The Hungarian Hold-Up

[De Hongaarse overval]

Politiekapitein Henry Csere trok zijn rechterwenkbrauw op en keek naar de Amerikaan aan de andere kant van zijn bureau: "Ik heb vreemde verhalen gehoord, Sir, maar jouw verhaal overtreft ze allemaal. Het slaat nergens op."

De Amerikaan hief zijn handen op en keek omhoog alsof hij hulp verwachtte van het klinische neonlicht in het politiebureau: "Als je me niet gelooft... kom mee en ik laat het je zien."

Henry keek op zijn horloge. Het was bijna lunchtijd. Hij had honger: "Hoe lang gaat dit duren? Ik heb belangrijke dingen te doen."

De Amerikaan werd met de seconde wanhopiger: "Belangrijker dan een toerist die beroofd wordt van 100.000 euro? Dat meen je niet. Als we met de auto gaan, zijn we er in een kwartiertje. We kunnen een taxi nemen, maar... die kan ik niet betalen; ze hebben me beroofd, weet je..."

Kapitein Henry haalde diep adem: "Oké. We kunnen mijn auto nemen. Maar als ik binnen een half uur niet terug ben, krijg je er spijt van."

Veertien minuten later stopte de zwarte sedan in de József Mindszentystraat, bij de ingang van een sjofel steegje. Henry keek treurig naar het metselwerk van de verlaten pakhuizen, de gebroken ramen, de roestige hekken rond verlaten fabrieken, de plassen en de modder. Hij stapte uit de auto en vroeg de Amerikaan: "Wat deed je hier eigenlijk om 3 uur vannacht?"

De Amerikaan liep de steeg in en gebaarde Henry hem te volgen: "Ik ging naar huis na een avondje entertainment."

"Met 100.000 euro op zak?"

"Ik had geluk gehad."

Henry was verbaasd: "Je had gegokt?"

De Amerikaan reageerde alsof Henry hem had uitgescholden: "Gokken is legaal in Hongarije sinds 1991. Ik heb niets verkeerds gedaan. Je moet de overvallers ondervragen, niet mij."

Henry wees naar het einde van de steeg: "En de eerste overvaller stond daar?"

De Amerikaan bevestigde het met een knikje: "Ze zag er onschuldig uit, kwetsbaar, gewoon een oude dame die daar op haar rollator zat en even uitrustte tijdens een wandeling."

Henry was het er niet mee eens: "Een wandeling maken om 3 uur 's nachts in deze buurt? Wat voor mensen doen dat? Zelfs nu, 's middags, is er niemand hier die een wandeling maakt, zijn hond uitlaat, jogt, of wat dan ook."

"Nou, daar heb ik vannacht nooit bij stil gestaan. Ik was... gelukkig."

"Je bedoelt: dronken."

"Nou, nadat ik dat geld had gewonnen, heb ik een beetje feest gevierd. Het was zonde om een halve fles champagne weg te gooien, dus die heb ik opgemaakt voordat ik naar huis ging. Maar daar gaat het niet om. Het is niet illegaal om een beetje aangeschoten te zijn, zolang je maar geen voertuig bestuurt. Het punt is dat, toen ik dichterbij kwam, de oude dame een pistool uit haar tas haalde, een Beretta Nano, en het op mij richtte. De oude taart lachte zelfs toen ze zei: «Je geld of je leven.» Kun je dat geloven?"

Henry vond het een sympathiek gebaar: "Ze had je in je oog kunnen schieten en het geld kunnen pakken. Ze gaf je tenminste een keuze."

De Amerikaan had een andere mening: "Ja, mooie keuze. Het is alsof je de keuze hebt tussen een Democraat die belooft de belastingen te verhogen en een Republikein die belooft de belastingen te verhogen. De keuze die ik had was vluchten of vechten. Mijn enige wapen was een zakmes, nutteloos in een vuurgevecht, maar de hand van de oude dame beefde en ze droeg een zonnebril, dus ik dacht dat weglopen me een goede kans zou geven. Ze kon me gemakkelijk missen. Dus keek ik om me heen. En wat zag ik? Een andere oude dame had mijn vluchtroute afgesneden. Ze leek precies op de vrouw met de Beretta, maar in plaats van een rollator bereed ze zo'n elektrische scooter, en in haar hand had ze een AK-47, geladen, met de beveiliging eraf."

