'Rynn!' De naam echode door de rumoerige straten. Een gil. Een knal. Flitsen. Het kleine meisje werd vastgegrepen door figuren in zwarte uniformen, weggetrokken van haar. Het kind strekte haar arm, maar niemand reikte terug. 'Rynn! Laat me niet...' Nog een gil klonk.

'Nayla, ik vind je wel! Ik laat je niet achter.' Handen grepen haar vast, trokken haar weg van het meisje. 'Laat me los.' Rynn probeerde de zachte, maar sterke armen weg te maaien.

'Rynn, het is te laat,' klonk een warme stem.

'Nayla, ik kom je halen! Ik beloof het je.' Een explosie. De drukgolf kwam haar kant op en knalde als een muur tegen haar aan. Ze werd achterover geblazen. Brokstukken vlogen alle kanten op, maar haar blik was gevestigd op de plek waar haar huis ooit heeft gestaan. Een piep klonk.

'We moeten gaan...' Een warme hand vouwde zich om haar arm. 'We moeten gaan, Rynn.'

'Rynn,' herhaalde een vriendelijk stem. Haar ogen schoten open. Boven haar stond Lennon. Zijn hand lag op haar schouder.

Verward keek ze om zich heen. Ze stond niet in een straat. Er lag geen gruis, er was geen explosie en brokstukken. Geen krioelende Revers... Alleen Lennon en Kiwi die vanaf het bed van de heler toe keek.

Haar voorhoofd was bezweet, haar handen waren warm, maar haar lichaam was ijskoud. 'Sorry,' fluisterde ze, hopend dat hij de stemmen niet had gehoord.

'Het is niet erg, maar doe alsjeblieft voorzichtig,' antwoordde hij met een warme toon in zijn stem. 'Je gebruikte je gave in je slaap.'

Rynn klemde haar kaken op elkaar. Shit, ze hoopte dat het alleen maar in haar hoofd had gezeten. Dit was dus niet de bedoeling. Ze kwam overeind en liep gevolgd door de heler, naar het kleine badkamertje tegenover zijn kamer om haar gezicht af te spoelen. Ze gooide een hand water in haar gezicht en droogde het daarna weer af. Het maakte haar gelukkig enigszins wakker.

Met tegenzin keerde ze terug naar Lennons kamer. Hij was niet de eerste die haar dit vertelde. Ze had het van Amora ook een keer gehoord dat ze "sprak" in haar slaap. 'Ik heb er geen controle over,' fluisterde ze.

'Hoe komt dat? Je raakt de controle niet zomaar kwijt.' Zijn blik gleed naar haar spiegelbeeld.

'Het gebeurt wel vaker als ik droom. H-het...' Ze slaakte een zucht. Hier wilde ze het helemaal niet over hebben. Het waren geen dromen, maar herinneringen, iets wat ze Lennon nog niet wilde vertellen.

'Niet alleen als je droomt, denk ik.' Hij bleef naar het spiegelglas staren. 'Heb je wel eens goed in de spiegel gekeken?'

Rynn keek hem aan. Ze vermeed haar spiegelbeeld om die reden, dus schudde ze haar hoofd. 'Ik wil het niet weten,' zei ze, waarna ze ze zich omdraaide, zodat ze met haar rug naar de spiegel stond.

Lennon legde voorzichtig zijn hand op haar schouder. Zijn vingers waren niet meer rood en voelden koud aan. 'Je hoeft me niet te vertellen wat er is gebeurd, maar doe alsjeblieft voorzichtig. Je brandt weg en ik kan het niet aan om dat te zien gebeuren.'

Rynn greep naar haar ketting. Zodra ze het aanraakte, wist ze dat het er nog was. Het was altijd een angst dat ze hem in haar slaap per ongeluk af zou doen, of dat ze hem ergens tijdens een missie zou verliezen. Ze kon niet zonder het sieraad. 'Ik doe mijn best,' zei ze. 'Er is gewoon veel gebeurd wat me bij deze groep heeft gebracht. Gisteren heeft dat...' Ze viel stil. '...aangewakkerd.'

'Gisteren was teveel,' zei Lennon, terwijl hij haar losliet. 'Iedereen heeft pijn en we verloren allemaal de controle, op een verschillende manier.' Hij boog zijn hoofd. 'Kunnen we hier ergens naar buiten?'

'We kunnen het dak op, als je wil? Dan heb je uitzicht over de stad.' Het was een van haar favoriete plekjes. Zeker op de late zomeravonden.

