The Estonian Eavesdropper

[De Estse Luistervink]

Met een professionele glimlach en een stevige handdruk, gekleed in vertrouwen en waardigheid, verwelkomde The Diplomat zijn bezoeker in zijn Royal Suite 2902 op de bovenste verdieping van het Prestigio International Hotel in Tallinn: "Mister Chan. Ik ben zo blij dat u wat tijd in uw volle agenda kon vrijmaken voor onze ontmoeting. Hoe gaat het met Mrs Chan? En-chan-ting [betoverend] zoals altijd?"

Een grapje was altijd de beste manier om het ijs te breken. Mister Chan deed niet moeilijk. Hij had verschillende keren geprobeerd contact te leggen, maar The Diplomat vond het beter om hem een beetje te laten zweten. Urgentie creëren is een mooi middel om betere deals te krijgen. Hij herinnerde zich het dossier dat #2, The Nerd, hem had gestuurd: "Mister Chan heeft een zeer interessant product te koop en de LSD is zijn eerste optie. Hij vertrouwt regeringen nauwelijks en commerciële bedrijven vertrouwt hij al helemaal niet."

The Diplomat en Mister Chan hadden elkaar jaren geleden voor het eerst ontmoet op de Technologiebeurs in Barcelona, waar Mister Chan de Chinese marktleider in computertechnologie vertegenwoordigde. Op dat moment wilde The Diplomat in contact te komen met Chinese hackers, die verschillende producten van het bedrijf van Mister Chan gebruikten. Al snel ontdekte hij dat Mister Chan een ingenieur was, en niet de commerciële verkoper die de producten van het bedrijf op de markt bracht. Mister Chan had geen idee wie zijn klanten waren en de ontmoeting leek tijdverspilling. Niettemin was The Diplomat gecharmeerd van deze innemende man die alleen maar zijn enthousiasme over de hoge kwaliteit en de geavanceerde techniek van zijn gadgets wilde delen. Hoewel The Diplomat geen bestellingen had geplaatst, had hij een luisterend oor en professionele belangstelling getoond. Nu, bijna tien jaar later, plukte hij de vruchten van dat opgebouwde contact.

"Wilt u een kopje thee? Ik heb ook uitstekend bier uit de Filipijnen, Franse champagne, Italiaanse en Australische wijn..."

"Thee is prima."

The Diplomat belde even naar Roomservice en bestelde het gewenste. Hij gebaarde naar de half geopende dubbele glazen deuren en vroeg: "Wilt u liever buiten zitten? Het is prachtig weer vandaag en het uitzicht over de Oostzee is spectaculair."

Mister Chan accepteerde. Hij was niet gekomen voor de thee of het uitzicht. Hij wilde een deal maken. Maar hij was ook Chinees, een kind van het ras dat het onderhandelen had uitgevonden, en nog steeds de nummer één van de wereld in die sport. Hij kende als geen ander de sociale rituelen, en wist hoe hij zijn geduld moest bewaren tot het moment daar was. Het was heel goed mogelijk dat het juiste moment pas zou aanbreken bij de volgende ontmoeting, of die daarna. Hij was zich bewust van zijn positie: hij had een uniek product te bieden, en The Diplomat was pas de eerste potentiële klant aan wie hij het aanbood. Er was geen haast bij. Er was tijd genoeg voor thee en gelukskoekjes.

The Diplomat praatte over zijn verblijf in Estland en hoe mooi hij de stad Tallinn vond. Hij stelde enkele vragen over het Chinese bedrijf (hij wist dat Mister Chan daar meer dan een jaar geleden vertrokken was, maar deed alsof hij onaangenaam verrast was toen Mister Chan hem die informatie gaf). Daarna toonde hij belangstelling voor de huidige activiteiten van Mister Chan. Mister Chan glimlachte geheimzinnig en legde uit dat hij nu zelfstandig ondernemer was. Hij was naar Tallinn verhuisd nadat hij bij Skype had getekend, en hij had ook zijn eigen Estlandse bedrijf opgericht om enkele zeer interessante producten te verkopen die hij zelf had ontwikkeld, zonder verder informatie over die producten weg te geven.

