Ik zag dat de poort al open stond toen ik door het smalle paadje naar de tuin reed. Dat slot wilde ook nooit meewerken. Ik duwde hem open met mijn voet en reed mijn fiets met een scherpe bocht de tuin binnen. Zoals gewoonlijk zette ik hem achter de hangbank neer.

De hele weg naar huis had ik al nagedacht over hoe ik je zou benaderen. Vijfenveertig minuten lang zat ik over je te denken. Vijfenveertig hele minuten.

Ik voelde me zó ontzettend schuldig over wat er gebeurd was, hoewel ik me geeneens schuldig kon voelen. Ik had het gewoon aan iemand verteld die ik een vriendin noemde en toen begonnen docenten erachter te komen. Alles begon bij haar.

Met wat minder moeite dan normaal sjouwde ik mijn tas van mijn rekje af en haalde het sleuteltje uit het slot. Ik hoorde de buitenwereld niet meer. Ik was opgezogen in de muziek. Hoe het danst.

Het voelde alsof dit voor ons was geschreven, voor jou en voor mij. Ik kon het oplezen en het zouden dan mijn eigen woorden lijken. Zo echt was het.

Gedachteloos staarde ik voor me uit en ik prikte mijn sleutel in het sleutelgat. Toen ik de deur opendeed en naar binnen stapte, voelde ik me een stuk veiliger. Dit was thuis, niet de grote, onbeschutte wereld. Veilig thuis.

Ik plofte op de bank neer, zoals ik dat toen bij jou ook deed. Die dag dat we naar het theater zouden gaan, als verrassing voor Lucienne. Je zusje kwam ook nog om de hoek kijken. Ze vroeg of ik weer wilde zingen, zoals de vorige keer toen we massaal bij je gingen slapen. Arcade.

En die dag gebeurde het allemaal. Ik stopte met zingen omdat het pijn deed en het niet meer kon. Mijn stem wilde niet meer. We gingen zitten op je bed. Ik had mijn telefoon in mijn handen en speelde er een beetje mee.

En toen kwam de vraag. Degene waardoor ik me voor je verstopte.

"Mag ik je Whatsapp-geschiedenis lezen?", vroeg je. "Lucienne zei namelijk dat je had geappt dat je me leuk vind. Daarna zei ze dat je het had verwijderd."

Ik voelde alle bloedvaten in mijn gezicht op hol slaan. Volgens mij werd mijn hele gezicht rood. Mijn hersenen voelde als één grote drab en even kon ik niet meer nadenken.

"Ach, joh, we hebben toch nog maar twee en een halve week." gaf ik lachend toe. Iets waar ik ontzettend veel spijt van had. Ik had het nooit moeten doen.

Ik had niemand iets moeten vertellen, ik had het zelf moeten doen. Alhoewel, sommige mensen waren er toch wel achter gekomen. Zoals Lotte, Nina of Veronique, die ons altijd koppelden. Of Isabelle, die zag het toch wel als er iets aan de hand was. Bo bleef altijd maar doorzeuren, dus uiteindelijk zou zij het ook wel weten. En mijn klas, die stelde ook alleen maar vragen. Alleen maar.

Na mijn antwoord werden we beiden stil. Weet je wel, zo'n gênante stilte. Jij liep ook behoorlijk rood aan. Je gezicht verstijfde in een gevoel van angst, verrassing en een klein beetje blijheid.

Toen ik weer terugdacht aan dat moment begonnen de tranen te lopen. Heel de weg naar huis hield ik ze al in, maar ooit moesten ze eruit komen. Ik pakte mijn laptop en opende Whatsapp. Ik zag je al staan, van wanneer ik je de link doorappte van de zomertheaterweek. Ik had speciaal voor jou en Lucienne gevraagd of ik een leeftijdscategorie hoger mocht.

Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Meteen met de deur in huis vallen? Eerst begroeten? Wachten op een reactie?

"Hey" stuurde ik. "Ik wilde even sorry zeggen, voor alles wat er is gebeurd. Ik vind het echt niet kunnen dat docenten hun neus zó diep in mijn shit hebben gestoken. Ik heb fouten gemaakt en daar ben jij nu de dupe van, bijvoorbeeld door dingen aan Bo te vertellen. En Bo kan soms nog al heel erg dingen openlijk vertellen waarvan je het niet wilt, zo ook voor de neus van docenten. Ik voel me er echt heel naar over."

Je had zelf gezegd dat mijn gymdocent naar jou toe was gegaan. "Heb je al een vriendin?" had hij gezegd. Hij had dingen gehoord die hij niet had moeten horen en nu, nu was hij echt te ver gegaan. Maar je kent mij, ik durfde er niets van te zeggen. Ik veegde een traan weg die over mijn wang gleed.

Pling. Reactie. Van jou.

"Maakt niet uit, het is alleen soms irritant en verrassend als docenten erover beginnen." Het schuldgevoel werd groter en groter.

Ik wist wat ik wilde sturen. Met pijn. Met verdriet. Liefdesverdriet.

"Is het misschien een idee dat we alles vergeten en gewoon als vrienden verder gaan?"

Geen reactie.

Enkel een foto van een love tester, met onze namen. Doorgestuurd. Fuck, niet alweer. Hou toch op.

"Bekend beeld." stuurde ik. "Bij ons in de klas gaan ze ook koppelen met love testers."

Dat had ik niet moeten zeggen. Ik kon mezelf wel slaan. Nu wist je dat mijn hele klas er vanaf wist.

En weer bleef het stil.

Toch leek het alsof alles normaal was. We bleven met elkaar snappen en de volgende dag zat ik weer gewoon bij ons clubje aan tafel in de pauze. Nou ja, ik kwam even buurten, ik was al klaar. Hallo toetsweek, waarom scheid je ons?

Het leek alsof er niets gebeurd was. Niets.

Het enige wat ik wilde was een nieuwe start. Een nieuw begin, zoals het nieuwe jaar. Goede voornemens, al het slechte vergeten.

Misschien was het wel beter als ik je niet kende. Dan was al dit gezeur er niet. Dan was jij gelukkig en had ik een groot, zwart gat in mijn hart. Het gat wat ingevuld moest worden met vrienden. Echte vrienden, zoals jij.

Maar nu het schooljaar bijna voorbij is, zal ik je een jaar niet meer zien. Ik zal weer in mijn hoekje moeten kruipen. Oortjes in, capuchon op, muziek aan. Op standje gehoorbeschadiging.

Het kon me allemaal niets meer schelen.

Ik had je nog beloofd dat ik clean zou blijven, mezelf niet meer zou snijden. Ik stuurde zelfs nog een filmpje van mijn polsen, geen schrammetje te zien. Maar als ik nu mijn ogen dichtknijp en aan mijn polsen over een jaar denk, zijn ze rood. Rood van het bloed. Het bloed waar liefde in zat.

Liefde voor jou.

___

1075 woorden

CrazyGirlllyy

___

Ik zou het heel erg appreciëren als je dit verhaal niet kopieert of zo. Dit verhaal heeft heel veel persoonlijke waarde voor mij. Reden ga ik hier niet uitleggen :)

Kusjesss <3