VII Een plek in het paleis? Een schone hopen we dan maar

En dan toch na vele dagen lopen en het krijgen van blaren op hun voeten zagen ze het paleis wel heel dichtbij komen. Marrin tikte enthousiast Jerrai's arm aan en ze glimlachte. Jerrai glimlachte terug en ze voelden een warm gevoel van vrijheid door hun lichamen stromen.

'Het lijkt wel een droom,' fluisterde Marrin en kon een pad tussen de bomen zien dat naar het paleis leidde. Het paleis was natuurlijk wit, anders zouden ze het nooit het witte paleis noemen. Daarnaast helde het pad deels omhoog.

'Ja,' zei Jerrai. 'Ik had nooit gedacht dit van dichtbij te kunnen zien. En ik had niet verwacht Het Koning schaakstuk ooit te zien.'

'Maar echt,' zei Marrin en keek naar het koningskruis dat een heel stuk boven het paleis uitstak.

'We naderen zo het paleis,' zei Roman zonder te stoppen met lopen of om te kijken. 'Er wordt jullie gevraagd de voeten te vegen bij de ingang.'

'Dat moet wel lukken,' zei Marrin, maar reageerde er niet verder op. Want een paar stappen later begonnen ze de kleine klim naar boven. Het pad was deels een trap geworden. Het deel dat geen trap was, werd door de huifkar gebruikt waar de tweeling nog steeds naast wist te lopen. Na de trap achter zich te hebben gelaten stonden ze met zijn alle voor de deur. Vijf klasseloze, vijf Paarden, twee Torens en twee Pionnen waarvan de twee Paarden die de kar trokken een rondje om het paleis gingen maken om de huifkar af te leveren. Stiekem was Marrin blij dat Roman de kar niet trok, zo bleef degene die ze vertrouwden nog in de buurt.

'Vergeet niet: voeten vegen,' zei Kalimda en liet Roman op de deur kloppen. Een paar seconden later konden ze hoeven van binnen het paleis horen en werd er door een centaur open gedaan. Hij was groot, een kop groter dan Roman om precies te zijn. Zijn paardenlichaam was vaal wit en zijn lange zwarte haar lag deels in een staart over zijn rechter schouder heen. Zijn mensenlichaam was bruin en zijn ogen hadden een honingachtige kleur. Roman maakte samen met de andere hofleden een kleine buiging waardoor de klasseloze en de Pionnen hen al snel volgde. De centaur knikte en glimlachte.

'Kom binnen,' zei hij en Marrin zag plots iets. Roman keek de centaur met respect aan, nee, met adoratie. Marrin porde Jerrai met haar elleboog aan.

'Ik ship het,' zei ze.

'Wie?' zei Jerrai, maar zag al snel wie je bedoelde. 'Oh, ja zelfde.' Marrin lachte en zag de paleis deuren wagenwijd open gaan.

'Voeten vegen,' werd er hier en daar gemompeld en de tweeling schoof hun voeten over de zwarte mat die de witte paleistegels bedekte.

'Oh, wauw,' zei Marrin toen ze van haar voeten opkeek en de binnenkant van het paleis in haar op kon nemen. De welkomshal was enorm en aan het eind van de ruimte was een brede witte -alles was wit- trap die naar de volgende verdiepingen zou leiden. Maar de centaur die ze met Roman shipte leidde hen niet naar boven, ze gingen rechts van de trap een brede gang in waarbij de rechter wand bijna volledig uit glas bestond. Door het glas kon je de enorme tuin zien en Marrin keek Jerrai aan.

'Het lijkt wel een droom,' zei Jerrai zacht.

'Ja,' zei Marrin met hetzelfde stem volume. Maar veel tijd om te kijken hadden ze niet, want de centaur liep gewoon door.
Niet veel later kwamen ze aan het eind van de gang waarvan beide kanten deuren hadden en geen ramen. De centaur stopte en draaide zich om.

'Jullie kamer is aan deze kant,' zei hij en wees naar -vanuit zijn opzichte gezien- rechts. Daarna liet hij iemand de deur openen en langzaam stroomden de klasseloze de gezamenlijke slaapkamer in. Marrin en Jerrai stopten voor de deur opening en de centaur voorkwam dat ze de kamer inliepen.

