Pov: Simon Kelleher

Ik pak mijn laptop uit mijn tas en ik start hem op. De schoolassistent die het nablijfuur surveilleert kijkt met een veelbetekenende opgetrokken wenkbrauw. "Woordjes leren." lieg ik snel.

Woordjes leren mijn reet. Ik moet mijn app bijwerken, About That. Het is de grootste roddelapp van de hele school. Ik plant mezelf altijd achteraan de klas zodat ik ongestoord en anoniem kan werken. Nu heeft niemand meer interesse in anderen in de klas, dus dat vergemakkelijkt mijn werkzaamheden.

Ik kijk even het lokaal rond. Naast mij zijn er vier anderen, drie jongens en een meisje. De jongen in het zwart met het hemd en spijkerjack is Nate Macauley. De hele school kent hem, door zijn strafblad. Volgens mij heeft hij op zijn veertiende een jaar in de gevangenis gezeten omdat hij in een netwerk met huurmoordenaars en drugsbendes zat.

Een andere jongen herken ik ook, Cooper Clay. Hij is een atleet en hij zit ook bij het nationale juniorteam. Geliefd door de hele school, omdat hij altijd zo aardig is. Ik heb een hoop meisjes gehoord die zeiden dat ze op hem vielen.

Ik bekijk de ruggen van de jongen en het meisje, maar ze komen me niet bekend voor. Het zal ook wel, ik moet verder werken. Dit is mijn geheime minibaan. Een gevaarlijke klus, maar ik heb het ervoor over.

Ik open mijn mail voor nieuwe artikelen als mijn oog op een bepaalde mail valt. Ik klik hem aan om hem te lezen.

From: Anonymous adressSent: Wednesday, January 21, 2012 11:29AMTo: [email protected]Subject: Je bent niet meer anoniem___

Hallo redactie van About That, (of moet ik zeggen, Simon?)

Als je zeker wilt zijn van je leven, kom dan niet op school vrijdag. Al doe je het wel, dan zal je moeten uitkijken.

Neem een juiste beslissing.___

Hoe weet die persoon mijn naam? Ik kijk op mijn horloge, het is vrijdag. En over drieënveertig minuten mag ik gaan. Het is waarschijnlijk een stomme grap en een goede gok. Ik sluit de mail en lees mijn andere nieuwe berichten. Ik kan er niet te lang bij stilstaan. Ik heb werk te doen.

Pov: Addy Blooms

Ik doe mijn spiegeltje en mascara weer terug in mijn tas en pak stiekem mijn telefoon uit mijn zak. Honderdtwintig sms'jes en zevenendertig gemiste oproepen. Negentig procent is stalker, de overige tien is mijn beste vriendin Joanna. Ik neem een blik op de surveillant, die genoeg aandacht heeft voor een of ander historisch tijdschrift. Ik beslis dat ik genoeg tijd heb om met Joanna te roddelen. Snel open ik haar sms'je.

Met wie zit je daar? Nieuw of oud nieuws?

'Nieuw of oud nieuws' is een uitspraak die we vaak gebruiken. Het betekent of er nieuwe, knappe jongens waren. Ik kijk even om me heen. Ik zie Nate en Cooper en nog twee andere jongens. Bronwyn en Simon geloof ik. Snel typ ik een

Nee. Behalve Nana en Coop.

Joanna en ik gebruiken altijd afkortingen voor namen. Zo kan niemand onze berichten achterhalen. Nana staat voor Nate en Coop staat voor Cooper.

Als Joanna niet meer reageert open ik About That. Het is de populairste app van de school en het staat vol met de nieuwste, beste roddels van de school. Niemand weet wie erachter zit, maar ik ben wel één van de hoofdverdachten. Ik ben het niet, oprecht niet. Al mijn roddels haal ik van About That. Ik kan écht geen app produceren, zo slim ben ik niet.

"Addy." hoor ik de kille stem van de schoolassistent zeggen. Als ik opkijk zie ik dat hij naar me wijst. "Lever maar in." Ik rol met mijn ogen en fel sta ik op. Als ik mijn telefoon in zijn hand heb gelegd zet ik nog even snel een sarcastische glimlach om en ik loop weer terug naar mijn plek. Alle mensen die op een school werken zijn beroepsmatige levensverpesters.

Omdat ik niets te doen heb pak ik een pen en een schrift en neem ik snel een blik op de klok. Negenendertig minuten en dan kan ik naar de stad. Ik probeer wat te schetsen in mijn schrift. Mensen zeggen dat ik goed kan tekenen, maar als ik eerlijk ben, ziet het er niet uit. De intentie was een gezicht, maar niets klopt eraan. Het is meer een varken gemuteerd met een vis en een mens. Geïrriteerd laat ik mijn pen vallen en laat mijn hoofd op mijn palm rusten. Dit. Duurt. Eeuwen.

Pov: Bronwyn Rojas"Addy." hoor ik en ik kijk op van mijn natuurkundeboek. Een meisje met een roze jasje en geblondeerd haar staat op van haar stoel en geeft haar telefoon af. Eigen schuld, ga wat nuttigs doen. Ik druk mijn bril recht en ik ga weer verder met mijn uitwerking voor het eerstvolgende proefwerk natuurkunde.

Ik heb geen tijd voor een echte baan, door school. Mijn onderneming is samenvattingen en antwoorden verkopen aan leerlingen. Zeven euro vijftig voor de antwoorden van een hoofdstuk, voor een euro meer met uitwerkingen. Voor een kleine samenvatting vraag ik een tientje, een uitgebreide vijftien euro en voor bijles vraag ik twintig euro per keer. In een week verdien ik ongeveer honderd euro, zonder dat mijn ouders het weten. Die maakt het toch niet uit wat ik doe, die zijn alleen maar op conferenties en belangrijke beurzen.