"Dus je hief je handen op en gaf haar het geld?"

"Voor 100.000 euro was ik niet van plan me zo gemakkelijk over te geven. Zoals je ziet, is de linkerkant van deze steeg één grote muur van metselwerk, twee verdiepingen hoog, dus daarlangs kon ik niet ontsnappen, maar aan de rechterkant zie je die houten deur, de achteringang van die oude fabriek. Ik dacht dat het mijn laatste kans was. Maar die kans heb ik nooit gekregen. De deur ging open en daar stond een derde oude vrouw, die er precies zo uitzag als de andere twee, maar deze had een wandelstok, en op haar schouder had ze een Carl Gustav 84mm terugslagloos antitankwapen, dynamite with a laser beam, [dynamiet met een laserstraal,] op mij gericht..."

"Een oude dame met een bazooka? En je wilt dat ik dit geloof? Het spijt me, Sir, maar het lijkt erop dat je dit verhaal hebt verzonnen om je verzekeringsmaatschappij op te lichten. Je vertelt me dat je beroofd bent van 100.000 onverklaarbare euro's, je kunt geen redelijke verklaring bedenken waarom je midden in de nacht in dit gebied was, en bovendien wil je me laten geloven dat je beroofd bent door drie oude dames met meer wapens dan de slagschepen die Pearl Harbour aanvielen. Je..."

"Pearl Harbour werd aangevallen door vliegtuigen, niet door slagschepen.", onderbrak de Amerikaan.

"Maakt dat je verhaal geloofwaardiger?", vroeg Henry. Hij draaide zich om en liep terug naar zijn auto. De Amerikaan greep heb bij zijn arm: "Luister naar me. En wat als ik je de hoofden van die bende op een bord breng? Ik weet waar we ze kunnen vinden. Ik weet waar ze heen gingen. Nadat ze mijn geld hadden geroofd, ben ik ze gevolgd..."

Henry was nauwelijks geïnteresseerd: "Oh, echt? En ze zitten daar nog steeds, wachtend op hun arrestatie?"

De Amerikaan was nu wanhopig: "Is je lunch belangrijker dan het arresteren van een gevaarlijke bende die onschuldige toeristen berooft? Ik ga een officiële klacht tegen je indienen. Je moet met me meekomen en deze drie vrouwen arresteren. Alsjeblieft..."

Daar was het... Het magische woord... Henry kon het niet langer weerstaan. Hij haalde diep adem en zei: "Oké. Wijs me de weg. Maar als dit weer een truc van je is, kun je beter maar vast beginnen met bidden."

"Hé! Dit is geen toneelstuk. Bereid je voor op een gevecht. We zijn al halverwege."

Tien minuten later parkeerde Henry zijn zwarte sedan op een kade aan de Donau, vlak voor een rondvaartboot: "Is dit het?"

De Amerikaan knikte: "Pak je pistool. Die dames zijn gevaarlijk. Ze schieten eerst en stellen later vragen."

Henry had geen pistool. Alles wat hij had was een rondvaartbootlading achterdocht: "Hoe weet je dat? Hebben ze je eerst neergeschoten? Ik dacht dat je zei dat ze je een vraag stelden: je geld of je leven. Ik twijfelde al een tijdje aan je verhaal, Sir, maar nu ben ik ervan overtuigd dat je een leugenaar bent die drie oude, onschuldige dames erin wil luizen voor het verzekeringsgeld. Maar ik ben een goede agent en ik geloof nooit iemand totdat ik heb geluisterd naar wat de andere kant te zeggen heeft. Laten we naar binnen gaan."

Binnen trof Henry drie zussen aan, een drieling, precies zoals de Amerikaan ze beschreven had. Ze speelden rummy in de eetzaal van het schip. Toen Henry binnenkwam, verwelkomden de zussen hem alsof hij hun lang verloren gewaande zoon was: "Hallo, Henry." - "Hoe gaat het met je?" - "We zijn zo blij je te zien." - "Wil je een kopje koffie?" - "Thee misschien?" - "We hebben vanmorgen heerlijke chocoladekoekjes gebakken." - "Probeer ze eens." - "Je hebt nog nooit iets lekkerders geproefd."

