Welkom bij dag twee! Hopelijk vind je het even mooi als dag één. Ik heb een liedje voor jullie. Als je de zin: -muziek aan- ziet mag je het opleggen! 
(Anti- cleam: alle rechten gaan naar Studio 100!)

Dag 2: 

Ik word wakker van geklop op de deur. Ik kijk langzaam om me heen als ik wen aan de omgeving. Ik voel me al veel beter dan gisteren en alle gebeurtenissen komen terug. Ik kreun als ik er terug aan denk. Ik draai me om maar het geklop blijft aanhouden. Dan trekt er aan arm me weer dichter naar zich toe en ik ben meteen klaarwakker. Ik zucht opgelucht als ik merk dat het Nick maar is.  Hij kreunt ook en fluistert. 

"Ik ga wel. Jij blijft mooi liggen. Ik los het wel op." Zegt hij nog half slapend.

Hij gaat kreunend rechtstaan en wrijft in zijn ogen. Hij stapt uit het bed en gaat naar de deur. Ik ben nu toch wakker en ik ga rechtop zitten. Ik ben nieuwsgierig naar wie er klopt op onze deur. 

Nick doet de deur open en meteen komt er twee mensen vol kleur en al klaar wakker onze kamer ingelopen. Het zijn onze mentoren. 

De mentor van Nick praat als eerste. 

"Wat doen jullie nog in jullie bed? Door de vertraging van gisteren moeten we vandaag nog zoveel regelen en jullie moeten op tijd aan de trainingen beginnen!" Roept hij kwaad uit. 

Mijn mentor gaat er in mee.

"Weet je wel hoe belangrijk een planning is! Jullie kunnen dat niet zomaar verpesten door gewoon naar jullie kamer te gaan en niks meer van jullie te laten horen. De berichten dat we doorkregen van jullie beiden zijn niet al te postitief! Het draait allemaal om jullie reputatie en met jullie geweld van gisteren, is jullie reputatie er niet beter op geworden!"

Ze neemt even tijd om adem te halen en de andere mentor neemt het weer over.

"Maar jullie hebben wel de andere tributen laten zien wat jullie allemaal kunnen en dat jullie doorzetters zijn en ze zijn bang van jullie. Dat is goed." 

"Vandaag moeten jullie je echt gedragen." Zegt mijn mentor nog. 

Dan lopen ze zonder verder nog aandacht aan ons te schenken weer weg. 

Ik kijk Nick aan en hij naar mij. 

"Ik ga me beter klaarmaken voor het passen van jurken." Zeg ik dan. 

Hij knikt. "En ik voor smokings."zegt hij als hij met recht trekt van het bed en me in zijn armen neemt. "Maar we hebben nog even tijd." Zegt hij zacht.

Ik knik instemmend. We hebben nog even tijd. Nick drukt op een knopje van een afstandsbediening en een verborgen luidspreker laat een liedje schallen door de kamer. Nick lacht als hij het hoort en hij neemt een glas die op een tafel staat en vult het met een vloeistof uit een fles die ernaast stond. Hij heeft mij het glas als hij het gevuld heeft en ik drink ervan. Hij neemt zelf ook een glas en vult het. Ik drink het mijne snel op. Het smaakt weer heerlijk en laat de rest van mijn vermoeidheid van me afvallen totdat er in mijn hoofd nog alleen maar plaats is voor Nick. 

-muziek aan-

Nick neemt me dan vast en ik hem. We dansen op de maat van de muziek die van nergens maar toch ergens lijkt te komen. Ik dans samen met Nick en het is een liedje dat we allebei kennen van onze jeugd en dus zingen we het liedje ook mee.

-het liedje-

Rose: "Als je sprookjes leest in boeken, komt er steeds een prins voorbij.
Maar hoelang ik ook bleef zoeken er kwam nooit een prins voor mij." 

Nick:" 'k had de moed al opgegeven. Ik wist niet dat dit nog kon. Maar toen kwam jij in mijn leven en mijn sprookje dat begon."  

