P.o.v Charice
Het is pik zwart voor mijn ogen en ik heb een heel erg leeg en koud gevoel. Ik doe een poging om mijn ogen te openen, maar dat lukt me net niet. Ik probeer te bewegen. Ook dit lukt me niet. De grond onder me is eigenlijk best zacht. Ik lig hier wel lekker. Ik probeer nog een keer om mijn ogen te openen. Dit keer met succes. Een fel licht valt op mijn gezicht. Het is te fel om er in te kijken. Ik word nog blind zo. Ik knijp met mijn ogen en probeer recht op te zitten. Het lukt niet. Ik hoor allemaal stemmen om me heen. 'Dit is...  ze heeft.... daarom is..... ze vocht mee in....' Hoor ik een hele vage stem zeggen. Ik kan helaas er maar een paar woorden verstaan. Ik probeer mijn hoofd te bewegen. Het gaat moeilijk, maar het lukt me gelukkig. Ik kijk een beetje rond. Ik lig in een soort glazen bak. Er zit een soort glazen deksel om me heen. Ik onderzoek mijn lichaam. Een snee in mijn buik en in mijn hoofd. Hoe kan ik nog leven? Ik kijk naar links. Ik kijk een klein jongetje recht in zijn ogen aan. Hij zet grote ogen op en rent gillend naar zijn moeder. 'Mam!.......niet dood!' Hoor ik. Het glas is zo dik dat ik weinig hoor. Een vrouw komt aangerend. Ze slaat het glas boven me kapot en haalt me uit het bed. Ik kreun. 'Mijn hemel Benjamin! Je hebt gelijk! Meisje gaat het wel?' Vraagt ze bezorgd. Ik kijk om me heen. Allerlei vragen spoken door mijn hoofd. Waar de hell ben ik? Waar dafuq kom ik vandaan? Maar het belangrijkste wie ben ik eigenlijk? Hoe oud zou ik zijn? Wie zijn mijn familieleden? Heb ik uberhoud nog wel familie? Ik zeg niks en probeer op te staan. Het lukt me. 'Mevrouw Clawrunner doet U  even rustig aan alstubliefd. Je zwaar bent gewond. Je moet naar een dokter.' Zegt de vrouw. Clawrunner? Dat zal mijn achternaam zijn, maar dan weet ik mijn voornaam nog niet. Ik zeg helemaal niets en loop gewoon de vrouw achterna. Het doet verschrikkelijk veel pijn, maar ik negeer het. De stad ziet er heel mooi uit. Mooier dan ik me kan herinneren. Hoe lang ben ik eigenlijk weg geweest? Ik herken de stad ook eigenlijk niet. Iedereen kijkt me met grote ogen aan. Ik hoor ze achter mijn rug om fluisteren. Waarom? Geen idee, maar het is verschrikkelijk irritant. Als we bijna de straat uit zijn zak ik door mijn benen. De vrouw rent snel naar me toe. Ik leun op even haar schouders, maar laat al gou weer los. Ik kan best alleen staan. 'Hou nog even vol mevrouw Clawrunner. We zijn er echt bijna.' Zegt ze. Ik ben nu al moe en buiten adem. We lopen het ziekenhuis binnen en gaan meteen naar de eerste hulp. De vrouw praat even met de secretaresse. 'Ze heeft dringend hulp nodig.' Zegt ze. De vrouw kijk me aan en knikt. 'Wat is haar naam?' 'Clawrunner.' 'Wacht maar ik wachtkamer drie ze is zo aan de beurt.' Zegt de vrouw met grote ogen. Weer iemand die verbaasd kijkt. Wat heb ik gedaan waardoor iedereen zo doet? Ben ik slecht? Heb ik slechte dingen gedaan? We gaan zitten in de wachtkamer en ik blijf me zulke vragen stellen. Twee minuten later komt er een dokter de wachtkamer binnen. Hij is kaal en draagt een bril. 'Mevrouw Clawrunner.' Zegt hij kalm, maar stotterend. Ik sta op en loop voorzichtig met hem mee. Ben benieuwd wat we hier gaan meemaken.

Dit is hoodstuk 1 van Innerlijke Wolf: Forgotten. Het vervolg van Innerlijke Wolf van OrlandoBloomFan4ever. Zeker ff lezen. Als je em wil gebruiken meid zeg et maar ;)