XX Sommige schaakborden veranderen zomaar in dansvloeren

Met open mond keek Marrin de Koning aan.

'Hoe bedoelt u?' zei ze vol ongeloof. 'De schaakstukken bewegen? Als in Dé schaakstukken?' De Koning knikte. Marrin knipperde een paar keer ongelovig met haar ogen.

'Jeetje... En dat moet ik dan gaan uitzoeken?' vroeg Marrin, maar geloofde het duidelijk nog steeds niet. Ze had verwacht dat het wel wat langer op zich zou laten wachten.

'Ja, want ik wil Noda liever hier als bescherming houden,' zei de Koning en Marrin zag dat Noda daar niet al te blij mee was.

'Oké,' zei Marrin. 'Maar wat is mijn taak dan precies?'

'Kijken en rapporteren,' zei Noda met een geruststellende glimlach. 'Dat gaat wel lukken, toch?' Marrin knikte.

'Natuurlijk! Ik ga meteen inpakken!'

• • •

'Wees voorzichtig,' zei Noda terwijl ze een kus op Marrins lippen drukte en Marrin glimlachte terwijl het bekende warme gevoel door haar lichaam heen stroomde.

'Natuurlijk, ik kan je toch niet hier alleen achterlaten?' Noda lachte nu ook en keek Marrin vol liefde aan.

'Goede reis,' zei ze en liet langzaam Marrins hand los die ze steeds stevig vast gehouden had. Marrin glimlachte geruststellend zoals Noda altijd bij haar had gedaan.

'Ik kom terug,' zei ze en liet haar hand uit die van Noda glippen terwijl ze haar eerste stappen richtig het bos zette. 'En je kan me altijd brieven sturen als je me echt mist.' Noda glimlachte en keek Marrin na tot zelf haar haviksogen de Koningin niet meer konden zien, omdat ze tussen de bomen verdwenen was.

• • •

Het eerste deel van de reis was zwaar, ze wist dat ze nog steeds niet aan de andere kant van het bord kon komen en dus Fer niet eens op zou kunnen zoeken. Daarnaast kon ze steeds niet het goede ren ritme vinden wat haar erg frustreerde. Toen ze eindelijk een vast tempo had, spoelden al haar gedachten haar hoofd uit en hoorde ze alleen nog de wind die langs haar oren ruiste. De bomen flitsten haar voorbij en haar voeten raakten de grond nauwelijks. De eerste nacht stopte ze en moest ze weer op adem komen, maar de twee nachten die daarna volgden rende ze zonder probleem door. De vierde nacht vond ze een beschut plekje wat erg prettig was, omdat het was gaan regenen.
Ze zuchtte en keek in de verte waar ze de lichtjes van de stad kon zien branden. Het bleef haar verbazen hoe snel ze zich kon verplaatsten nu ze Koningin was. Waarschijnlijk kon ze -als ze dat echt zou willen- in de toekomst in een dag naar het witte paleis rennen. Ze zuchtte weer en hoopte Jerrai snel weer te kunnen zien. Hoe dichterbij het eind van de vijf jaar kwam hoe meer het aan haar begon te knagen. Ze wilde hem weer zien en ze wilde weten wat hij de afgelopen jaren had gedaan! De emoties werden zo overweldigend voor haar dat ze plots begon te huilen met een enorme glimlach op haar gezicht. Ze zou hem weer kunnen zien!

De regen stopte pas toen de zon zichzelf weer liet zien. Marrin rekte zich uit en wreef in haar ogen. Het zou nog ongeveer een dag rennen zijn... Ze kon het ook wat rustiger aan doen als ze dat zou willen. Maar die gedachte vervloog al snel toen de grond onder haar voeten begon te trillen. Geschrokken stond ze razend snel op waardoor ze bijna weer op de grond viel door de duizeligheid die in haar hoofd kroop. Marrin legde haar hand op haar voorhoofd terwijl ze haar balans weer terug vond. Ze keek rond en zag hoe een zwart schaakstuk bomen onder zich verpulverde en Marrins ogen werden groot. Ze keek om en zag stof uit de stad vandaan komen. Het schaakbord was een dansvloer geworden! Ze pakte al haar spullen zo snel mogelijk bij elkaar en sprintte naar de stad toe. Maar hoe snel Marrin ook was, de stofwolken waren sneller en dompelde de stad onder. Marrin hoestte terwijl het stof haar overviel. Ze stopte met rennen em probeerde zich te oriënteren op het geschreeuw dat van de stad kwam.

'Help!' gilde er iemand en Marrin spitste haar oren en liep recht op een klein meisje af. Ze knielde bij het kind neer dat haar knuffelbeer dicht tegen zich aan had gedrukt.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Marrin en het meisje keek haar net betraande ogen aan. Daarna wees ze naar haar been. Haar hele onderste been was besmeurd met bloed doordat een forse houtsplinter haar huid binnen was gedrongen.