Nick: "Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Ik zie het eindeloos geluk als ik in je ogen kijk."
Rose:"Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Met jouw ben ik geloof me maar, de koningin te rijk."

Nick: "Ik wou niet meteen gaan zweven, ik was best een beetje bang.
Misschien duurde dit maar even, maar dit duurt nu al zo lang."

Rose: "Want we lachen en we huilen, alles kan en alles mag.
ik kan altijd bij jou schuilen, op een druilerige dag."

Nick: "Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Ik zie het eindeloos geluk als ik in je ogen kijk."
Rose: "Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Met jou ben ik geloof me maar, de koningin te rijk."

-tussen muziek- Nick en Rose dansen op de maat van de muziek en draaien verleidelijk om elkaar heen. Ze verliezen zich in elkaars blik. 

Nick: "En ik hoop dat ik nog jaren, lekker dicht bij jou mag zijn.
Al kan ik het niet verklaren, maar bij jou is het zo fijn."

Rose: "Want die lichtjes in m'n ogen, branden echt alleen voor jou.
Ik hoop dat je blijft geloven dat ik zielsveel van je hou."

Nick: "Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Ik zie het eindeloos geluk als ik in je ogen kijk."
Rose: "Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Met jou ben ik geloof me maar, de koningin te rijk."

Nick: "Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Ik zie het eindeloos geluk als ik in je ogen kijk."
Rose: "Jij bent mooi, lief zacht, ja alles tegelijk.
Met jou ben ik geloof me maar ,de koningin te rijk." 

-het liedje loop langzaam op zijn einde en gaat dan uit-

Ik weet niet waarom ik zo moeilijk deed in het begin. Nick is hartstikke lief voor mij. Als het liedje gedaan is kus ik hem innig en hij kust me even innig terug. We blijven zo staan voor een paar minuten tot dat we een kuchje horen. Verstoort kijken we op en we zien dat het onze escort is. 

"Sorry dat ik jullie stoor maar het is nu echt tijd voor jullie kledij voor de ceremonie. Ik neem Rose van je over Nick. Ik kom je straks ook halen." Zegt ze met een romantische blik in haar ogen. Dit vindt ze blijkbaar verschrikkelijk schattig.

Ik kus Nick nog één keer en ga dan naar de escort en ik neem haar arm en samen lopen we naar de lift. De lift neemt ons mee naar een ander gebouw. Als ik in de lift sta dan merk ik dat ik nog steeds de t-shirt van Nick aan heb en verder behalve mijn onderbroek niks. Ik bloos en ik weet niet hoe ik me hierbij moet voelen. Evi lijkt mijn ongemak te merken maar ze denkt blijkbaar dat er meer aan de hand is. 

"Ik heb gehoord dat je vannacht met Nick een kamer heb gedeeld?" Vraagt ze niet erg subtiel.

Ik bloos hevig. Niet wetend wat te zeggen of hierop te reageren. Dat is voor haar genoeg om de geruchten in haar hoofd waarheid te zien worden. 

"Ik ben zo blij voor je liefje! Jullie passen zo goed bij elkaar liefje! Jullie zijn echt zo"n mooi paar liefje! Omg liefje toen ik jullie voor het eerst zag wist ik dat er iets speelde tussen jullie liefje. Jullie liefje, zijn echt een perfect koppeltje. O liefje......" Ze gaat nog even verder met haar "liefje" en met "hoe mooi ik samen met Nick ben." 

Maar ik luister niet meer echt. Waarom vind ik het niet meer erg wat ze van me denken? Sinds wanneer kan het me niet meer schelen en ga ik zo verliefd om met Nick? Wat is er met me gebeurt? Wat is er mis met me? Ik heb met Nick geslapen? Waarom? Wat doe ik met mijn leven? Waarom doe ik zo raar en stel ik me zo aan? Zijn allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. Al weet ik er geen antwoord op. 

Mijn gedachten worden onderbroken door Evi die bijna valt als ze uit de lift wil stappen. Ik probeer mijn lachen in te houden maar het lukt niet echt. Ik krijg alleen een boze blik terug en ik hou mijn mond. 