Henry trok zijn rechter wenkbrauw op en vroeg: "Hoe weet je mijn naam?"

De zusters keken niet eens opzij, geconcentreerd op hun spel: "Jij bent Hungry Henry Csere." - "Je bent de beroemdste politieman van Boedapest." - "Iedereen kent je sinds je die zilveren medaille won op de Europese Spelen."

Henry nam een stoel en ging bij de drie zussen aan tafel zitten: "Ik heb een vraag voor jullie over wapens... Nee, geen melk, alsjeblieft. Ik heb mijn koffie graag zwart met één klontje suiker."

"Wapens?" - "Stadswapens?" - "Steekwapens?" - "Denk je dat we fan zijn van Arsenal?" - "Tottenham Hot Pants is ons team." - "Hot SPURS, Traudi. Hot pants zijn die strakke, sexy, korte broeken, oranje, roze of mintgroen." - "Dat is wat ik zei, die knappe jonge voetballers in die strakke, sexy, korte broeken. Ik ben vergeten welke kleur."

Tussen zijn derde en vierde koekje probeerde Henry zich op zijn werk te concentreren: "Ik bedoelde vuurwapens. Iemand vertelde me dat hij jullie drieën had gezien met een pistool, een machinegeweer en een antitankwapen. Is het goed als ik jullie hutten controleer?"

"Geen probleem, Henry." - "Je kunt onze hutten controleren zoveel als je wilt." - "Ik ga zelfs met je mee om het bed te controleren, heerlijke Henry..." - "Oh, Traudi. Gedraag je." - "Maar als je deze 'wapens' bedoelt, bespaar je jezelf misschien een trip."

Resi haalde een sigarettenaansteker uit haar tas, Sanni liet de ijzeren staaf met uitschuifbare side-kick zien waarmee ze haar elektrische scooter op de parkeerplaats op slot zette, en Traudi haalde een stuk plastic regenpijp onder de tafel vandaan: "Zijn dit de wapens waar je het over hebt?"

Henry gaf toe dat het veel leek op de wapens die hij zocht: "Waarom heb je een stuk plastic regenpijp bij je?"

"Oh, je weet nooit wanneer het van pas komt. Het is licht, het is gemakkelijk te hanteren, ik gebruik het als wandelstok, en ik kan ermee in het oor van mijn zus Resi schreeuwen; ze wordt steeds dover.", zei Traudi.

"Ik? Doof? Mijn oren zijn zo scherp als die van een vos.", protesteerde Resi.

Sanni legde haar laatste rummy-steen op tafel. Ze had het spel gewonnen en had zin in een feestje: "Het is lunchtijd. Eet je met ons mee, Henry? Het is lang geleden dat we zo'n beroemde gast hadden. We hebben vers gemaakte ossenstaartsoep, groene salade, gebakken forel, gegrilde kip met aardappelpuree en groenten, en als dessert hebben we huisgemaakte chocoladetaart uit eigen keuken."

"Niet huisgemaakt. Kombuisgemaakt. Uit de stookoven van de boot. Thuis hebben we een betere keuken.", protesteerde Resi.

"En we hebben Villacher bier om erbij te drinken. Waarschijnlijk het beste bier ter wereld.", voegde Traudi eraan toe.

Sanni gaf het voordeel van de twijfel een laatste duwtje in de rug: "En maak je geen zorgen: we hebben genoeg voor een weeshuis. We hebben middageten gekookt voor alle anderen die met ons meegingen op deze Donau-boottocht, maar ze gingen het centrum van de stad bekijken, en ze belden ons net om te zeggen dat ze niet terugkomen voor de lunch: ze eten een broodje op het Heldenplein."

Henry likte zijn lippen af. Plotseling bedacht hij iets: "En wat doen we met onze Amerikaanse vriend hier?"