'H-help,' zei het meisje nog eens en Marrin haalde een stuk verband uit haar tas tevoorschijn. Ze maakte de wond schoon met water en zorgde daarna dat de houtsplinter zich niet meer kon verplaatsten.

'Oké, niet aan het hout zitten,' zei Marrin. 'Anders gaat het weer bloedden. Het meisje knikte. Marrin keek rond hopend een van de ouders van het meisje te kunnen ontdekken. Daarnaast wist ze dat ze aan de verkeerde kant van de stad zat voor de dokterkliniek. Marrin hoopte geluk te hebben dat die nog net aan de zwarte kant van het bord was en tilde het meisje voorzichtig op. Maar ze wist diep van binnen dat die net aan de witte kant stond.

'Waar brengt u me heen?' vroeg het meisje zacht.

'In ieder geval naar De toren van het lot, verder kan ik niet... In de hoop dat de dokterkliniek dichtbij is...' Het meisje knikte en hield Marrin goed vast. Marrin zetten de pas erin en merkte dat de stofwolk iets weg begon te trekken. Ze haalde opgelucht adem toen ze de blauwe lucht weer kon zien. Maar ze kon niet heel lang opgelucht zijn, want op het plein was er chaos. Mensen en centauren renden als kippen zonder kop door elkaar. Niemand wist te weten waar ze heen moesten en bleven rondjes lopen zonder verder te komen. De grond trilde weer en meer mensen kwamen het plein op. Marrin keek om haar heen, hopend iemand te vinden die het meisje in haar armen over kon nemen. Maar niemand leek te merken dat er een Koningin aan de rand van het plein stond. Iedereen was te druk met zichzelf bezig of met zijn of haar familie.

'Zou je kunnen lopen?' vroeg Marrin aan het meisje, maar wilde haar eigenlijk niet aan de chaos van het plein overlaten ook al was het de snelste route. Het meisje knikte zelfverzekerd, maar toen Marrin haar op de grond neerzette, verging ze van de pijn. Ze begon te huilen en Marrin nam haar snel weer in haar armen.

'Het doet pijn,' huilde ze en Marrin aaide haar over het hoofd.

'Dan breng ik je zo ver als ik kan,' zei ze.

'Waarom kunt u dan niet verder?' Marrin zuchtte.

'Om dat de vijf jaar nog niet over zijn...' Het meisje snapte er duidelijk niks van, maar kon geen andere vraag stellen. Het geluid van het plein werd steeds sterker en de drukte werd steeds groter. Marrin had moeite om het meisje in haar armen te houden en al helemaal moeite met het gewonde been te beschermen van de drukte. Halverwege het plein stopte Marrin, ze stond aan de rand van het plein aan de zwarte kant en stak voorzichtig haar hand uit. Haar vingertoppen raakten de onzichtbare barrière en ze zuchtte. Ze keek om zich heen en probeerde mensen aan te spreken, maar niemand leek haar te horen.

'Hallo?' vroeg ze aan iemand. 'Sorry, maar zou u...' De vrouw was naar de andere kant van het plein gelopen en had Marrin genegeerd. Stiekem hoopte Marrin Fer nu ergens te zien, hij zou haar kunnen helpen. Daarnaast wist ze dat ze niet zo veel geluk zou hebben. Haar ogen zochten, zochten naar iemand, naar hulp, naar verlossing. Twee ogen vingen de hare. Twee heldere ogen. Twee bekende ogen. Marrins adem viel wel en de tijd leek stil te staan ook al voelde ze de grond nog onder haar voeten trillen.

'Jerrai!' ze schreeuwde zijn naam en hij begon naar haar toe te rennen.

'Marrin!' Haar hart begon als een razende in haar borst te kloppen terwijl hij haar naam zei.

'Help!' zei Marrin en gebaarde naar het meisje in haar armen. Jerrai knikte en kwam tegenover haar staan. Ze wisten beide dat hun tijd van praten later zou moeten komen. De chaos was te veel en het meisje moest verzorgd worden.

'Kun je een stap naar die aardige meneer zetten?' vroeg Marrin aan het meisje dat gelukkig knikte. Marrin zette haar op de grond en ze zette één stap. Daarna pakte Jerrai haar op en keek Marrin aan.

'Ik kom terug,' zei hij met een glimlach en beginnen de tranen in zijn ooghoeken.

'Daar houd ik je aan!'

• • •

Woorden: 1446
Totaal: 33312

Was helemaal vergeten dat ik dit hoofdstuk nog in de vakantie had geschreven xD lol

Dus hier een nieuw hoofdstuk!!! :D