De lift is gestopt bij een nieuw gedeelte waar ik nog nooit ben geweest. 

"Dit is het stylist-gedeelte. Je stylisten wachten op je. Er staat ook ontbijt voor je klaar en we hebben een nieuw trainingspak ook voor je laten maken. Maar eerst moet je jurken passen en moeten we ook bekijken wat we met je haar gaan doen. Ook je make-up moet perfect zitten en we moeten ook nog passende schoenen vinden. Je hebt vanaf nu twee uur. Na de trainingen heb je ook nog wat tijd. Vandaag moet alles geregeld worden. Gelukkig zijn je handen al goed genezen." Zegt Evi oprecht blij. 

Ik kijk nu pas naar mijn handen en zie dat ze inderdaad helemaal genezen zijn. Dat was echt een wonderlijke zalf. Denk ik bij mezelf. Ik ga naar binnen en Evi gaat dan weg. "Nog van alles regelen." Zegt ze nog en ik knikte alleen. Ik kijk om me heen en dan ziet mijn escortteam me. Ze lopen naar me toe en omhelzen me. Weer krijg ik een lading felicitaties over me heen en dan komt ook ms Crystal binnen. 

"We krijgen je toch nog te zien. Dat is fijn." Zegt ze koud. "Ga staan op die cilinder. We beginnen meteen. " zegt ze als ze wijst naar een cilindervormige vorm. Ik ga er gehoorzaam op staan. Ze beginnen meteen van alles op te meten en dingen op te schrijven en mijn blik dwaalt door de ruimte. 

Het was een ruimte die schreeuwde om aandacht. Alle meubels waren in een andere kleur geverft en de muren waren totaal niet in overeenstemming met de meubels. Alle kleuren schreeuwden ook. Er was nergens een neutraal kleur te vinden. Ik zuchte. Dit worden lange uren. Denk ik bij mezelf. Ms Crystal kijkt dan naar mijn t-shirt en ze fronst. 

"Waarom heb je een mannen t-shirt aan en eigenlijk voor de rest niets?" Vraagt ze fronsend.

"Ik......uhhhhhh....." Ik denk krampachtig na maar ik geef dan eerlijk toe. "Ik ben vanacht bij Nick blijven slapen." Zeg ik denkend aan de veilige en warme armen van Nick. 

Ms Crystal haar ogen fonkelen als ze het hoort. Het is muisstil dus neem ik aan dat mijn team van stylisten het ook gehoord hebben. Als één koor stellen ze dan vragen. 

"Was hij goed in bed?", "Wat romantisch!" , "Was het je eerste keer?" , "Heb je ik hou van je? Al gezegd?" en "Hoe ziet hij er naakt uit?" Zijn maar enkele vragen die op me afgevuurd worden. Ik word enkel vuurrood. 

Ms Crystal kijkt haar team misprijzend aan. "Meisje, je moet niets zeggen als je niet wil. Wat ik wel wil zeggen is dat je moet eten. Hier neem dit." Ze geeft me een plateau met broodjes aan. "Jij gaat zitten en eten. We hebben je maten nog eens genomen en ik maak een trouwkleed voor je. Vanavond passen we veel ceremonie jurken. Nu kijken we wat we met je haar gaan doen. Jij beweegt niet." Zegt ze streng.

Ik knik enkel en ik wil al meteen een kreet slaken als ik voel dat ze aan mijn haar trekken maar ik houd me stil en rustig. Ik eet en soms springen er tranen in mijn ogen maar ik zeg niets. De marteling duurt nog zeker één uur tot dat ik tevreden geluidjes achter me hoor. Ik neem aan dat mijn kapsel geslaagd is. 

"Je mag in de spiegel kijken Rose!" Roept Lucifer uit. Ze houden een spiegel voor mijn gezicht. 

Ik neem hem aan en ik ben geschokt van hoe mooi het is...

Mijn haar is heel ingewikkeld opgegestoken en heel hoog. Bovenaan is er een rode roos in mijn blonde haar gestoken. 

