Clint Barton was terug.

Scott Lang had zich gemeld, Natasha Romanoffs bureaucratische rotzooi was afgehandeld. Bovenop dat alles had de overheid Steve Rogers, Sam Wilson en James Barnes op Tony's stoep gedeponeerd in de overtuiging dat hij het allemaal wel zou afhandelen, dat hij niets beters te doen had dan de rotzooi van de Avengers opruimen.

'Ik ben blij voor je dat je huisarrest erop zit,' zei Tony beleefd. Hij nam de moeite niet zich om te draaien. Soms was hij bang dat hij het niet voor elkaar zou krijgen te lachen naar zijn vroegere teamgenoten – of huidige eigenlijk, op aandringen van Thaddeus Ross' organisatie.

Clint zei niets, leek niet tevreden te zijn met alleen die paar woordjes. Wat wilde hij dan? Dat Stark hem de hemel in prees en in heuse euforie van de daken schreeuwde dat de boogschutter eindelijk weer in de Compound was gearriveerd, klaar voor duty? Wilde Barton dat de uitvinder op zijn knieën ging om hem te danken voor het feit dat Barton bereid was hem nog een laatste kans te geven?

Wie gaf wie hier nu eigenlijk een kans? De teruggekeerde leden van Team Cap? Gaven zij Tony de kans zich aan hen te bewijzen? Of gaf Tony hen een kans door te zwichten voor de overheid en de helden in huis te nemen?

'Waarom was je gisteren dan niet bij het avondeten?' vroeg Hawkeye achterdochtig. Hij en de rest van Team Cap hadden het ervan genomen gisteravond, hadden genoten van een feestelijk maal en daarbij verwacht dat de heer des huizes, Tony Stark, zich zeker wel zou melden om plaats te nemen aan het hoofd van de tafel.

Tony verstarde. Hij had gisteren in zijn lab zwijgend geluisterd naar de flarden gesprek die vanuit zijn woning naar beneden waren gedwarreld. Hij had gewenst dat de helden zo snel mogelijk waren uitgegeten, dat iedereen zich zou terugtrekken naar hun eigen vertrekken zodat hij in rust nog wat televisie kon kijken om zijn gepieker te doorbreken. Hij had zich gisteren niet laten zien, omdat hij had gewacht, zo wanhopig had gewacht totdat iedereen weg was. Dat kon hij toch niet zeggen tegen de boogschutter?

'Ik had een meeting.' Hij verplaatste zijn blik naar zijn handen, balde ze tot vuisten om het beven te stoppen.

'Dat moet dan een lange meeting zijn geweest,' Clint liet ruimte over voor hem om te reageren.

'Ja, ja, inderdaad.' Hij moest hard zijn best doen om zijn stem niet te laten wegkwijnen tot een zwak gejammer. Hij wilde niets liever dan dat Clint wegging zodat hij zich misschien kon omdraaien en ergens heen kon gaan waar zijn teamleden niet waren, ergens waar niets of niemand hem zelfs maar aan ze zou herinneren.

'Geld komt niet uit de lucht vallen, Clint,' sneerde hij na een te lange stilte. Hij vond de kracht zich om te draaien, maar toen zijn ogen door de ruimte dwaalden, moest hij constateren dat de boogschutter was verdwenen.