De zusters hadden aan alles gedacht: "Dat is gemakkelijk." - "Pak je handboeien en keten hem vast aan die verwarmingsbuis daar." - "Ik denk dat we nog wel wat water en droog brood voor hem hebben om op te kauwen." - "Daar zal hij toch aan moeten wennen." - "Hij krijgt niets beters in de gevangenis, dat is zeker." - "Heb je zijn zakken gecontroleerd? Hij heeft een stiletto mes. Dat is illegaal wapenbezit." - "Wist je dat hij hier in Boedapest een illegaal casino runt?" - "Je zou dat verlaten pakhuis in de József Mindszenty Straat eens moeten controleren." - "Je vriend is Luigi Gambino, gezocht voor moord in Monaco, brandstichting in België, omkoperij in Oostenrijk, diefstal in Denemarken en fraude in Frankrijk." - "Wees zo vriendelijk hem te arresteren terwijl wij de tafel dekken en het voorgerecht opdienen."

De drie zussen stonden op en vertrokken naar de keuken.

"Hoe weten jullie dit allemaal?", vroeg Henry hen.

"Oh, wij oude dames weten altijd alles." - "We hebben niets anders te doen, weet je." - "Wil je mayonaise bij je forel?"

Henry stond op en draaide zich om naar de Amerikaan, maar Luigi had geen trek in een arrestatie; hij trok de stiletto uit zijn zak en zwaaide ermee naar Henry: "Ik vertel je de waarheid. Die teven liegen. Je moet..."

De plastic regenpijp raakte hem met volle kracht in de nek, waardoor Luigi's advies aan Henry werd onderbroken. Hij viel met zijn gezicht naar voren op de grond. Traudi grinnikte: "Ik zei het toch? Een regenpijp komt altijd van pas. Guaranteed to blow your mind. [Gegarandeerd ga je uit je dak.] Wil je mayonaise bij je forel?"

* * *

Drie uur later bedankte Henry de drie zusters hartelijk voor de uitstekende lunch, en voor hun hulp bij zijn arrestatie van een beruchte crimineel en hoofd van een organisatie van illegale gokspelen. Hij duwde de geboeide Luigi achterin zijn auto en reed weg naar het Staats Hotel, waar alles al was geregeld om de Amerikaan te ontvangen met alle gastvrijheid waar Hongarije bekend om staat.

"We hadden Luigi de vuile vaat moeten laten afwassen. Kijk eens wat een rommel...", klaagde Resi.

"We laten de vuile vaat staan voor de kapitein van deze boot. We hebben belangrijkere dingen te doen. Eerst moeten we beslissen wat we gaan doen met die 100.000 euro die we gisteravond van Luigi hebben afgepakt. Ik stel voor dat we het schenken aan het Boedapest Huis voor Arme Ouderen. We zijn zelf oude mensen en we weten dat die tehuizen altijd een krap budget hebben.", zei Sanni.

"Ik stel voor dat we het doneren aan het Boedapest Weeshuis. We zijn zelf wezen en we weten dat die wezen altijd een krap budget hebben.", zei Traudi.

"Ik stel voor dat we het doneren aan SecretAppy Ltd. Zij doen goede dingen in Haïti, planten bomen en geven het land terug aan de natuur, geven banen en een toekomst aan de armste mensen van de wereld. Die mensen zijn zo arm, ze hebben niet eens een budget.", aldus Resi.

"Hm." - "Het lijkt me duidelijk." - "Voor mij ook." - "Dus we hebben een deal?"

"We hebben een deal. We geven 33.000 euro aan het Boedapest Bejaardentehuis, we sturen 33.000 euro naar het Boedapest Weeshuis en we doneren 33.000 euro aan SecretAppy.", zei Sanni.

"En wat doen we met de resterende 1.000 euro?", vroeg Resi.

"Als we terug zijn in Wenen, kopen we drie tickets naar Malta. Ze zeggen dat daar een beruchte crimineel woont die misschien bereid is om te doneren aan ons goede werk. Zijn naam is Khalid El Bullít.", legde Sanni uit.

"Ze zeggen dat hij moeilijk te vinden is.", zei Traudi.

Sanni beëindigde de discussie: "Als hij zo knap is als de geruchten beweren, vind jij hem vast wel, Traudi. Spelen we nog een potje rummy, of zijn jullie bang weer te verliezen?"