"Het is prachtig!" Roep ik blij uit. De stylisten en zelfs ms Crystal staan te snikken omdat ze het zo mooi vinden. 

Dan kijk ik naar de klok. "Het is bijna tien uur!"zeg ik in paniek. 

De betovering wordt verbroken en het voorbereidingsteam maakt me klaar met mijn nieuw trainingspak. Het is exact hetzelfde als gisteren. Het enige dat anders is is dat het weer nieuw is en nieuw ruikt. Mijn haar doen ze in een staart en ze doen me ook wat make-up op. 

Om drie voor tien vertrekken we richting de trainingzaal. Exact om tien uur komen we hier toe. Iedereen is er al en de hoofdtrainer kijkt me kwaad aan. Ik ga vlug bij Nick staan die er al is. Hij neemt ongemerkt mijn hand vast en ik laat het toe. 

De hoofdtrainer begint met haar uitleg. " Beste tributen  omdat gisteren niet zo goed ging. Doen we het vandaag rustig aan. Plantenkunde staat vandaag op het programma. Dit is heel belangrijk want het kan je leven nemen of geven. In de arena sterft de helft van de tributen bij het eten van verkeerde planten. Dat willen we niet. Dus let goed op." 

Er komt een holoscherm tevoorschijn en een plant verschijnt in 4D. "Wat is dit?" Vraagt ze als ze teken doet dat we moeten gaan zitten. Iedereen luistert gehoorzaam en gaat zitten. Het meisje van district elf steekt haar hand in de lucht.

"Dat is Duivelsklauw mevrouw. Het helpt tegen spier en gewrichtspijnen." 

"Heel goed. En wat is dit?" Het volgende 4D scherm verschijnt. 

Het zelfde meisje steekt haar hand in de lucht. "Passiebloem. Verwijdert je angst."

"Zeer goed." Zegt ze weer. "Deze is moelijker." Er verschijnt weer een nieuwe 4D projectie. 

"Duizendblad." Zegt het meisje zeker. 

"We hebben hier een echte kenner in huis. Voor wat wordt het gebruikt?" 

"Ontstekeningsremmers." Zegt de jongen van elf dan als het meisje even zit na te denken. 

"Perfect. We zitten met meerdere kenners in de zaal." Zegt de hoofdtrainer en ze gaat verder. 

En zo gaan de uren voorbij. Maar ik luister aandachtig soms weet ik er ook één maar de tributen van elf antwoorden altijd voor de rest. Hun plantenkennis is echt verbazingwekkend. Ik weet dat zij zeker niet dood vallen door een verkeerde plant te eten of te gebruiken. Ik zucht maar luister verder naar de hoofdtrainer en naar de tributen van elf. 

Na een goede twee uur uitwisselen van plantenkennis mogen we gaan eten. Mijn maag knort en ik ben niet de enige die honger heeft. Nick komt naast me lopen als we naar de eetzaal gaan en samen met de beroepstroep gaan we weer aan de tafel van gisteren zitten. Deze keer praten we over de tributen van elf. Ze hebben teveel kennis. Dus moeten ze in het begin van de spelen al dood. We bespreken allerlei manieren van hoe we hen en de anderen kunnen vermoorden als de bel gaat dat we al weer terug moeten. Ik kijk naar mijn bord. Door al dat praten heb ik bijna niets gegeten. Ik gris nog vlug een paar broodjes mee en eet ze vlug op als ik achter de beroepstroep loop. Nick loopt op kop en verteld over een of ander dodelijk wapen dat hij wil uitvinden. Mijn gedachten dwalen af en als we weer de trainingszaal inkomen en ik kijk naar de plaats waar de spelmakers zitten en ik zie dat de spelmaker die gisteren mij aangeraakt heeft (zo zullen we het noemen.) er gelukkig niet is. 