The Diplomat glimlachte en luisterde. Hij wist dat het Estse bedrijf van Mister Chan problemen had met zijn bankier, die twee weken geleden het faillissement had aangevraagd. Hij wist dat Mister Chan China in allerijl had verlaten, met een koffer vol gestolen technologie. Skype had het contract opgezegd toen ze erachter kwamen met wie ze te maken hadden. Toen kreeg Mister Chan een anoniem telefoontje: "Why do you want to record my phone calls? Are you planning a bootleg CD? You said it's because you've been threatened by gangsters, but now it's you who's threatening me." ["Waarom wil je mijn telefoongesprekken opnemen? Ben je van plan een bootleg cd te maken? Je zei dat het was omdat je bedreigd werd door gangsters, maar nu ben jij het die mij bedreigt."] Mister Chan was een vis aan de haak. The Diplomat hoefde alleen maar de vis aan boord te krijgen zonder de dunne lijn te breken.

Toen de thee was geserveerd en de kamerjongen van het hotel was vertrokken, was het tijd om het kernpunt van de vergadering aan te snijden. The Diplomat wilde niet nog meer tijd verspillen: "Ik hoop dat u me kunt helpen met een delicaat probleem, Mister Chan. Ik weet dat u een man van goede manieren bent en vooral dat u iemand bent die te vertrouwen is. Vertrouwen is belangrijk. Laat me u eerst de situatie uitleggen. We hebben een contactpersoon. Laten we hem Mister X noemen. Mister X heeft een interessant product te bieden. Het gaat niet om sinaasappels of radio's. We hebben het niet over eindproducten die Mister X kan produceren en jarenlang met winst kan verkopen. Het product is een techniek, een licentie, een concept. Stel je voor dat Mister X een applicatie heeft ontwikkeld voor mobiele telefoons. Eerst installeer en activeer je de app op je eigen telefoon. Dan kun je iemand anders bellen. Als hij opneemt, installeert de applicatie zich automatisch op de telefoon van de ontvanger terwijl jij je verontschuldigt voor het kiezen van een verkeerd nummer. Vervolgens bel je het nummer opnieuw, maar nu via de app. De verbinding komt tot stand, maar slechts de helft van een normaal gesprek werkt: de telefoon gaat niet over, je kunt niet met de ontvanger praten, maar je hoort wel elk geluid aan de andere kant."

Mister Chan kon goed luisteren, en hij was nog intelligent ook: "Zo'n applicatie zou veel geld waard zijn voor elke geheime dienst; afluisteren zou net zo gemakkelijk worden als telefoneren... Je hebt alleen een exemplaar van de app nodig."

"Dat klopt. Maar onze hypothetische Mister X is niet geïnteresseerd in geld. Hij wil een nieuwe identiteit, en hij wil de rest van zijn leven zonder problemen leven. Dat is waar ik graag uw mening over wil horen. Als mijn organisatie zo'n applicatie zou aanschaffen, wat zou u als specialist in technologie dan adviseren? Wat zou een man als Mister X vragen in ruil voor zo'n product?"

Mister Chan deed alsof hij diep nadacht, alsof hij zo'n vraag niet had verwacht: "Ik denk dat Mister X een lijstje met wensen zou hebben zoals iedereen: een plek om te wonen, een partner om mee te leven, plus een beetje luxe, respect en vermaak. Mister X zou graag zeker willen weten dat hij de rest van zijn leven niets meer te wensen heeft en zich nergens meer zorgen over hoeft te maken. Als iemand zo'n dienst zou aanbieden, zou Mister X zijn product, of zijn licentie, of zijn spionage-applicatie, willen verkopen aan de eerste organisatie die hem zo'n toekomst zou kunnen garanderen."

De dankbare glimlach van The Diplomat maakte Mister Chan bijna trots. Bijna. Hij wist dat The Diplomat een groot acteur was. Maar hij werkte ook voor de regering van een van de rijkste landen ter wereld. Geheimen waren hun meest winstgevende exportproduct. Dit land zou geïnteresseerd kunnen zijn in het kopen van een applicatie die elke mobiele telefoon in een luisterend oor veranderde.