'Als jullie twee even met mij mee zouden willen komen?' vroeg hij en Marrin keek Jerrai aan. Daarna knikte ze en volgde de centaur een stukje terug de gang in. De centaur keek op ze neer -het was niet dat hij anders kon door zijn lengte- en keek ze bijna voorzichtig aan alsof zijn blik hen zou kunnen breken.

Hij zou eens moeten weten, dacht Marrin die samen met haar broer wel meer was gewend dan alleen maar strenge blikken. Alleen het punt was dat de blik van de centaur alles behalve eng was. De centaur zuchtte.

'Roman vertelde me over jullie situatie,' zei hij uiteindelijk. 'Daardoor geven we jullie momenteel een andere plek en natuurlijk andere kleren.'

'En wat houd die andere plek precies in?' vroeg Jerrai en keek samen met zijn zus heel erg uit naar een stel goed zittende en schone kleren.

'Daar gaan we het eerst met de Koning over hebben,' zei hij. 'Maar daar informeert Roman jullie nog wel naar.' De tweeling knikte.

'Hebben we eigenlijk ook nog recht op een bad?' vroeg Marrin.

'Maar natuurlijk,' zei de centaur. 'Volg mij maar, dan is dat het eerste wat jullie vandaag mogen doen.' Marrin keek Jerrai met een blije blik aan en samen liepen ze de centaur vol hoop en geluk achterna.
Na een paar trappen kwamen ze in een gang waar op de grond een lichtgrijs kleed lag. Het kleed liep door tot het einde en makte daarna een scherpe hoek. De randen van het kleed waren met zilveren patronen geborduurd. De centaur -waar Marrin langzaam maar zeker van begon af te vragen wat zijn naam was- liet ze de badkamer zien.

'Wow,' zei Jerrai. 'Ik wist niet dat er zo iets bestond.' Samen met Marrin keek hij zijn ogen uit. De badkamer was enorm. Er was een bad dat in de vloer zat en een trap die geleidelijk het water in liep. Aan de wanden hingen schone witte handdoeken en aan de overkant van het lichtblauwe water stonden flesjes in verschillende kleuren en maten.

'Er is nog een andere badkamer met hetzelfde interieur. Zo kunnen jullie apart baden,' zei de centaur die bij de deuropening was blijven staan. Marrin fronste.

'Dat is een optie?' vroeg ze verward. 'Hoezo?'

'Hoezo?' herhaalde de centaur die kennelijk niet door had dat Pionnen onder aan het klassenstelsel zaten en dus niet het geld hadden zich apart te kunnen wassen. Marrin en Jerrai waren daarnaast broer en zus en hadden niks van elkaar, niet te vergeten dat ze hun hele leven zich samen wasten.

'Het is daarnaast ook nog eens heel ongezellig,' zei Marrin daarop. De centaur fronste daardoor nog meer, maar haalde zijn schouders op.

'Als jullie er niks mee hebben,' zei hij en zuchtte. 'Jullie kleren worden zo gebracht.' Hij wees naar een luik aan de binnenkant van de kamer naast de deur. 'Luik omhoog en ze zouden er moeten liggen als jullie klaar zijn.' De tweeling knikte en de centaur sloot de deur.

'Apart baden?' zei Jerrai en schudde zijn hoofd terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd uittrok. 'Zo'n groot bad is toch niet voor een persoon bedoelt?'

'Ik vond het ook al raar, maar misschien is dat iets van de rijken?' antwoordde Marrin en kleedde zich ook langzaam uit.

'Het zal wel,' zei haar broer daarop en gooide zijn shirt in een hoekje. Niet veel later stonden ze beide naakt aan badrand.

'Wie eerst?' vroeg Marrin en ze sloeg haar armen om haar heen, omdat het wat koud was zonder haar kleren. Jerrai dipte zijn teen het water in.

'Oh,' zei hij en zette een stap. Daarna keek hij achterom. 'Het is echt warm!' Marrins ogen werden groot.

