Wie had gedacht dat vrede zo dichtbij had kunnen zijn? James had gelijk. Hij kwam van de top, stamde uit een elite die de macht en het geld had om te bepalen wie wel en niet binnen kwam. Hij had zich te makkelijk over gegeven. Hij had zijn eigen geluk opzij geschoven om Team Cap op te kunnen vangen, ze overeind te houden op aandringen van de overheid. Bucky was met hem naar de stad getrokken. Ze hadden zich Stark Tower toegeëigend. Tony sloot de deur voor Steve en diens vrienden, liet alleen Barnes nog toe.

Zo nu en dan jeukte het binnenin hem. Dit nieuwe leven – de vrijdagse uitjes naar de psychologe, de wekelijkse reservering bij het restaurant om de hoek, de afwezigheid van Ross en Steve en Wilson en Barton en iedereen die hem het leven zuur had gemaakt – beviel hem. Soms bevroor hij ter plekke als hij zich realiseerde dat hij bewonderend naar de sterren keek, in plaats van omhoog te staren omdat de leegte tussen de sterren hem aantrok.

Het jeukte, alsof zijn ziel ongeduldig was de emoties weer de vrije loop te laten. Er zat zoveel opgekropt binnenin hem, teveel om daar vast te houden.

'Waar ben je mee bezig?' vroeg James, nam naast hem plaats in het lab.

Tony keek om. Hij legde het langzaam uit, wilde dat de soldaat precies begreep waar hij mee bezig was geweest. De veteraan reageerde met een gevatte grap, waarop Stark voorzichtig lachte. Zijn gegiechel ging over in zachte snikken die zich uitbreiden tot een gebroken gejammer. Alles wat hij maanden lang had weten op te kroppen, kwam er in één keer uit. Hij kon niet geloven dat hij met de hulp van James uit de greep van de overheid had kunnen komen, dat hij nu nooit meer Ross onder ogen hoefde te komen omdat de psychologe een zaak tegen de generaal had aangespannen en deze gewonnen had. Hij kon maar moeilijk bevatten dat Steve en diens vrienden aan de voet van de Tower waren blijven steken en hij hier veilig in de hoogte zat weggedoken, in de armen van een man van wie hij wist dat hij nooit iemand boven hem zou verkiezen.

En de leegte in hem week voor het eerst na al die maanden.

Het was alsof de zon eindelijk door de wolken was gebroken, en de mist die als een dichte deken om hem heen had gehangen, klaarde beetje bij beetje op.