The Diplomat vervolgde zijn verhaal: "Als Mister X met zo'n verlanglijstje bij mij zou komen, zou ik hem bijzonder gelukkig kunnen maken. We hebben een kasteel in de groene heuvels van Luxemburg. Het is wanhopig op zoek naar een edelman om het te besturen. De edelman zou een paspoort krijgen onder de naam Duke of Ellington. Zijn adellijke taken zouden zijn om het personeel te vertellen wat ze moeten doen, hij zou regelmatig de casino's en dure winkels in ons land moeten bezoeken, hij zou moeten dineren met het meest exclusieve vrouwelijke gezelschap dat geld kan kopen, en natuurlijk zou hij elke maand een andere dure auto moeten testen. Met zo'n belangrijke baan heeft deze man minstens twee keer per maand een vakantie van twee weken nodig. De Luxemburgse belastingbetalers zouden graag opdraaien voor de kosten van deze belangrijke taak. We kunnen Mister X geen lang leven garanderen omdat we niet de Hogere Machten zijn, maar we garanderen hem wel dat zijn leven zo gelukkig zal zijn als hij zich kan voorstellen, en zelfs een beetje meer. Voorziet u dat Mister X moeite zou kunnen hebben met zo'n regeling?"

Mister Chan raadpleegde zijn diepste gedachten, nippend aan zijn thee. Na een tijdje zei hij: "Als ik Mister X was, denk ik dat ik met die voorwaarden zou kunnen leven, op één klein detail na, het detail dat u al noemde: vertrouwen. Kan hij erop vertrouwen dat de andere partij zijn woord houdt? Immers, zodra ze de applicatie van Mister X in handen hebben, zou het voor uw organisatie heel gemakkelijk en vooral veel voordeliger zijn om uw deel van de deal niet na te komen. Als u met een garantie zou kunnen komen dat Mister X zijn levenslange betaling kan ontvangen, denk ik niet dat Mister X zou weigeren zijn product aan u te verkopen. Belangrijk is niet de prijs, maar het vertrouwen in de koper om zijn belofte na te komen."

The Diplomat glimlachte: "Ik ben blij dat ik uw advies heb gevraagd, Mister Chan. Uw analyse is correct. Het helpt me echt om de situatie te begrijpen: Mister X zou eerst moeten leveren en moet erop vertrouwen dat de andere partij later de rekening betaalt."

Mister Chan legde uit: "Als u voor een commercieel bedrijf zou werken, zou Mister X een punt hebben. Een commercieel bedrijf zou alles doen voor de hoogste winst. Ze zouden niet aarzelen om Mister X te laten 'verdwijnen' nadat hij zijn uitvinding heeft afgeleverd. Een commercieel bedrijf vertrouwen is gemakkelijk: je kunt erop vertrouwen dat ze hebzuchtig zijn, dat ze doen wat hen het meeste geld oplevert, wat ook inhoudt: bedrog, egoïsme en valsspelen om te voorkomen dat ze hun deel van de deal moeten nakomen."

"Ik ben het volledig met u eens. Maar wat is het alternatief?"

"Een regering is misschien een betere optie. Regeringen werden uitgevonden om hun burgers te beschermen tegen inhalige, machtige, egoïstische, gewelddadige partijen, van criminelen en roofzuchtige landeigenaren tot buitenlandse dictators met atoombommen en grote legers. Democratie was het beste instrument dat de mensheid kon creëren om hun levenskwaliteit en hun toekomst te beschermen. Als je je hele leven spaart voor je pensioen en erachter komt dat het commerciële bedrijf waaraan je je spaargeld toevertrouwde alles heeft uitgegeven, dan ben je mooi te laat. Als je is beloofd dat je tot je 65e moet werken om je pensioen te krijgen, en je regering 'vergeet' haar belofte wanneer je met pensioen wilt gaan, dan ben je mooi te laat. Regeringen hebben een morele verplichting om zich te houden aan de beloften die zij hebben gedaan aan de burgers die voor hen hebben gekozen. Dat is de beste garantie die men kan krijgen."

"En als Mister X de keuze zou hebben; zou hij een regering van een groot land kiezen, of juist van een klein land, om zijn deal mee te sluiten?", vroeg The Diplomat.

