In gedachten richtte Adam zijn hand langzaam naar de jongen die voor hem staat. Zijn donkergroene ogen spuwden vuur en zijn wenkbrauwen waren aangespannen. Bij elk spiertje dat hij in zijn hand zou vertrekken, kon er al iets misgaan.

"Alsjeblieft, Adam, je hoeft dit niet te doen!" De jongen die voor hem stond smeekte met heel zijn lichaam. Zijn kleine woorden galmden hard door de grote, lege loods. Adam stond daar nog steeds met zijn hand vooruit en zijn woedende blik.

"Adam, alsjeblieft." De jongen viel neer op zijn knieën. Adam bleef hem volgen met zijn hand, met dezelfde boze blik en dezelfde krachtige houding. De lange, zwarte jas die hij aanhad begon te wapperen. Dorian was verloren.

"Vaarwel, Dorian." Adam spande de spiertjes in zijn hand aan, waardoor hij alle lucht rond de smekende Dorian wegzoog. Zwijgend maar machtig bekeek Adan hoe de jongen voor hem moeilijker ademhaalde. Hij sloeg zijn handen op zijn keel als teken dat hij geen lucht meer kreeg. Zijn ogen huilden voordat ze wegdraaiden in het niets van de dood.

De gedachte zat vast in zijn hoofd. Elke avond moest hij eraan denken, het enige beeld op de grauwe, grijze muren.

Nooit was Adam een normale jongen geweest. Als kind was hij verwaarloosd en verborgen gehouden van de buitenwereld. Hij had ernstige gedragsproblemen en een aggressiestoornis ontwikkeld. En dat alles door zijn kracht.

Hij was drie jaar oud. Hij zat met blokken te spelen toen hij per ongeluk de lucht om zijn grootmoeder wegzoog. Ze overleed niet veel later. Zijn ouders wisten geen raad, ze zochten overal naar een oplossing. Na een halfjaar zoeken kwamen ze bij een oude vrouw, een Wiccan. Zij gaf het antwoord waar zijn ouders zo lang naar zochten.

Adam was de Luchtkoning.

Hij had een grote toekomst kunnen hebben als koning van een groot, verborgen volk. Maar zijn ouders waren zoals leeuwen. Ze beschermden hun welpje tegen de grote buitenwereld vol gevaar. Eigenlijk beschermden ze de grote buitenwereld tegen hun welpje vol gevaar.

De jaren vlogen voorbij en Adam zat alleen in een donker, houten tuinhuisje met speciale wering om zijn handen. Hij was vermagerd en vies, zoals een verlaten hond in een asiel. Zijn ouders hadden alleen oog voor zijn kleine zusje.

En toen had hij de kracht gevonden. Met de krachtige vloed van zijn wil lukte het hem om zijn ketenen te verbreken en zijn weg naar de vrije wereld te vinden. Hij ontsnapte uit zijn kille, donkere hok en legde zijn ouders en zusje om. Hij was alleen. Niemand die hem kende, niemand die hem kon helpen.

Drie maanden en vijfendertig moorden later werd hij gevonden in een huisje in een bos. Hij werd verdoofd en vastgeketend, naar een speciale inrichting gebracht en alleen door speciaal opgeleide medewerkers bezocht.

Driehonderd jaar zou hij hier moeten zitten, maar hij kon het niet meer. Zijn hart en ziel waren versteend en zijn levenswil was vervaagd. Het was net of het in het stof van de houten plankjes was verdwenen.

___

@IrisTheDonut - 501 woorden