Er was geen bewijs voor het vergrijp van Ross. Bucky had het gezien, niet opgenomen of iets dergelijks. Hij had niet geweten hoe, zei hij later tegen Tony. De billionaire wimpelde het weg. Het deed er niet toe. Als hij het op tape had gehad, had hij het hoogstwaarschijnlijk weggegooid. Hij zag niet langer in hoe het hem ging helpen. Hij moest zich erbij neer leren leggen dat dit vanaf nu zijn leven was; dat hij constant moest vrezen dat zijn huisgenoten hem iets aandeden en gebukt moest gaan onder de valse beschuldigingen die ze lukraak naar zijn hoofd slingerden.

Barnes moest uit de school zijn geklapt, want de vrijdag daarop vroeg de psychologe hem opnieuw binnen om in alle rust over zijn week te praten. Hij probeerde haar verhaal te ontkennen, zei dat Ross hem niet eens had aangeraakt die avond. Ze hield hem voor dat James iets heel anders had verteld. Ze zei dat ze onderhand wel wist wie ze moest geloven in zulke gevallen.

Uiteindelijk gaf Tony in.

'Het was eenmalig. Ik had niet zo onbedachtzaam met zijn spullen moeten omgaan.'

'James heeft me verteld waaraan ik kan zien dat u liegt,' stelde ze. Ze klonk streng, veel strenger dan de vorige keer. Toen was hij gedachteloos naar binnen gewandeld tijdens haar sessie met Barnes omdat het wachten hem de keel uit kwam – omdat hij bang was dat iemand van Team Cap ze gevolgd was, eigenlijk. 'Vertel me de waarheid: hoe vaak heeft Generaal Ross u lastig gevallen.'

"Lastig gevallen" was zacht uitgedrukt, dat wist Tony. Hij had het gegoogled, wat Ross bij hem had gedaan. "Geweld" was meerdere malen opgedoken tussen de zoekresultaten, mishandeling. Hij moest er niet aan denken wat hem precies was overkomen in juridische termen.

'Tien keer?'

'In welk tijdsbestek?' vroeg ze door.

Hij liet verslagen zijn schouders hangen, 'De afgelopen maand.'