"Als ik Mister X was, zou ik een klein land kiezen; hoe kleiner, hoe beter. In een dorp kent iedereen elkaar en zijn de sociale structuren sterker. In een grote stad als Moskou of New York zijn de burgers slechts een nummer. Als ik Mister X was, zou mijn eerste optie zijn om te praten met een land als Andorra... of Liechtenstein... of..."

"...of Luxemburg, het land waar ik vandaan kom. Precies. Als Mister X met een dergelijk product bij ons zou komen, zouden we hem een contract aanbieden (het is altijd beter om alles op papier te hebben) en zouden we het vooraf ondertekenen, nog voordat we de kans hadden om het product te zien, te testen en er overeenstemming over te bereiken. Ik heb hier zelfs zo'n contract. Ik ben zo blij met uw eerlijke advies. Het is slechts een kwestie van vertrouwen om u dat contract te laten zien, en het paspoort met de foto van Mister X, en zijn nieuwe identiteit, samen met zijn platina creditcard met drie diamanten, plus de sleutels van deze nieuwe Rolls-Royce die geparkeerd staat in de garage van dit hotel. Wilt u het zien?"

"Het is natuurlijk gewoon nieuwsgierigheid van mijn kant, maar het zou inderdaad een bewijs van vertrouwen zijn als u al dat papierwerk al klaar had liggen. Het zou bewijzen dat u inderdaad te goeder trouw bent, een man die werkt voor een land dat te vertrouwen is."

The Diplomat liep naar binnen en kwam terug met een stapel documenten. Het bovenste was een paspoort. Mister Chan opende het en zag een foto van een gezicht dat hem net zo bekend voorkwam als zijn spiegel: "Wat een toeval. Die man lijkt op mijn tweelingbroer."

The Diplomat keek verbaasd: "Wat leuk. Het was me niet eerder opgevallen, maar ja, u heeft gelijk. Maar hij is niet uw tweelingbroer. Hij is de Duke of Ellington, de edelman die in het kasteel woont. Zijn rijbewijs en de papieren van zijn Rolls-Royce zitten er ook bij. Zoals u ziet, is het contract alleen door ons ondertekend, maar niet door Mister X, dus dit pak papieren is niets waard. Het is gewoon een voorbeeld, iets wat we gemaakt hebben 'voor het geval dat'. Het is altijd beter als je een voorbeeld hebt om te laten zien. We zouden Mister X ook vragen om een monster van zijn product, zodat we het konden zien, voordat we de deal zouden tekenen."

Mister Chan haalde zijn mobiele telefoon uit zijn zak: "Ik heb iets interessants voor u. Op deze telefoon staat een prototype van een nieuw product waaraan ik het afgelopen jaar heb gewerkt. Heeft u een telefoonnummer van een kennis, voor een kleine demonstratie?"

"001-555 1600.", antwoordde The Diplomat met een geamuseerde glimlach.

Mister Chan draaide het nummer, verontschuldigde zich dat hij het verkeerde nummer had gekozen, opende de app en draaide het nummer opnieuw. Met rode oortjes luisterden de twee mannen naar de discussie die plaatsvond in een slaapkamer, ergens aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.

"Kijk eens wat ik onder het bed heb gevonden, Bill. Er ligt een kartonnen doos met drie lege bierblikjes en een envelop met 40.000 dollar. Heb je daar een verklaring voor?"

"Het is niet wat je denkt, Hillary. Het spijt me. Ik ga niet tegen je liegen. Het is... Elke keer nadat ik sex had met een andere vrouw, dronk ik een biertje en deed het lege blikje in de doos. Ik weet dat het verkeerd was, maar ik hoop dat je me kunt vergeven nu ik er eerlijk over ben."

"Drie lege bierblikjes in 30 jaar huwelijk... Je verdient een betere behandeling, omdat je er eerlijk over bent geweest. Oké, ik vergeef je. En hoe zit het met de envelop?"

"Het is maar een kleine doos. De slijterij geeft 0,25 dollar voor elk leeg bierblikje..."

The Diplomat heeft genoeg gehoord. Hij wilde dit nieuwe speeltje zelf uitproberen. Hij draaide 0044-10 D O W N I N G, verontschuldigde zich voor de verkeerde verbinding, opende de app, toetste het nummer opnieuw in en luisterde.