'Warm?' vroeg ze verbaasd. Baden konden warm zijn? De enige baden die ze kenden waren ijskoud. Jerrai knikte en liet zich verder het water inzakken. Hij zuchtte zalig en Marrin stapte ook voorzichtig het water in. Het water was inderdaad warm en langzaam liep ze het water in terwijl ze een zalig gevoel over zich heen kreeg.

'Waar zouden die flesjes voor zijn?' vroeg Jerrai die al naar de overkant van het bad gelopen was.

'Geen idee,' zei Marrin en ging naar haar broer toe. Ze bekeken samen nieuwsgierig de gekleurde flesjes.

'Zeep...' las Jerrai hardop.

'Is dat niet om je schoon te maken?' vroeg Marrin, Jerrai knikte.

'Volgens mij wel!'

'Wat zou badschuim zijn? Ook zeep?' vroeg Marrin toen haar ogen op een ander flesje vielen.

'Schuim voor het bad denk ik...' zei Jerrai met een wenkbrauw omhoog. 'Zullen we het allemaal uitproberen?' Een duivelse glimlach verscheen op Marrins gezicht.

'Maar natuurlijk!'

Ze gooide de meest gekste flesjes open en al snel verzamelde schuimbergen zich in het water en lachend maakte de tweeling schuimhoeden en baarden. Daarnaast waren ze er achter gekomen dat shampoo voor het haar bedoeld was en op een gegeven moment stond Jerrai's haar rechtop van het witte schuimspul. Ze hadden nog nooit zo veel lol gehad tijdens het wassen, dit was een hele nieuwe ervaring. Ze bleven lachen tot hun huiden verschrompeld waren door een lange tijd aan het warme water blootgesteld te zijn. Op dat moment besloten ze het bad maar te verlaten. Het badschuim zat in hun haar en deels nog over hun lichaam, maar ze haalde het weg met behulp van de handdoeken die aan de muren hingen. Jerrai's haar begon nog meer omhoog te staan toen hij het met een handdoek droog wreef. Marrins haar werkte meer mee. Eenmaal droog sloegen ze de handdoeken voor warmte om zich heen. Ze zuchtten tevreden.

'Achter het luik toch?' vroeg Jerrai en Marrin -die het betere geheugen van de twee had- knikte.

'Ik ben benieuwd naar de outfit,' zei ze en opende het luik. Achter het luik lagen twee stapeltjes netjes opgevouwen lichtgrijze kleren.

'Ik hoop dat het past,' zei Jerrai en pakte het linker stapeltje op.

'Als je ze niet past, dan heb je die van mij,' zei Marrin lachend en pakte het andere stapeltje. Al snel kwamen ze erachter dat ze de goede gepakt hadden.

'Dit is best eng,' zei Jerrai terwijl hij de broek over de schone onderbroek aantrok. 'Wanneer hebben ze ons opgemeten? Het past echt geweldig!' Marrin knikte instemmend en was blij dat er ook een schone goed passende BH voor haar bijzat. Haar vorige bestond uit linnen lappen die ze om haar borstkas elke dag heen wist te wikkelen. Dit was duidelijk een verbetering.
Nadat ze beide het hemd aan hadden getrokken bekeken ze vol bewondering het shirt dat ze gekregen hadden.

'Wow,' zei Marrin en liet de zachte lichtgrijze stof door haar vingers glijden. Het shirt had lange mouwen waarvan de randjes dezelfde zilveren geborduurde patroontjes hadden als het kleed op de gang. Daarnaast had het shirt een kraag die de nek warm hield en ook die zilveren patronen had.

'Beste verlate verjaardagscadeau ooit,' zei Jerrai daarna lachend en trok het shirt over zijn hoofd heen waardoor zijn haar nog meer in de war kwam dan het al was. Marrin deed haar broer na en trok ook het shirt over haar hoofd heen en merkte dat de mouwen steeds breder werden naar de handen toe. Nu ze aangekleed waren opende ze de deur, maar voordat ze überhaupt weer opzoek konden naar Roman of een andere paleisbewoner hoorden ze een keihard gegil...

• • •

Woorden 1867
Nog minimaal 12013 woorden

O, jeej! Gegil! Wat nu?! 😓