Hoeveelheid woorden: 1118

***

Ik word wakker van een gebonk in mijn hoofd. Alsof er iemand met een sloopkogel mijn schedel van binnenuit wilt openbreken. Snel check ik mijn wekker: het was inmiddels al zeven over elf. Na nog even naar het plafond te hebben gestaard rol ik mijn bed uit. Ik glijd mijn warme, witte badjas in en steek mijn voeten in mijn eenhoornsloffen. Snel doe ik even wat dagcrème op en met mijn telefoon in mijn hand loop ik de trap af naar de keuken.

Als ik het koffiezetapparaat aanzet, kijk ik op mijn telefoon. Ik zie driehonderd ongelezen berichten op Whatsapp, eenenveertig foto's op Instagram en achtentwintig Snapchats. Ik ontgrendel mijn telefoon en ik bekijk in welke groepsapps ik al die appjes heb gekregen. Het is die app die gemaakt is voor Alex' verjaardag. Mijn ouders verboden me om te gaan, ik moest leren voor mijn toetsweek. Kom op, het is vrijdagavond! Mag ik ook nog even leven of zo?

Helemaal bovenaan zie ik al wat dronken selfies staan. God, wat had ik daar graag bij willen zijn. Ik zet mijn elleboog op het aanrecht en laat mijn hoofd erop leunen. Ik zie nog een plastic flesje staan. Daar zat eigenlijk alcohol in, maar papa was erachter gekomen en kon ik dus ook niet op mijn kamer gaan drinken. Als ik verder naar beneden scroll zie ik dat de appjes steeds wilder worden. Sommige zijn zelfs hele verhalen over hoe lekker iemands borsten nou eigenlijk zijn. Na zo'n honderdvijftig berichten komen er weer wat foto's tevoorschijn. Als ik eens goed kijk naar de foto's, kan ik bijna niet geloven wat ik zie. Eén grote chaos van mensen en heel veel bloed. Shit!

Ik sprint naar boven en ik schiet in mijn kleren. Ik sjor aan mijn schoenen en ik prop de veters er in. Als ik van de trap af ren val ik bijna, maar ik kan mezelf nog vastgrijpen aan de leuning. Mijn jas laat ik thuis. Ik moet nu zo snel mogelijk naar Alex toe. Mijn sleutels liggen ergens op het kastje in de gang tussen alle andere sleutels. Ik zie het pluche poppetje dat aan mijn sleutel hangt en grijp hem tussen de massa's metaal en plastic. De ramen barsten bijna doordat ik de deur zo hard dicht sla. Mijn slot heeft vandaag geen zin om mee te werken, en als ik mijn sleutel er eindelijk in heb zitten blokkeert de fietspomp mijn wiel. Ik trek uit alle macht aan de pomp om zo snel mogelijk weg te komen.

Als ik over straat fiets, word ik bijna aangereden door een auto die van links fietst. Boos toetert en scheldt de automobilist, waarop ik gehaast sorry roep en doorfiets. Ik heb geen tijd te verliezen. Ik denk dat ik wel drie boetes heb kunnen krijgen door mijn haast, maar het zal me allemaal een worst wezen.

Als ik bij Alex aankom, gooi ik mijn fiets bij de hoop andere fietsen. Alex heeft een heel groot huis en een hele grote tuin, dus ik ben buiten adem als ik bij de schutting aankom. De groene kliko sleep ik voor de schutting zodat ik er overheen kan klimmen. Mijn broek scheurt als ik mijn been over de schutting werp. Het maakt me allemaal niets meer uit.

De tuin ziet er verlaten uit. Overal ligt er vertrapte versiering en op de barbecue staan er nog een paar verkoolde worstjes te roken. Binnen is de boel donker. Ik kijk onder de losliggende steen op de grond, daar ligt een extra huissleutel. Ik open het slot en ik ruik de overwelmende geur van sinas en wodka. Grappig, ik zie ook de bekertjes staan die Alex en ik altijd gebruikten op de camping. Verder is de keuken helemaal leeg. Er komt een bedompte geur uit de woonkamer. Ik loop naar de deur en ik haal de klink over. Op de andere kant van de facetglazen zit bloed. Vurig hoop ik dat het ketchup is, maar als ik door de deur ga is alle hoop weg. Iedereen is dood. Levenloos op de grond. Lisa, Julie, Maria, Jamie, Casper. Alex.

Elk sprankje vreugde wordt weggezogen uit mijn lichaam. Alsof Satan met een stofzuiger zielen uit mensen hun lichamen zuigt. De tranen worden me te veel en stromen over mijn wangen. Met trillende handen pak ik mijn mobiel uit mijn zak en ik toets langzaam het noodnummer in. Het lijkt wel alsof ik uren de pieptoon hoor. Als de toon verdwijnt, hoor ik een vrouwenstem die me enigszins gerust stelt. "Goedemorgen, welke hulpdienst zou u graag doorverbonden willen worden?" Ik denk even na. "Politie, graag." stamel ik. Daarna is de stem weg.

"Met de meldkamer regio Utrecht, u spreekt met de politie. Wat is er aan de hand?" Ik adem zwaar. "I-ik kwam net bij een vriend aan en toen-" Mijn zin wordt geblokkeerd door de tranen die over mijn wangen stromen. "Rustig aan, meisje." zegt de man aan de andere kant. "Ik zag foto's op Whatsapp met bloed, dus ik ging erheen en nu liggen er een stuk of dertig lijken op de grond." hakkel ik huilend. "Rustig aan, het komt goed. Mag ik je naam en de locatie waar je je op dit moment bevind?" Ik sta te trillen op mijn benen. "Elena Brook. Locatie is Valerstraat achtentwintig." Ik hoor het tikken op een toetsenbord. Na het ratelen van de toetsen schraapt de man zijn keel even. "Ik heb politie en ambulances ingeschakeld. We proberen binnen tien minuten bij je te zijn."

Het is inmiddels twintig minuten later als de politie me naar buiten begeleidt. Ze zeiden dat ze bij mij thuis zouden komen. Daar kan ik dan mijn verhaal doen. Ik grijp stevig de deken vast die om me heen geslagen is. De zwaailichten verblinden me en de sirenes zijn zo hard dat ik een piep in mijn oor krijg. De hand van een politievrouw rust zachtjes op mijn schouderblad. Hij voelt warm aan. Ze begeleid me naar een ambulance waar personeel klaarstaat. De vrouw knikt even naar één van de mensen waarna ze weer terug naar binnen loopt. Door alle tranen in mijn ogen wordt mijn zicht wazig. Ik voel allemaal mensen aan mijn lichaam maar ze stellen geen vragen. Ik heb geen zin om te praten dus erg vind ik het niet. De stemmen om me heen vervagen en ik word begeleid naar een politieauto. Mijn brein schakelt over naar de automatische piloot. Ik mis Alex. Ik mis de momenten die we samen hadden. Ik mis de liefde die we voor elkaar hadden. Ik mis het moment dat hij me om verkering vroeg. Ik mis alles aan hem. Het enige wat ik nu nog wil, is bij hem zijn.

Voor altijd.