'Ik paas naar jou Mic!' Michel rent naar de bal die over zijn hoofd vliegt, maar struikelt over een dikke wortel van de boom op het binnenhof. Met een harde klap valt hij op de grond stenen, maar modderige grond.

'gaat het?' vraagt robbert met een bezorgde, zachte stem. Michels arm zit onder het bloed. 'ja hoor, gaat wel, maar... 

hij wordt onderbroken door hun moeder die naar buiten rent. aan haar blik te zien is ze in paniek, ze heeft tranen in haar ogen en ziet bleekjes. 'jongens kom snel, je vader hij...' Ze twijfelt even en dan gaat ze verder met haar zin 'hij is stervende!'

toen ze dat riep stond de wereld stil voor Robbert, hij hoort zijn ademhaling steeds sneller gaan en voelt zijn hart steeds sneller kloppen. Hij heeft zo een goede band met zijn vader, beter dan zijn broer: hij heeft juist een goede band met hun moeder. Robbert en Michel rennen huilend het kasteel binnen. alles ziet er opeens anders uit voor Robbert, hij is zo van slag dat hij zijn eigen huis niet meer had herkend.

Ze kwamen aan bij het bed van hun vader, hij was al een tijdje ziek. Hij keek de twee liefjes aan en hoestte. "Ik heb voor jullie bijden een cadeau achtergelaten, die je krijgt zodra ik er niet meer ben." Robbert moest huilen en zei: "Ga niet weg papa, ga niet weg." 

Michel keek zijn vader bezorgd aan en vroeg of hij iets kon doen. De toenmalige koning antwoordt: "Michel, mijn zoon. Als je mij laat lachen ben ik tevreden: dan ga ik tenminste op een leuke manier dood." Michel wist niks te zeggen. Het enige wat hij kon uitbrengen was: M-maar... Hoe dan papa?" Hun vader hoestte nogmaals en bracht een laatste zucht uit.

Michel voelde zich alsof hij gefaald had zijn vader te helpen. Robbert gaf zijn vader huilend een knuffel. Daarna liepen ze samen weg.

================================================================================

Bedankt @MFinewritersvoor de prachtige cover! Dit was de proloog (na heel lang niet geschreven te hebben) Laat weten wat je er van vond en of je tips hebt