De hoofdtrainer staat ons op te wachten. "Deze namiddag doen we hetzelfde als deze voormiddag. Plantenkennis dus." Zegt ze en ze begint weer met planten te tonen. Drie oersaaie uren later is het eindelijk gedaan en mogen we gaan. Ik rek me uit als ik ga rechtstaan en ik onderdruk een geeuw. Nick en ik slenteren naar de lift waar we samen naar boven gaan. 

Als we bovenkomen staan onze mentoren op ons te wachten en begeleiden ze elk ons naar de kleedruimten voor de rest van de passessie's. Na nog drie uur passen van allerlei ceremoniejurken, hoeden, sjaals, schoenen en accesoires mag ik eindelijk terug vertrekken naar onze verdieping. Wat is dit allemaal vermoeiend. Denk ik als ik in de lift stap en mijn stylistenteam in volle bedrijfigheid achterlaat. 

Ik denk net dat ik rustig met de lift op adem kan komen als juist op het allerlaatste moment dat de liftdeuren gaan sluiten Nick nog net binnenkomt. Hij lacht als hij me ziet. "Hoe gaat het met mijn roosje? Heb je ook de stylisten kunnen ontwijken ?"Vraagt hij als hij mijn hand in de zijne neemt. Ik trek me meteen los. "Noem me geen Roosje!" fluister-roep ik tegen hem. "Dat ben ik niet. " Voeg ik er aan toe. Ik kreun en krimp ineen  als ik plotse hoofdpijn krijg en met mijn handen grijp ik naar mijn hoofd. Nick is meteen bezorgt en slaat zijn armen beschermend om me heen, mijn uitbarsting van daarnet meteen vergetend. Ik voel tranen over mijn wangen stromen als de hoofdpijn verdubbeld in pijn en ik voel niet dat Nick me optilt en me in zijn armen neemt. Ik kreun alleen zachtjes en houd mijn hoofd in mijn handen en krul me op tegen zijn borst in een balletje. Ik zie vaag dat de lift in gestopt en dat hij me meeneemt door de woonkamer naar zijn kamer. 

Ik voel vaag de zachtheid van zijn bed als hij me er op legt. Ik blijf opgekrult liggen en besteed geen aandacht aan hem. Totdat hij iets voor mijn neus houdt dat sterk ruikt naar rozen en iets anders. Ik hoor hem vaag, in de verte zeggen. "Drink op." en ik voel de rand van een koud flesje dat tegen mijn lippen wordt gedrukt en een vloeistof raakt mijn lippen aan en ik drink het braafjes op. 

Meteen voel ik het verschil als het drankje zijn werking in gang treed. Opgelucht kan ik me na vijf minuten ontspannen als de hoofdpijn volledig is weggetrokken en een gelukkige waas door mijn anderen waadt. Ik ga terug rechtop zitten en merk dat het makkelijk lukt. Het is net alsof ik op een grote pluizige wolk zweef. Ik glimlach als ik naar Nick kijk die in een fauteul zit en ik ga naast hem zitten, als hij een arm om mijn schouders heen legt. Ik kruip lekker dicht tegen hem aan. "Bedankt." zeg ik zacht. 

"Graag gedaan Rose. Ik kan je geen pijn zien lijden, omdat ik van je hou." zegt hij zacht tegen me in mijn oor.

Ik fluister terug." Ik hou ook van jou." 

Hij kijkt verbaasd op me neer. "Meen je dat nu?" vraagt hij onzeker. 

Ik knik en kijk hem diep in zijn ogen als ik zeg." Ik meen het uit het diepste van mijn hart. Mijn hart dat jou nu toebehoort." een vlaag van een roze wolk verblindt even mijn blikveld, maar is als even snel weer verdwenen als hij gekomen is. 

Ik glimlach zacht als ik dan op zijn schoot kruip en hem innig begin te kussen. Nick gaat er meteen gretig in mee en ik voel als snel zijn handen zweven over mijn lichaam. Zijn handen zijn koel maar zacht en ik begin zelf ook een zoektocht met mijn handen over zijn lichaam. In de verte hoor ik nog vaag de muziek van de straten van het capitool en de feestvierders als Nick en ik de muziek van ons eigen privé feestje volgen.....