Ik schrijf de laatste zin van mijn uitgebreide samenvatting uit en ik zucht met opluchting. Dat ik slim ben betekent niet meteen dat ik het ook leuk vind. Het is maar dat het me makkelijk af gaat en dat er geld mee te verdienen is. Ik pak een mini-nietmachientje uit mijn tas en niet de zeven blaadjes, voor- en achterzijde, aan elkaar vast. Ik doe ze in een speciaal mapje in mijn tas, die ik thuis weer sorteer in andere mapjes. Dat ik alles bewaar, geeft me ook meer geld. Niet alleen leerlingen uit mijn jaar komen naar me toe, ook bruggers hebben gehoord van mijn onderneming. De meest aangevraagde vakken zijn natuurkunde, scheikunde en wiskunde.Als ik mijn boeken voor natuurkunde weer heb opgeruimd, pak ik een klein boekje uit mijn tas. Daarin schrijf ik alles op wat ik nog moet doen. Ik vink natuurkunde af met een groene pen. Na natuurkunde komt er niets meer, dus nu heb ik even tijd voor mezelf. Ik bestudeer de vier anderen die hier hun vrijdagmiddag aan het vergooien zijn. Achter me zit een jongen, Simon Kelleher, op zijn laptop. Schuin voor me zit Nate Macauley met een zakmes te spelen, terwijl Cooper Clay voor hem met een bal speelt met zijn voeten en rondjes tekent op een tafel. Als laatste zit Addy Blooms voor me, helemaal niets te doen. Dat doet ze dagelijks, dat is ook de reden dat ze hier nu zit.

Na mijn speculatie vis ik een collegeblok uit mijn tas en open hem op een half-beschreven pagina. Als ik niets te doen heb, schrijf ik aan een boek. Een fantasy, het is niet mijn eerste. Later wil ik misschien als schrijver gaan werken. Helaas is het vaak lastig om er een brood mee te verdienen. Mijn oma zei vroeger altijd dat ik goed mijn best moest doen voor een goede baan. En dat probeer ik nu te doen.

Vijfendertig minuten tot de vrijheid.

Pov: Nate MacauleyZachtjes klap ik mijn zakmes weer open. Nog steeds was ik blij met alle functies die het ding had. Ik had mezelf en anderen er meerdere keren mee gered. Het was een cadeautje van mijn vader. Hij gaf het aan mij een week voor hij stierf, drie jaar geleden. Wekenlang ben ik verdrietig geweest om zijn dood. Daarna ging alles mis.

Ik speelde een beetje met het mes in mijn hand op straat, toen een man me aansprak. Hij vroeg of ik interesse had in een extra zakcentje. Ik leef in een niet zo rijke buurt en mijn moeder moet in haar eentje vier kinderen verzorgen. Wat extra geld voor mezelf kon ik goed gebruiken. De man en ik maakten een afspraak voor een ontmoeting.

De ontmoeting was in een steegje. Opeens stonden er veel meer personen dan alleen de man die ik had ontmoet. Na een lang gesprek met messen en dreigingen trad ik toe tot een groep huurmoordenaars. Het was een deel van de georganiseerde criminaliteit, oftewel de mafia. Na anderhalve maand hadden ze me gepakt omdat ik te onvoorzichtig was. Ik heb een jaar in de cel moeten zitten.

Omdat ik nu een strafblad heb kijkt de hele school me aan als iemand iets fout heeft gedaan. Ik probeer goede intenties te hebben, maar het lukt nooit door mijn slechte achtergrond. Omdat ik iemand vermoord heb.

"Kan ik wat drinken halen?" hoor ik een stem achter me vragen en uit reflex sla ik mijn zakmes dicht. De surveillant rolt met zijn ogen. "Ga maar." zegt hij, terwijl hij naar de deur wenkt. Ik berg het zakmes op in mijn broekzak. Ik heb het gevoel dat er zometeen iets gaat gebeuren. Ik laat mijn hoofd naar achteren vallen en sluit mijn ogen.

De deur gaat weer open en de jongen die wat drinken wilde halen komt weer terug. Hoe heet hij eigenlijk? Volgens mij weet bijna niemand hoe hij heet. Hij is één van de weinigen die niet op de hoogte is van eigenlijk alles en hij zit altijd achteraan in de klas. Iedereen haalt zijn roddels van About That, een app van een leerling van de school. Alleen weet niemand wie het is.

De jongen loopt weer naar achteren en gaat zitten. Het moment dat hij zijn lippen aan zijn fles zet, loopt er een sidder over mijn rug. Er gaat écht iets gebeuren, ik voel het gewoon. Ik kijk hoe hij uit zijn fles drinkt, hoe zijn adamsappel op en neer beweegt als hij slikt. Als hij zijn fles weer neerzet, kijk ik naar voren. Stom voorgevoel, er gebeurde dus niets.

Opeens hoor ik een gil. Van Addy. Met geschokte ogen wijst ze naar achteren, naar de jongen die achteraan zit. Ik zie hoe zijn gezicht en keel opzwellen en hij zijn handen om zijn keel slaat. Als een reflex staat iedereen op.

"Doe dan iets!" roept de jongen met de rode sweater voor me.

"Doorzoek zijn tas, op een EpiPenn of zo!" roept een andere jongen schuin achter me.

Ik sprint naar zijn zwarte tas en gooi alle spullen eruit. Nu kan niets meer fout gaan. Dit is serieus.

___

CrazyGirlllyy

Ongeveer 1730 woorden