De eerste stem was van de Engelse Premier: "Dus u wilt weer een nieuwe oorlog beginnen in het Midden-Oosten? Waarom?"

Het antwoord kwam van de Amerikaanse minister van Defensie: "We hebben een economische impuls nodig in onze wapenindustrie. Kiezers accepteren niet dat we belastingen en militaire budgetten verhogen als die militairen niets doen. Laten we een mooie oorlog beginnen met Iran. Eerst doden we 250.000 Iraniërs en een tandarts, en dan—"

Een derde, onbekende stem onderbrak de minister van Defensie: "Een tandarts? Waarom zouden we een tandarts vermoorden?"

De minister van Defensie antwoordde: "Ziet u, mijn beste Premier? Niemand stelt vragen over 250.000 dode Iraniërs..."

The Diplomat verbrak de verbinding en grijnsde: "Mister Chan, u bent een buitengewone man. Ik weet niet hoe u dit voor elkaar heeft gekregen, maar ik zou heel graag willen dat u mij deze telefoon en deze applicatie cadeau doet voor de komende kerstvakantie."

Mister Chan grijnsde ook: "En ik zou heel graag deze tweelingbroer van mij willen ontmoeten, deze Duke of Ellington."

"Dat zou niet zo moeilijk zijn. Er staat een Rolls-Royce klaar op de parkeerplaats van dit hotel. Hier is de sleutel. Het adres staat in de papieren naast u. Alles wat u moet doen is hier tekenen... en hier... en hier ook... Dat is het. Hier is de autosleutel. Normaal komt de auto met een chauffeur, maar die bevindt zich in het kasteel in Luxemburg te wachten tot zijn meester arriveert met de instructies. U zult zelf moeten rijden."

"Ik hou van autorijden."

"Ik speel graag met smartphones."

"Dan stel ik voor dat we deze bijeenkomst afsluiten en elk onze eigen weg gaan, waarbij we beiden doen wat we het liefste doen.", zei Mister Chan. Hij stond op en schudde The Diplomat de hand.

"Het was me een genoegen, Mister Chan. Ik hoop u snel weer te zien. Misschien moet ik hopen u nooit meer te zien en uitkijken naar een ontmoeting met uw tweelingbroer, de Duke of Ellington?"

Mister Chan had het laatste woord voordat hij de suite verliet: "U kunt uw nieuwe telefoon gebruiken om de Duke te bellen voor een afspraak. Hij woont in een kasteel in de groene heuvels van Luxemburg. Ik wens u een bijzonder prettige dag, Sir."

The Diplomat sloot de deur en glimlachte. Hij keek naar de lijst met telefoonnummers in zijn agenda: het opperhoofd van Noord-Korea, de President-Directeur-Generaal van Taiwan, de voorman van de Taliban, de paus, die bankier die hem een offerte had gestuurd voor een nieuwe hypotheek op zijn kasteel in de groene heuvels van Luxemburg... Maar dat moest allemaal wachten. Hij moest eerst een priority gesprek voeren. Hij stapte naar buiten, het terras op, en liep naar de glazen wand, daar geplaatst om zelfmoorden te voorkomen. Het uitzicht over de Oostzee was spectaculair, maar hij was meer geïnteresseerd in een zilveren Rolls-Royce die de parkeerplaats van het hotel verliet, links afsloeg en de weg naar de snelweg nam.

Hij pakte zijn eigen smartphone en belde #4. Een vrouw nam op: "Ja?"

The Diplomat antwoordde: "Elvis has left the building." ["Elvis heeft het gebouw verlaten."]

"Oké."

Twee seconden nadat hij had opgehangen, markeerde een prachtige oranje vuurbal de plaats waar zojuist een zilveren Rolls-Royce in rook was gegaan. Het geluid van de explosie kwam een paar seconden later.

The Diplomat sprak enkele laatste woorden tot de geest van Mister Chan, toen deze na de crematie passeerde, op weg naar boven: "In 2010 verhoogde de Luxemburgse regering de BTW om de financiële crisis te bestrijden. Ze beloofden de belasting weer te verlagen als de crisis voorbij was. De crisis eindigde twee jaar geleden, maar ze hebben de BTW nooit verlaagd. Je had het kunnen weten..."