The Albanian Acrobat

[De Albanese Acrobaat]

De Kapitein opende de deur van de verhoorkamer. Hij maakte een kort gebaar naar de Sergeant: kom hier; ik wil een volledig rapport.

De Sergeant stond op, wierp een laatste blik op de kleine man aan de andere kant van de tafel en ging naar buiten. Voorzichtig sloot hij de deur achter zich en bracht de officiële groet; hij wist dat de Kapitein van deze militaire tradities hield; hij zag ze als tekenen van respect en professionele toewijding aan het werk.

"Hoe gaat het, Sergeant?"

"Hij is zo glad als een paling in een emmer snot, Sir."

"Wil hij niet meewerken?"

"Oh, hij werkt goed genoeg mee. Hij beantwoordt elke vraag die ik hem stel, maar..."

De Kapitein verloor zijn geduld: "Maar hij bekent niet?"

"Hij is ervan overtuigd dat hij niets verkeerd heeft gedaan, Sir. Hij vraagt zich af waarom we hem niet laten gaan."

"We laten hem niet gaan omdat we hem op heterdaad hebben betrapt terwijl hij minstens twintig wetten aan het overtreden was. Alles wat je moet doen is hem laten bekennen, het verhaal op papier zetten en hem laten tekenen."

De Sergeant vond het niet zo eenvoudig: "Misschien moet u de video-opnames bekijken, Sir."

"Misschien moet je een kop koffie voor me halen. Als je een verdachte niet kunt ondervragen en hem laten bekennen, is koffie halen misschien een taak die je correct kunt uitvoeren. Twee klontjes, geen melk."

"Ja, Sir. Tot uw orders, Sir."

"Neemt die videocamera nog steeds op?"

"Ja, Sir."

"Oké. Bekijk de opnames later vandaag en leer van mij hoe je een zaak als deze aanpakt. En ik hou van warme koffie, dus je kunt maar beter beginnen te rennen."

"Ja, Sir. Tot uw orders, Sir." De Sergeant begon te rennen.

De Kapitein ging de kamer binnen en sloot de deur achter zich. Hij nam de tijd om de verdachte te observeren: een kleine man, nauwelijks 50 kilo, iets kleiner dan de Kapiteins tienerdochter. De man keek naar zijn gevouwen handen op de roestvrijstalen tafel, bedeesd, bang misschien, of op zijn minst geïntimideerd. Hij gaf geen teken dat hij de binnenkomst van de Kapitein had opgemerkt.

Na een klop op de deur overhandigde de Sergeant hem een papieren beker hete koffie.

"Wilt u ook koffie, Mister Agolli?", vroeg de Kapitein.

"Nee, Sir. Bedankt voor het aanbod, Sir."

"Houd u niet van koffie?"

"Ik hou van koffie, Sir, maar als ik nu koffie drink, slaap ik vannacht niet.", antwoordde Mister Agolli.

"Wilt u een advocaat, Mister Agolli?"

"Nee, Sir. Ik heb niets verkeerds gedaan, Sir."

De Kapitein liep naar de stoel aan de andere kant van de tafel, zette zijn beker voorzichtig neer en ging zitten. Hij wierp een blik op het notitieblok dat de Sergeant had achtergelaten, nam een slok, trok een grimas en riep: "Waar is de suiker, Sergeant?"

De deur ging open, de Sergeant kwam binnen, legde twee suikerzakjes en een plastic lepeltje op tafel, mompelde een excuus, en vertrok.

"We boeken geen vooruitgang, Mister Agolli."

"Ik heb elke vraag beantwoord, Sir. Ik heb niets verkeerds gedaan."

"Dat hangt af van het gezichtspunt. Mystery to me is something I can't see, but I can see you rather well. [Mysterie is voor mij iets wat ik niet kan zien, maar jou kan ik vrij goed zien.] Eerst wil ik dat je me vertelt over de vrouw."

Mister Agolli bleef naar zijn handen kijken terwijl hij sprak. De Kapitein zag dat als een teken van schuld.

"Er is niet veel te vertellen, Sir. Ze bood me een baan aan. Ik ben een acrobaat, maar het circus waar ik voor werkte, ging failliet. Ik had het geld nodig, Sir. Er is niet veel werk voor werkloze acrobaten. Ze bood me een baan aan."

"En hoeveel geld bood ze?"

"Ze vertelde me dat het een kleine klus was, gewoon om te zien of ik goed was in wat ik doe. Er was geen betaling aan verbonden, zei ze, maar als ik het goed deed, zou ze me regelmatig in dienst willen nemen. Ik wilde gewoon de kans grijpen, Sir."

"Vond je het niet vreemd dat je moest werken zonder ervoor betaald te worden?"

"Nee, Sir. Van de belastingdienst moet ik papieren invullen en daar krijg ik ook niet voor betaald. En mijn kinderen werken hard op school, zonder daarvoor betaald te worden."

"Je hebt niets op papier?"

"Alles wat ze zei, zei ze. Het enige papier dat iets waard is, is het papiergeld dat ik zou krijgen bij de volgende de klus, zei ze. Het klonk redelijk, Sir. U stelt uw vragen ook niet op papier, of wel?"

"En je vond het niet vreemd dat je 's nachts moest werken?"

"Nee, Sir. Dokters, politieagenten, taxichauffeurs en veel andere mensen werken ook 's nachts, Sir."