'Graag, ik moet er echt even uit.'

Ze verlieten de badkamer en liepen door het stille huis. Iedereen sliep, behalve Declan. Hij zat in de woonkamer, met zijn hoofd leunend op zijn handen. Er stonden diepe wallen onder zijn ogen. Hun blikken ontmoeten elkaar, maar niemand zei iets. Declan zuchtte en greep snel naar een lege kop koffie. Hij deed alsof hij een slok nam, zodat hij een excuus had om weg te kijken.

Rynn liep haastig de gang in en klom het metalen trappetje op. Lennon volgde haar.

De stad was nog gehuld in de donkere nachtkleur, maar aan de horizon werd het al wat helderder, alsof de ochtend er elk moment aan kon komen. Er hing een lichte geur van kamperfoelie en sigaretten. De heler ging in kleermakerszit op de grond zitten en haalde diep adem.

Rynn nam op een opstaand randje van het gebouw plaats en trok haar knieën naar haar borst toe, haar kin steunend op haar knie. Een glimlach kroop op haar gezicht bij het ruiken van de nachtgeur. De sigarettenlucht verpestte het een beetje, maar afgezien daarvan was de nacht haar favoriete geur. Ze kon niet verklaren wat het was, maar het had iets magisch.

'Ik vind het fijn dat dit nooit verandert,' zei Lennon, terwijl zijn ogen over de donkere horizon gleden. Hij leek rustig, voor wat er gisteren was gebeurd.

Rynn knikte. 'Het opkomen van de zon is een vast gegeven. Samen met dat het altijd weer nacht wordt, dat je geboren wordt en zal sterven, alleen van dat laatste weet je niet precies wanneer.'

'Ja, maar daar houd ik me niet echt mee bezig. Ik denk niet dat het er toe doet hoe oud je wordt, maar wat je met de tijd die je krijgt, doet.' Lennon glimlachte en keek naar de lucht die langzaam kleur kreeg.

Het klonk zo logisch en misschien zat er een kern van waarheid in. Al vond ze het best lastig te bevatten. 'Soms vraag ik me af of wat we doen het juiste is. Misschien zijn wij wel de slechteriken in dit verhaal.' Ze hoorde de Rever in de loods weer schreeuwen. Ze kneep haar ogen dicht. Houd het binnen, houd het binnen! Het was moeilijker dan ze dacht. Haar magie leek steeds meer de overhand te nemen, alsof het groeide.

Het was Lennons kalme stem die de magie even leek te onderdrukken. 'Alles is een kwestie van perspectief. Voor hen ben je slecht, maar voor anderen goed. Ik denk dat je het alleen maar kunt bepalen als je kijkt naar je doel. Is wat je wil bereiken dit waard?'

'Ik dacht van wel, maar ik weet het niet meer. Ik ben bereid om ver te gaan om het doel te bereiken... maar wat we hebben gedaan...' Haar hand vormde een vuist. 'Hoe kan Declan hier oké mee zijn? Hoe moet ik hem nog aan kijken, zonder de pijn in de schreeuw van de Rever te horen?' ''Declan is een man met veel pijn. Het keurt zijn acties niet goed, maar geeft je misschien wel een verklaring.' Even was hij stil.

'Hoe moet ik hem nog volgen en hem vertrouwen?' vroeg Rynn zacht.

Zijn groene ogen gleden over het landschap. 'Door het aan te geven wanneer hij over je grenzen gaat. Hier ligt een grens en die mag je hem nooit meer laten passeren.'

Het klonk makkelijker gezegd dan gedaan. Voor haar was het niet zo simpel als grenzen aanvoelen en aangeven. Misschien was ze haar grens al wel ver gepasseerd. Te ver. 'Ik weet niet of ik dit nog kan.' Haar stem brak steeds meer.

Hij keek haar aan en glimlachte ontwapenend. 'Ik weet niet waar jij voor vecht, maar als jij denkt dat het het waard is, dan wil ik je helpen om je grenzen aan te geven. Als we het samen doen kan hij er weinig tegenin brengen.'

'Als jij mij helpt, dan moet ik iets terug doen,' zei ze, niet-wetend of er iets was dat ze voor Lennon kon doen. Als het er was, deed ze het, maar hij leek al zoveel vrede met zichzelf te hebben. Ondanks wat er gisteren gebeurd was, zag hij er gelukkig uit.

'Ik vraag normaal geen betaling, maar Kiwi en ik kunnen beiden een goede vriend gebruiken.'

Rynn glimlachte. 'Die heb je.'