus je hebt je keuzen gemaakt,' zegt een vrouwen stem. 'Ja,' zeg ik vastberaden. Ik wil namelijk niet dat mijn ouders mij op een dag dood vinden. Ik wil ze dat niet aandoen. 'Oké kom naar de hoek van 7th en 8th,' zegt ze en hangt op. Ik loop naar boven pak een rugzak en stop er wat spullen in: kleding, tandenborstel en nog wat meer. Als ik beneden ben zie ik een foto van mijn ouders en mij. Ik pak de foto uit het lijstje en stop hem in mijn tas. Ik pak een papiertje en een pen en beging te schrijven: ik hou van jullie en wil jullie dit niet aandoen dus ik vertrek.

Ik lees het nog een keer door en een traan belangt op het briefje. Ik verman me zelf en loop de deur uit. Ik loop naar de hoek en kijk niet terug.

Een mooie limousine staat op de hoek. Een man stapt uit en houdt de achterdeur open, wanneer hij mij ziet en ik stap in. Een vrouw met een donkerblauw strak jurkje zit al in de auto. Waarschijnlijk de vrouw waar ik tegen sprak over de telefoon. Ze geeft mij een injectie en alles word zwart.

Vastgebonden aan een operatie tafel word ik wakker. 'Dus je bent eindelijk wakker,' hoor ik de zelfde vrouw van eerst zeggen. 'Je zou me helpen. Waarom zit ik vast?' Vraag ik. Ze lacht duivels naar mij. 'Dacht je nou echt dat we je konden helpen?' Ik kijk neergeslagen. 'Wat wil je van mij?' vraag ik. 'Wat ik van je wil? Ik ga van jou een wapen maken. In jouw bloed zitten bacteriën die iedereen kan doden en met een paar veranderingen ben jij dus een chemisch wapen. Dus bedankt voor het dom zijn dat je ons geloofde,' zegt ze met een duistere stem.

'Waarom dood je mij dan niet gewoon?' vraag ik haar. 'Het werkt alleen als je leeft, want als jij dood gaat zal je bloed zwart worden en onbruikbaar zijn voor ons. Ik verzeker je, dat we al je bloed gaan gebruiken om de vijand te vernietigen.' Je hoort gewoon dat ze er van geniet om dat te zeggen. Waarom ben ik dan ook zo dom. Door mij zullen mensen sterven. Elke dag haalt ze zoveel mogelijk bloed uit me totdat ik bijna sterf, dan stopt ze. Want anders heeft ze namelijk niks meer aan mij. Maar vandaag is het vrijdag, de dag dat ik dood zal gaan.

Ze maakt het apparaat weer aan mij vast en zet hem aan. Ik voel al mijn bloed mijn lichaam verlaten, maar voor ik sterf zie ik de politie binnen komen. Ik weet dat het goed zou komen. In ieder geval niet met mij, maar wel met mijn bloed. Ze zullen het vinden en vernietigen. Onschuldigen zullen niet meer sterven door mij. De politie schiet de slechte mensen neer en een paar komen daarna op mij af, alleen is het al te laat. Met de gedachten dat niemand meer zou sterven door mij, sluit ik mijn ogen en blaas ik mijn laatste adem uit.