"Vertel me over die vrouw. Hoe zag ze eruit?"

"Dat kan ik niet zeggen, Sir. Ik ben getrouwd. Ik kijk niet naar andere vrouwen. Ze bood me een baan aan, en ik was geïnteresseerd. Ik kan me niet herinneren hoe ze eruit zag of welke kleren ze droeg. Het was een mooie vrouw, dat is alles wat ik me herinner, en ze was vrij jong, tussen 20 en 40, schat ik."

"En ze was een buitenlandse?"

"Dat zou kunnen, Sir. Ik heb het nooit gevraagd, maar ze sprak Engels met me, terwijl een Albanese dame waarschijnlijk in het Albanees tegen me zou praten. Maar ik heb niets tegen buitenlanders, Sir. Sommige van mijn beste vrienden zijn buitenlanders. Ik werkte in het circus met veel buitenlanders."

"En ze gaf je instructies om je te kleden in een apenpak en..."

"Het is geen apenpak, Sir. Het is het pak dat ik droeg tijdens mijn act in het circus."

"En je moest je gezicht en je handen zwart maken?"

"Ja, Sir. Dat had te maken met de schoorsteen."

"En wat moest je van haar doen?"

"Ik moest de gevel van een oud gebouw beklimmen, helemaal tot aan het dak. Op het dak moest ik de derde schoorsteen rechts nemen, naar binnen gaan en met een touw afdalen naar de tweede verdieping, waar ik via de kachel de kamer kon betreden. Het vuur brandde niet, Sir."

"En je vond het nooit vreemd dat er geen elektriciteit of licht was?"

"Nee, Sir. Waar ik woon, hebben we altijd stroomstoringen. Sinds het circus failliet ging, had ik geen geld meer om de elektriciteitsrekening te betalen, dus in mijn huis is er helemaal geen elektriciteit. Ik ben er zo aan gewend dat het me niet opviel, Sir."

"En in die kamer vond je... informatie."

"Ja, Sir. Ze gaf me een telefoon, waarmee ik van alles foto's moest maken. Die foto's moest ik naar een bepaald nummer sturen, #2 als ik me goed herinner. Na het verzenden moest ik #911 intoetsen en toen ik dat deed, ontplofte de telefoon... Nee, dat is niet het juiste woord. Het leek op een soort kortsluiting. De telefoon was vanaf dat moment onbruikbaar."

"En ze vertelde je hoe je uit de kamer moest komen?"

"Misschien dacht ze dat ik terug zou gaan zoals ik gekomen was, maar voor het sollicitatiegesprek leek me dat niet erg logisch, dus opende ik gewoon de deur en stapte naar buiten. Ik liep de trap af, opende de voordeur, en toen vond ik... Hoe noemen ze dat, Sir?"

"Ze noemen dat een bataljon, Mister Agolli. Het stille alarm ging af toen u de kamer binnenkwam. Dat was genoeg om een compleet Special Forces-bataljon te alarmeren om het gebouw te omsingelen en ervoor te zorgen dat niemand erin of eruit kon. Daarom bent u hier. Inbreken, geheime informatie stelen, spionage voor een vreemd land... U kunt gemakkelijk twintig tot dertig jaar de gevangenis in, weet u."

"Het was gewoon een aanbod voor een baan, Sir. Ik heb niets verkeerds gedaan. De regering heeft me nooit iets aangeboden. Omdat het circus failliet was, had ik het geld nodig, Sir. Ik moet sociale lasten betalen, de boodschappen, en de school van mijn kinderen, Sir."

"Do you close your eyes for what's going on in the world, Mister Agolli?" ["Sluit u uw ogen voor wat er in de wereld gebeurt, Mister Agolli?"]

"Ik was gewoon op zoek naar een baan, Sir."

De kapitein haalde diep adem. Hij dronk het laatste beetje koffie op, pakte het blanco notitieblok, stond op en opende de deur: "Sergeant!"

De Sergeant verscheen onmiddellijk: "Ja, Sir."

"Is de wedstrijd al begonnen?"

De Sergeant keek op zijn horloge: "Nee, Sir. Het is 20:00 uur, Sir. De wedstrijd begint om 20:30."

"We moeten ons op het ergste voorbereiden. Bel onmiddellijk de trainer of iemand anders van de Nationale Albanese Voetbal Organisatie. Zeg dat er is ingebroken in het hotel waar het Albanese team zich voorbereidde op de wedstrijd van vanavond tegen Luxemburg. Iemand heeft de opstelling, de tactiek, het hele plan gestolen. We moeten de UEFA en de FIFA bellen, zodat ze de wedstrijd kunnen annuleren. Met de gestolen informatie is het goed mogelijk dat ons nationale team vanavond de wedstrijd tegen Luxemburg verliest. Dat kost ons de tweede plaats in de groep. Dan zal Luxemburg zich in onze plaats kwalificeren voor de play-offs voor het WK van volgende zomer in Rusland. Dit is een zaak van nationale veiligheid. Zoiets is sinds de oprichting van de Republiek in 1991 nog nooit voorgekomen."

"Ja, Sir. Onmiddellijk, Sir. Wat doen we met de verdachte, Sir?"

"Wat doen we met de verdachte? Achter de tralies zetten, natuurlijk. Waarom?"

"Omdat... hij niet langer in de kamer zit, Sir. Hij moet weggeglipt zijn toen u niet oplette. Zo glad als een paling in een emmer snot, Sir."